In 2004 gaf JOE BONAMASSA zijn eerste optreden op Belgische bodem. Toen bleek het kleine parochiezaaltje De Caproen in Bredene te groot voor de op dat moment nog relatief onbekende bluesgitarist. Bijgevolg werd uitgeweken naar de foyer van de zaal die slechts gevuld was met een kleine tweehonderd aanwezigen. Die waren getuige van een legendarisch optreden waar de Amerikaan al zijn duivels ontbond. Nu twintig jaar later is Bonamassa uitgegroeid tot een waar fenomeen die wereldwijd succes oogst. Op deze zonnige zondag speelt hij op een handvol kilometers van dat kleine parochiezaaltje in een reeds weken op voorhand uitverkochte Kursaal in Oostende. Ook al moesten de fans daarvoor diep in hun beurs tasten ...
Tekst en foto’s: Franky Bruyneel
Met bedragen variërend van 75 tot 220 euro zijn de toegangsprijzen vanavond niet van de poes. Maar Bonamassa is dan ook niet zomaar een gitarist. Sinds zijn debuut ‘A New Day Yesterday’ in 2000 telt zijn palmares maar liefst zestien studioalbums. Zijprojecten met Beth Hart en Glenn Hughes (Black Country Communion) alsook talrijke gastbijdragen (voor onder meer Ozzy Osbourne en Joe Lynn Turner) niet meegerekend voor alle duidelijkheid. Een cv die hem de status als één van de hardst werkende artiesten in de muziekwereld opleverde … en daarnaast ook nog de tijd vindt om veelvuldig te touren. Zes jaar na zijn eerste passage in Oostende staat hij hier weer op de planken. Of zoals hij het zelf omschrijft: ‘right by the sea’.
In het dagelijks leven is Bonamassa eerder verlegen en introvert. Maar wanneer hij klokslag 20.00 u inzet met ‘Hope You Realize It’, staat voor ons een zelfverzekerde man. Strak in zwart maatpak en met zijn gitaar in de aanslag. Klaar om ons mee te nemen op een reisje doorheen de wereld van de blues. De moderne blues wel te verstaan want Bonamassa laat zich niet beperken door één genre. Net als zijn voorbeelden B.B. King, Eric Clapton en John Lee Hooker integreert hij invloeden uit de jazz, soul, rock, funk en zelfs pop in zijn repertoire. Voorbeelden waarmee hij op jonge leeftijd reeds het podium deelde. En waar hij graag op terugvalt bij het samen stellen van zijn setlist. Zijn nieuwste album ‘Blues Deluxe Vol. 2’ staat vanavond centraal met maar liefst zes nummers. Covers van onder meer Bobby Bland, Ronnie Earl en Fleetwood Mac, maar wel meestal in totaal herwerkte versies waarop Joe zich naar hartenlust kan uitleven.
Daarvoor doet hij beroep op een resem topmuzikanten waaronder Josh Smith op gitaar, Lamar Carter op drums, Calvin Turner op bas en legendarische Hall of Fame toetsenist Reese Wynans. Die laatste is er intussen 76 en speelde nog samen met Stevie Ray Vaughan in diens band Double Trouble. Samen krijgen ze regelmatig de kans van ‘Smokin’ Joe’ om aan de hand van solospots hun kunnen te etaleren. Waarna de stergitarist het vakkundig overneemt. Gaande van subtiele solo’s, waar je dankzij het zeer gedisciplineerde publiek een naald kan horen vallen, tot vingervlugge en wervelende passages die je bij het nekvel grijpen. Met feilloos gedetailleerd, maar recht uit het hart gitaarspel. Zoals het trage en gepassioneerde ‘The Last Matador Of Bayonne’ waar techniek en emotie een perfecte synergie vormen. Pure klasse.
Zijn zangkwaliteiten zijn intussen dankzij de vele zanglessen getransformeerd tot meer dan verdienstelijk. En wanneer de toonhoogtes te hoog gegrepen zijn, kan hij nog altijd rekenen op de steun van backings Jade McCray en Danielle De Andrea. Twee souldiva’s met prachtige zangstemmen, ontroerend en perfect in harmonie, zoals tijdens het magistrale ‘I Want To Shout About It’ of het swingende soulbluesje ‘Heart That Never Waits’.
Toch staat de sublieme gitarist in schril contrast met de entertainer in hem. Tussen de nummers wordt de interactie met het publiek tot het strikte minimum beperkt. Enkel tijdens het introduceren van de bandleden wordt het gemoedelijker en neemt hij alle tijd inclusief enkele grapjes. Waarbij hij met veel trots zijn kennis van het woordje ‘Oostende’ in onvervalst West-Vlaams dialect etaleert.
Een uitgesponnen versie van ZZ Top’s ‘Just Got Paid’ sluit de reguliere set af waarna uiteraard nog een verplicht bisnummer volgt. Geen ‘Sloe Gin’ of ‘Crossroads’ dit keer, wel het oudere maar daarom niet mindere ‘Mountain Time’ met een prachtige naar een climax toe opbouwende solo van de ‘master himself’. Een orgelpunt die logischerwijs kan rekenen op een staande ovatie. Meteen het einde van een twee uur durende show van dit bluesicoon. Een must voor alle gitaar- en bluesliefhebbers!
