Bij de vorige doortocht van GEOFF TATE in de Lage landen moest ik onverwachts verstek geven. Daarom keek ik met argusogen uit naar deze herkansing. Met een paar jaar uitstel viert Geoff de verjaardag van de best verkopende Queensrÿche-plaat door dat album ‘Empire’ integraal te spelen.
Tekst en foto’s: Rik Bauters
Het Australische DEMONHEAD (7,5) mocht in de namiddag (15u30) de zaal opwarmen. Het viertal bestookte het publiek met een mix van heavy metal met wat lichte thrashinvloeden. Onder leiding van zanger/gitarist Squid werd het toen al aanwezige publiek bedolven onder riffs en strakke drumgeluiden. De zang kende een melodieuzer karakter, alhoewel de stem van Squid de nodige korrel liet horen. Technisch was dit kwalitatief op een redelijk sterk niveau. De pompende beat van ‘Children Of The Night’ en de meezinger ‘Behind The Mirror’ zorgden voor een mooi contrast met het snellere en naar thrash ruikende ‘Zombocalypse’. Ik vermoed dat de band erin geslaagd is om nieuwe zieltjes te winnen en persoonlijk konden we het ook best pruimen.
Tweede band was niet het aangekondigde C.O.P. UK, maar het uit Duitsland afkomstige SONS OF SOUNDS (6,5). De groepsnaam verwijst naar het feit dat er drie broers in de line-up zitten. Zanger Roman, gitarist Wayne en drummer Hubert delen de familienaam Beselt. Deze Duitsers zijn sedert 2006 actief en brachten een zestal albums op de markt. De zanger zag ik onlangs nog aan het werk als gekke bassist bij Pink Cream 69, nu verzorgde hij de zang. Zijn stem was niet slecht, maar was ook niet wereldschokkend. Daarenboven probeerde hij TE hard om het publiek te laten participeren in zang en aanmoedigingen. De muziek op zich kon mij en het gros van de bezoekers ook niet volledig bekoren. Ik vond de nummers eerder onsamenhangend. Mijn oren waren wel steeds gericht naar de gitarist Wayne die geregeld voor melodieus vuurwerk zorgde. Er werd voornamelijk materiaal gebracht uit hun vorig jaar verschenen ‘Soundphonia’. Deze band had eigenlijk beter als opener gefungeerd.
Iedereen in de zaal was natuurlijk gekomen om GEOFF TATE (9) aan het werk te zien. De Bosuil was goed opgevuld en deze kleinere verslaggever zocht zijn toevlucht op de eerste verdieping om toch nog wat deftige beeldjes te kunnen schieten. De zang van Geoff (en ook de nummers zelf) op de legendarische EP sloeg in als een bom. Naast het ‘Empire’ album bracht Geoff & band als opwarmer het volledige ‘Rage For Order’ album. Dit album was destijds in 1986 revolutionair te noemen omdat het jaren zijn tijd vooruit was. Ikzelf was echter een instant fan van het meer technische en cleane geluid en de progressievere opbouw van de nummers. Het album werd in de oorspronkelijke volgorde gebracht en opener ‘Walk In The Shadows’ maakte meteen duidelijk dat we getuige zouden zijn van magie op het podium. Geoff’s stem klinkt perfect en enkele passage zijn lichtjes aangepast zodat hij die optimaal kan brengen.
Maar het moet gezegd: zijn jonge begeleidingsband was technisch heel sterk. Zowel gitarist Kieran Robertson als bassist Jack Ross komen uit Glasgow, Schotland, terwijl de andere gitarist Alex Hart (uit Massachusetts) en drummer Daniel Laverde (uit Cincinnati) beide van Amerikaanse bodem zijn. Alles klinkt gewoon perfect en de meelopende tapes brengen elk detail van dat album naar voren. Het was immens genieten om nummers zoals het progressieve ‘I Dream In Infrared’, het riff gedomineerde ‘The Whisper’, de excentrieke Dalbello-cover ‘Gonna Get Close To You’ en het melodramatische ‘The Killing Words’ in perfecte uitvoering te mogen horen. Voor mij waren vooral het sublieme en futuristische ‘Neue Regel’, het AOR aanvoelende ‘London’ en het vooruitstrevende computergesimuleerde geluid van ‘Screaming In Digital’ die voor een muzikaal orgasme zorgden. Het eerste deel werd afgesloten met de uiterst ingetogen en gevoelige ballade ‘I Will Remember’.
Na een korte pauze begon Geoff & co aan het ‘Empire’-gedeelte. Tijdens ‘The Thin Line’ fleurde Geoff het geluid op met korte stukjes op zijn saxofoon. Gitarist Alex ondervond echter problemen met zijn gitaar en de band verliet het podium om dat euvel te verhelpen. Dit bleek snel gefikst en met de ultieme meezinger ‘Jet City Woman’ werd de draad gewoon weer opgenomen. Het door een geweldige baslijn gedragen en met blues en emotie doorspekte ‘Della Brown’ zorgde voor een relaxte sfeer. Na het meest melodieuze nummer ‘Another Rainy Night (Without You)’ kon geen enkel bandlid zijn eigen geluid horen en er volgde een tweede technische interventie. Geoff verontschuldigde zich voor de problemen, maar het krachtige ‘Empire’ deed iedereen dat vergeten. Het wondermooie en door MTV gekende ‘Silent Lucidity’ liet horen tot wat Geoff nog altijd vocaal in zijn mars heeft! Het lange ‘Anybody Listening’ bracht het tweede luik knap tot zijn einde. Ondanks dat de band al meer dan twee uur gespeeld had én de technische problemen, kwamen ze nog terug met het eerder verrassende en door Geoff perfect ingeleide ‘Last Time In Paris’. Dit waanzinnig sterk concert werd afgesloten met het nummer waarmee het voor Queensrÿche allemaal mee begon. ‘Queen Of The Reich’ zorgde voor een zinderende finale.
Wie Geoff met zijn band nog niet aan het werk zag, krijgt eind maart volgend jaar een herkansing op het Thunder Metal Fest waar Geoff als co-headliner samen met het al even legendarische Conception geprogrammeerd staat.
