Babymetal, dat fenomeen zal u ondertussen al wel kennen. Natuurlijk zijn er bands die op de golf van succes van het grote voorbeeld willen meesurfen. Het eveneens Japanse HANABIE. is er zo eentje en daarvoor liep de Ancienne Belgique aardig vol, enkel het bovenste balkon bleef gesloten. Het publiek bestond uit een bont allegaartje, variatie troef dus, maar ook enthousiasme in overvloed. Als voorprogramma mocht SUN zichzelf presenteren. Rock Tribune ging zijn nieuwsgierigheid bevredigen.
Tekst: Erik Spruyt – Foto’s: Peter Smet (Chimaera Photography)
De zangeres/gitariste Karoline Rose Sun is van oorsprong Duitse, maar groeide op in Frankrijk. Het verklaart waarom ze vlotjes meerdere talen sprak met het diverse publiek in Brussel. Haar band SUN (7) bestaat verder nog uit een bassist en een drummer en ze verklaren zelf Brutal Pop te spelen. Die vlag dekte de lading wel, want pop en metal gingen hand in hand en lieflijke zang werd zonder enig probleem afgewisseld met bulderstem.
Als u een referentie wil, het deed me bij momenten denken aan de grunge-pop van The Pretty Reckless. De cover van ‘Survivor’ van Destiny’s Child was opmerkelijk, maar bekoorde de toeschouwers en die participeerden gaarne aan de wall of death bij slotsong ‘Higher Fire’. SUN is een bandje om in de gaten te houden; op 3 april 2026 spelen ze een clubshow in de Zik-Zak te Ittre.
En dan was het tijd voor HANABIE. (6). Hun muzikale stijl omschrijven ze zelf als harajuku-core, een mengeling van metalcore, hardcore en manga/anime-cultuur. Nou nou zeg. Het olijke en kleurrijke viertal, allemaal dames, speelde met veel schwung en kreeg het publiek moeiteloos mee. Maar los van de vergelijking met Babymetal willen we toch enkele kritische observaties meegeven: zangeres Yukina’s stem sloeg geregeld over en was bij vlagen op het randje van vals; de synths en geluidseffecten stonden op tape; het Engels dat gesproken werd tijdens de bindteksten, was van schabouwelijk niveau; en het woord ‘arigato’ (dank u in het Japans) werd zodanig veel geuit dat we er nog van dromen.
Stond daar dan niets tegenover? Jawel hoor, want de muzikale achtergrond bood een aangenaam stevig fundament en zowel de bassiste als de gitariste leverden uitstekende backing vocals. Na een dik uur werd het concert beëindigd, dat mocht altijd wat meer zijn.
Conclusie: HANABIE. oogde lief, maar kwam vervaarlijk voor de dag. De dames moeten echter nog veel boterhammen eten om aan het kwaliteitsniveau van Babymetal te kunnen tippen.
