The Meffs (6) bijten de spits af deze avond. Met ‘What A Life’ hebben zij in september een nieuwe plaat gelost, Frank Turner nam de productie voor zijn rekening net als bij de vorige EP’s en plaatste deze broer en zus . Een plaat die ze ons kort komen voorstellen vanavond. Een half uur heeft dit duo dat bestaat uit gitariste/zangeres Lily Hopkins en drummer Lewis Copsey, afkomstig uit Essex. Wat ze brengen is politieke punk. Ons valt meteen hun enthousiasme op. Ze zijn gekomen om zieltjes te winnen bij het publiek. Dat publiek betrekken ze vanaf de eerste noot bij hun show. De, op dat moment, bijna lege zaal geeft hen wel terug wat zij op het podium laten zien. Deze vroege vogels hebben er zin in en gooien zich meteen in een mini-moshpit. Het zou natuurlijk geen punkshow zijn, moest er niet aan politiek gedaan worden. Zo gaat het, hoe kan het ook anders, over de recente Amerikaanse verkiezingen en de afloop daarvan voor Lily het nummer ‘Clowns’ inzet. We zijn getuige van een energieke prestatie, maar het mag rauwer en gevaarlijker voor een punkband. Dat zou de kwaadheid van de lyrics kunnen helpen. zes nummers later, waarvan één cover, ‘Breathe’ van The Prodigy, zit de show er al op. Dat lage aantal songs is een tegenvaller, zeker als daar dan nog een cover in zit. Meer vaart zou mogen. Deze jonge band is constant op tour en zal zeker groeien. Daar rekenen we op.
Chaos, een accordeon en een gevulde kruik
Daarna is het de beurt aan Skinny Lister (6) uit Bristol om ons verder op te warmen. Deze vijfkoppige band met een zeer bijzonder zesde bandlid speelt Shanty Punk, tevens de titel van hun laatste album. Zeemansliederen in een folkypunk jasje. Verplicht bij het zingen van deze muziek is de accordeon, die in de handen van Max Thomas de hoofdrol speelt in het verhaal van de band. Thomas is samen met zanger/gitarist Dan Heptinstall en zangeres Lorna Thomas, één van de stichtende leden. Vanaf het begin geven ze er een lap op. Ook kondigen ze zich aan als een ‘drinking band’ en daarbij is dat illustere zesde bandlid een belangrijke speler. Lorna zeult met een kruik op het podium die ze aan het publiek geeft. Deze kruik gaat van hand tot hand en, vermoedelijk, ook van mond tot mond. Iets geeft ons het gevoel dat dit gevaarte niet leeg was! Zo ontstaan straffe verhalen. Naarmate het optreden vordert dansen de aanwezige matrozen alsof het hun laatste avond aan boord was van de Skinny Lister Boot. Ze hebben songs met leuke titels en aanstekelijke refreinen. Bij ‘Armwrestling in Dresden’ duikt frontvrouw Lorna het publiek in om daar met fan de daad bij het woord te voegen. De sfeer zit goed.
De vraag die wij ons stellen is of dit vijfkoppig ensemble al voor hun show in het glas heeft gekeken. Bij wijlen is het op het podium chaos, gezellige chaos, maar het lijkt bij momenten een beetje onsamenhangend. Zo is zanger Dan opeens zijn zangeres kwijt, die dan vrolijk opduikt uit de coulissen. Alleszins doet de band waarvoor ze zijn gekomen. De dansbenen en kelen zijn opgewarmd voor de hoofdbrok van vanavond.
