Een doordeweekse avond en toch lokte The Seafarer’s Tour van het Finse Ensiferum en het Nederlandse Vanaheim een volle zaal waar moshpits schering en inslag waren. Een avondje pagan/folk metal betekent dan ook letterlijk een feestje!
Tekst: Vera Matthijssens – Foto’s: Theo De Rycke
Het is overduidelijk dat concerten in de voorbije periode node gemist werden. Het aanbod is nu ruim en de opkomst onvoorspelbaar, maar vanavond is een ‘winner’.
De sfeer zit er al vlug in met het uit Tilburg opgetrommelde VANAHEIM (7) dat onlangs het debuutalbum ‘Een Verloren Verhaal’ uitbracht en daarom behoorlijk in de picture staat. Het geluid stond duidelijk nog niet op punt, we verstonden weinig van de nochtans Nederlandstalige teksten. De stoere, epische pagan metal van dit vijftal werd opgesmukt met een levendige violiste en ook zanger Zino van Leerdam dacht aan de rekwisieten. Zo stapte hij dikwijls rond met een middeleeuwse lantaarn in de hand (een kleinood dat ook aan de merchandising te koop was) en haalde hij bij momenten een dik, lijvig rood boek met verhalen boven om even contact met het publiek te maken. Aan interactie overigens geen gebrek, want de moshpits vonden ook zonder aanmoediging plaats.
Na de korte ombouwpauze was het rijk aan ENSIFERUM (8,5). Hier kunnen we al van ‘anciens’ spreken, want het eerste concert dat ik van Petri Lindroos en zijn makkers zag, was toch al rond 2005. Bijna 20 jaar later zijn de mannen hun baarden (nog) langer, maar zit er allerminst sleet op hun shows. Het is een pluspunt dat de Finnen terug een echte toetsenman bij hebben, want de accordeon van Netta Skog vonden we toch minder leuk. Het recentste album van Ensiferum is ‘Thalassic’ uit 2020 en daaruit kregen we vijf songs te horen. Sterker nog, het eerste deel van de show vangt aan met na de intro het opzwepende ‘Rum, Women, Victory’, gevolgd door oudjes ‘Token Of Time’ en ‘Twilight Tavern’, maar dan is het ‘For Sirens’ en ‘Run From The Crushing Tide’ dat alweer focust op nieuw werk. Tijdens dit laatstgenoemde nummer komt Pekka Montin achter zijn keyboards vandaan om mee de leadzang te verzorgen met Petri. Het succesvolle ‘Lai Lai Hei’ is een meezangfestijn waarin ieder hoekje van de zaal betrokken wordt.
Aan het machtige ‘Ahti’ gaat een aansporing tot moshpits vooraf en dat valt niet in dovemansoren. ‘Andromeda’ is het volgende nieuwe nummer. Een prettige verrassing was het lange, epische ‘Cold Northland (Väinämöinen part III)’ dat eerder slepend en episch van timbre is. Heerlijk! Het album ‘One Man Army’ kwam ook aardig aan bod, met uitvoeringen van het titelnummer, ‘Heathen Horde’ en ‘Two Of Spades’. Tijdens ‘Wanderer’ brengt Pekka Montin ons nog wat leadzang vooraan en leidt de meezang van het volk. Na een korte pauze, komt bassist Sami Hinkka als eerste op om op keyboards de intro van ‘The Final Countdown’ te spelen. Algemene hilariteit! Dit loopt over in het stoere ‘In My Sword I Trust’. Opvallend is dat Sami minder zingt dan vroeger en bandleider Markus stond echt met een lach van oor tot oor op het podium. Allemaal positieve vibes dus en dat werd besloten met ‘From Afar’. Dit was een feestelijk avondje pagan metal dat ons erg bevallen is!
