Na twee jaar aftellen was het eindelijk zo ver: GAEREA, de verantwoordelijken voor ‘Limbo’ (mijn plaat van het jaar voor 2020), konden eindelijk hun album live komen brengen. De plannen waren al enkele malen opgeschoven en daarom besloot het Portugese gezelschap om pas redelijk laattijdig tourdata vast te pinnen en alleen te reizen, om dan telkens een lokale opener te vragen.
Tekst: Morbid Geert - Foto’s: René Verschelde
In het Antwerpse jongerencentrum Kavka Oudaan mocht black/deathcombo ABRAHAMIC LIARS (7) een thuismatch spelen. Het gros van de bandleden zit ook samen in Works Of The Flesh (die eerder een vorm van crusty death metal spelen) en de muzikanten deden jaren ervaring op in andere bands als Suhrim en Musth. Hoewel ze slechts één album hadden, was het podium dus zeker geen nieuwe ervaring voor hen. De lekker vette riffs van Jolle en Niels kwamen flink binnen en bassist Beuk ging daar lekker in mee, terwijl de nog erg jonge drummer Jozef voor zo’n jonge gast best wel indrukwekkend tekeer ging op zijn kit. Met zo’n retestrakke basis kon er weinig fout gaan. Toch waren het de vokills die de meeste aandacht opeisten maar ja, ze stonden daar wel met twee vooraan. Brulboei Tim ging er fors tegenaan en soms dachten we dat de ader op zijn voorhoofd ging springen, maar toch moest hij zowel qua charmes als qua agressie zijn meerdere erkennen in Cin Morose, die dan wel klein van gestalte is, maar raasde als een duivelin in een wijwatervat. Hier en daar mochten de songs iets meer afwisseling bevatten en het geluid was niet optimaal (ook niet voor de headliners), maar dat kon de pret zeker niet drukken.
En dan was het tijd voor GAEREA (8) uit Porto. Zij behoren inmiddels tot het kruim van de moderne black metalscene, samen met Misþyrming, Behemoth en Mgła, allemaal bands waarmee ze al eens worden vergeleken. Terecht, en nu kwamen ze dat ook live aantonen. De nadruk van hun set lag vanzelfsprekend op ‘Limbo’, een beest van een plaat die enorm onderhoudend is vanwege de diversiteit van de songs. Er is steeds die gelaagdheid waarbij knalhard tekeer wordt gegaan, maar waar je in de onderlaag toch steeds venijnige gitaarharmonieën hoort die je steevast bij de keel grijpen. Dat is net de kracht van deze band, want hoe de pees er ook op gelegd wordt en hoezeer de misantrope gevoelens ook uitgeschreeuwd worden, toch is er steeds iets wat de haartjes op je armen overeind doet komen. Zanger/gitarist Guilherme Henriques had soms weleens moeite met de meer epische stukken zang, hij had zich duidelijk net iets té hard gegeven de voorgaande dagen. Toch bleef het een vol uur genieten van begin tot einde en was het een leuk extraatje om ook wat songs van ‘Unsettling Whispers’ geserveerd te krijgen als bonus. Eind oktober zijn ze terug in de Benelux als support van Gaahl’s Wyrd, dus ga dat zien!