Working Class Hero
Frank Turner & The Sleeping Souls (9) begint als een wervelwind aan de set van show 2974. De man telt zijn shows, check de website, minutieus. Na zestien jaar solowerk, ooit was hij de frontman van de post hardcore band ‘Million Dead’, staat de teller dus al redelijk hoog. Solowerk zeg je? Een snel rekensommetje leert ons dat Frank dus een show speelt elke twee dagen. Dat is hard werken. Hard werken loont, zal hij ons vanavond bewijzen. Frank Turner heeft twee regels bij elke show die hij speelt. Regel nummer één is “Don’t be a dickhead”. Dat spreekt voor zich maar hij zegt het er toch altijd graag even bij. De tweede regel is “if you know the words, please sing along” en laat net dat de sterkte zijn van zijn werk. Alles is mee te zingen. De teksten zijn uit zijn leven gegrepen, schoppen je soms een geweten en geven je een inkijk in zijn leven en denken.
In mei van dit jaar bracht de band het album ‘Undefeated’ uit. Dat album neemt dan ook een groot deel van de setlist in beslag, maar de troubadour heeft ondertussen een mooi oeuvre uitgebouwd om uit te putten. Zo wacht hij niet om met hits te gooien en zitten ‘Recovery’ en ‘Photosynthesis’ al vroeg in de set. Tussen elke drie à vier nummers neemt Frank ons even mee in een verhaal. Aan het begin van zijn carrière was hij een troubadour. Hij vertelde over zijn liedjes en nam je mee in zijn wereld, daarin is hij in de loop der jaren ook nog sterker geworden. Op geen moment verveelt hij, want het is boeiend of grappig en soms allebei. De zanger is ook heel fel gesteld op de publieksparticipatie. Zo vraagt hij constant tijdens nummers, dikwijls al zingend, om de pit te openen, een circle pit te starten of in de handen te klappen. FT beheerst zijn vak goed. Hij krijgt van het aanwezige publiek een menselijke piramide cadeau die wel jammerlijk faalt bij de bovenste steen en omvalt. Het is tekenend voor de avond waar dit soort shenanigans een plaats heeft.
De Sleeping Souls zijn stuk voor stuk vrienden van de man en al jaren zijn begeleidingsband. We zien dat bassist Tarrant Anderson zijn instrument alle kanten op smijt en gitarist Ben Lloyd speelt de pannen van het dak. Drummer Callum Green zorgt voor de ritmes en ook multi-instrumentalist Matt Nasir speelt een belangrijke rol in de sound van de band. Dit zijn stuk voor stuk goede muzikanten die wat we zien tot een hoger niveau tillen. Turner stelt hen ook één voor één voor aan ons inclusief een verhaal, wat dacht je anders… Hij zet ook hen in de spotlights! Er zijn ook dankwoorden voor zijn crew, de crew van de zaal en vrijwilligers van Trix.
Winnen met knock-out
Midden in de show krijgen we een 'Back to basics’ Frank Turner moment. ‘Me and my guitar’-gewijs trakteert hij ons op een rustpunt met drie songs. Dat rusten is er enkel voor de dansbenen. De kelen mogen blijven werken en er wordt duchtig meegezongen. Dit intermezzo breekt de show en het razende tempo maar stoort niet. Het is een deel van de man zijn identiteit zoals eerder gezegd.
Na dit rustige kwartiertje is iedereen op adem gekomen voor de apotheose van de avond. De Sleeping Souls komen terug het podium op en dartelden, samen met hun frontman, over het podium. De reguliere set sluiten ze af met ‘I Still Believe’. Een lied dat het heeft over de kracht van muziek, specifiek rock ‘n roll.
En dan nog was de show niet gedaan. Kort gaat het vijftal van het podium om er gedurende de laatste vier toegiften een heus feest van te maken. Startend met het ingetogen en voor Turner emotioneel nummer uit de laatste plaat, ‘Somewhere In Between’, om dan zonder pauze door te gaan in drie kleppers uit zijn songbook. Met ‘Four Simple Words’ sturen ze ons huiswaarts, maar niet zonder dat het publiek nog een keer volledig kan losgaan. Dansend, zingend, klappend en crowdsurfend, ieder op zijn manier, gaat het dak er helemaal af.
Wat ons betreft is Frank Turner, in de gewichtsklasse van punkrock troubadours, nog steeds ‘Undefeated’ en won hij deze kamp met een knock-out!
