Mark Tremonti kent wereldwijd succes met Creed en Alter Bridge, maar daarnaast heeft hij zich intussen ook als soloartiest waargemaakt. Zijn zesde soloalbum ‘The End Will Show Us How’ kwam onlangs uit en daarvoor wordt getourd, gelukkig ook in Europa. Op een koude maandagavond liep de gezellige club van Trix toch nog aardig vol.
Tekst: Vera Matthijssens – Foto’s: Rudy De Doncker
De avond wordt echter in gang gezet met het uit Zuid-Wales afkomstige FLORENCE BLACK (8). Geen zangeres echter, maar een stomend powertrio dat er meteen op los beukt. De drummer hanteert een houthakkersstijl, de gitarist laat geen kans onbenut om alle gaatjes van de stoere ritmesectie te vullen en heeft daarbij nog een warme strot, zodat het hen geen moeite kost om alvast enig enthousiasme in de zaal los te weken.
Tijdens de ombouwpauze wordt het al meteen duidelijk dat Mark TREMONTI (9) niet over één nacht ijs gaat. Roadies hebben een ware klus om alles op punt te stellen en het is een opvallend feit dat hij elk nummer van gitaar wisselt. Ook zijn hulp op de zes snaren, Eric Friedman, kent er wat van, maar de man weet ook wel grootse solo’s te spelen. Hij moet zeker niet onderdoen voor de ster van de avond. Die is – zo bekent hij halverwege de set – al geteisterd geweest door ziekte tijdens deze tournee, maar getuigt op een bijzonder professionele manier van doorzettingsvermogen en laat geen steekje vallen.
Het viertal – verder bestaande uit bassist Tanner Keenan en drummer Ryan Bennett - maakt daarbij van begin tot einde een sterke indruk. Men heeft intussen een lijvige catalogus opgebouwd en keuze genoeg om een sterke setlist te presenteren. Men grijpt dan ook terug naar elk album, zodat het aantal nieuwe songs eigenlijk karig is en beperkt wordt tot drie. Misschien was er in alle drukte geen tijd om meer nieuwe songs in te oefenen, maar het was er niet minder geslaagd om.
Mark Tremonti heeft altijd aangegeven dat zijn songmateriaal als soloartiest meer ware metalen invloeden heeft dan de alternatieve rock van Alter Bridge of de post grunge van Creed. Dat hebben we geweten. De set wordt geopend met ‘Wish You Well’, ‘Cauterize’ en ‘You Waste Your Time’, allemaal energiek rockende songs. Dan kondigt Tremonti aan dat er ook een nieuw album is en daaruit volgt ‘Tomorrow We Will Fail’ met zijn overpeinzende tekst. Mark zet Eric Friedman nadrukkelijk in het zonnetje en meldt dat hij ooit de jongste muzikant was die op 13-jarige leeftijd al een endorsementcontract bij Fender op zak had.
Er is vanavond echter ook aandacht voor ballads. ‘The Things I’ve Seen’ is de eerste, na het doorjagende ‘Throw Them To The Lions’ en het hoekige ‘Another Heart’ wordt het terug beschouwend in het nieuwe ‘It’s Not Over’. Op die manier wisselt men fraai tussen stevige songs en kalmere. Bepaalde songs werden geschrapt toen Tremonti vocht met verkoudheid, maar vanavond waagt hij zich terug aan een intens gezongen ‘As The Silence Becomes Me’. Met ‘Marching In Time’ zijn er terug momenten van bezinning.
De band verdwijnt even in de coulissen, maar geeft ons als bisnummers nog het op een aanstekelijk melodietje gebouwde ‘All The Wicked Things’, terwijl de harde noot ‘A Dying Machine’ het einde van de show betekent. De keuze van setlist was top met een perfect evenwicht tussen heavy en zachter. Zo konden we genieten van alle kwaliteiten van de zeer actieve muzikant.
