Hun passage op de main stage van Alcatraz twee maanden terug heeft heel wat stof doen opwaaien. De Italiaanse power metal van Wind Rose wil dat kunstje vanavond in een al lang uitverkochte Trix graag over doen. Er staat een avondje mythische en epische metal over avontuurlijke epossen te wachten voor een menigte die duidelijk hun hakbijlen niet vergeten zijn.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Eline Dresselaerts
De sfeer wordt gezet door het gezelschap van ANGUS McSIX (8). Dit viertal is volledig opgekleed in fantasy-klederdracht en lijkt zo weggelopen uit The Lord Of The Rings. Alleen is het wat vreemd dat de oprichter naar wie de band vernoemd is (in het echte leven Thomas Winkler, ook gekend van Gloryhammer) eerder dit jaar is opgestapt. Zo is de frontman van Angus McSix niet langer Angus, maar z’n broer, de nieuwkomer Adam McSix. Hij wordt geflankeerd door drummer Ork Zero en gitaristen Archdemon Seebulon en The Dwarf. Een bont gezelschap dat er alvast geslaagd fantasierijk uitziet.
McSix krijgt de zaal meteen mee met de vrolijke en krachtige deuntjes van ‘6666’ en ‘Master Of The Universe’. Met ook lichtgevende panelen op het podium en een zeer grappige dosis crowdwork is de menigte makkelijk en snel opgetogen. Bij ‘Sixcalibur’ probeert een goblin het machtige zwaard van Adam te stelen, maar zijn poging is tevergeefs. Een dinosaurus komt vrolijk meedansen bij ‘Laser-Shooting Dinosaur’. Het heeft soms wat weg van het toneelstuk dat de kinderen in de lagere school brengen waar niet al te veel leidraad in zit, maar het is hier heel geslaagd. ‘Ride To Hell’ is een fijne afsluiter waarbij we denken dat deze bende vanavond heel wat nieuwe fans heeft verzameld.
Heel de avond staat in het teken van power metal (met de nodige folk-invloeden). Zo ook bij de Duitse groep ORDEN OGAN (7). Het is even wennen wanneer deze band besluit om niét zo theatraal te werk te gaan, al is er nog steeds voldoende show. Het eeuwig levende, vervloekte personage (opnieuw tevens de naam van de groep) is hier een pak enger. Op de zanger na geen speciale kostuums voor de muzikanten hier, wel gewoon goede muziek in een mystieke sfeer.
Op ‘Come With Me To The Other Side’ krijgen we griezelige skeletten in lange gewaden met lantaarns op het podium. ‘The Order Of Fear’ wordt matig meegezongen, tot de zanger verkondigt dat wie het wil ook ‘Beer!’ in plaats van ‘Fear!’ mag schreeuwen. Ineens klinken de kreten vanuit de zaal een pak luider. Helaas krijgen we naast dit geslaagde stukje grapjasserij ook heel wat bindteksten die minder interessant zijn. ‘Do you want one more song?’ is een logische vraag, maar je hoeft ze niet vier keer te stellen bij je vier laatste nummers. ‘Gunman’ krijgt genoeg hoofdjes aan het headbangen.
Er verschijnen weer heel wat leuke props op de bühne ter voorbereiding van de headliner. Italiaans van origine, maar vanavond qua uitzicht eerder Noorse mythologie en vooral 100% dwerg: tijd voor de bestuivingen van WIND ROSE (7). ‘Dance Of The Axes’ zet de toon meteen terwijl de leden in hun outfits aan het feesten slaan. Frontman Francesco Cavalieri draagt het meest imposante kostuum, helemaal klaar om de aanval te leiden.
De sound van Wind Rose zit strak, al valt het mede op hoe veel (en hoe luid) de vocals mee uit backing track komen. Een eerste stroomversnelling zien we bij ‘Mine! Mine! Mine!’, waarbij alle opgeblazen plastic bijlen druk tekeergaan. Dubbele shift voor de mijnwerkers. Vanavond is één lange opvolging van ‘Hey!’ en ‘Oi!’-meezingmomenten. Fist pumping en de keel goed schor roepen: de zaal is mee met de thematiek.
Wind Rose kiest voor enkele oudere songs die niet in de festivalsets zaten. Da’s mooi, al missen we zo wel het briljante ‘Drunken Dwarves’. Dan moet de moshpit maar alles geven bij ‘Trollslayer’. Op het podium hebben we een sfeervolle duivelse schedel met hoornen, enkele stenen met runes en een coole backdrop. Knap, al ontbreekt het op wat rook na aan verdere show. Daardoor valt het regelmatig wat stil in de zaal, die duidelijk wacht op de finale. Eerst is er nog een eerbetoon aan Ozzy Osbourne met een cover van ‘Shot In The Dark’.
Wanneer die finale aanbreekt, schiet het feestgedruis knal omhoog. Geen mens die niet even dwerg is en de woorden ‘I am a dwarf and I’m digging a hole’ meezingt op hun hit ‘Diggy Diggy Hole’. Glimlachen overal. Erna krijgen we nog ‘Rock And Stone’, dat ook steeds aan populariteit inwint. Met een dance remix van diezelfde song eindigt het optreden met een korte dwergen-rave. En nu allemaal naar bed, morgen wacht weer een lange dag in de mijn!
