We waren ondertussen de tel kwijtgeraakt hoeveel keer deze show is uitgesteld. Waarom, dat kunnen we ons nog wel voor de geest halen. En dat het een leuke affiche was, dat sprak voor zich. Vier kleppers op een doordeweekse dag. Geweldig dat zoiets kan. Omdat de Belgische show net iets na onze deadline kwam trokken we voor de zekerheid al eens naar Tilburg en daarover lees ja alles in de nieuwe editie van Rock Tribune die binnenkort in de winkelrekken (of nog beter: in de brievenbus) belandt. Omdat het zo’n interessante package was willen we jullie toch ook niet de impressies onthouden van de Brusselse passage.
Tekst: Stef Maes - Foto’s: Tomy De Vogelaere
OBITUARY
Nu het concertwereldje weer op volle touren draait, vinden we ons eigen ritme eveneens terug. Alleen zijn we enkele jaartjes ouder en hebben naast onze journalistieke taak nog andere katten te geselen. Daardoor botsten we al onmiddellijk op een euvel. Als er vier toffe bands geprogrammeerd staan in de AB, dan is het aanvangsuur ook ontiegelijk vroeg. De Britten van Malevolence trapten de boel al af om 17.45 u, terwijl Obituary drie kwartier later aan de bak moest. Om een lang verhaal kort te maken, toen wij binnen kwamen maakte de bijna uitverkochte AB zich op voor Trivium. We hoorden van diverse aanwezigen dat beide openingsacts het er meer dan behoorlijk van afbrachten en vooral dat er al heel vroeg op de avond veel volk was. In tegenstelling tot wij zijn er dus heel wat lui die echt een uitstap hebben gemaakt van deze show en dat is mooi. In de gedrukte februari-editie van Rock Tribune leest u overigens wél hoe beide openingsacts her er vanaf hebben gebracht.
TRIVIUM
Toen Trivium (7) eenmaal bezig was, konden we ons niet van de indruk ontdoen dat het gross van de aanwezigen toch wel voor deze Amerikanen naar onze hoofdstad waren afgezakt. Wat een sfeer! Daarmee bedoelen we dat er door heel veel vrouwen, maar ook ruige bonken, keihard werd meegezongen. Iets wat je toch niet alle dagen meer meemaakt. Zoals we gewoon zijn in de Ancienne Belgique was het geluid smetteloos. Wat ons betreft had de geluidsman wel nog een tikkeltje mogen bijgeven. Het is en blijft metal en dat mag blazen. We kregen tegelijk de indruk dat Matt Heafy een lijstje afwerkte als het op bindteksten aan kwam. Hij was heel spraakzaam, maar het kwam allesbehalve naturel over. Of was het toeval dat hij het om de haverklap had over heads banging, fists pumping and hearts beating? Dat is uiteraard bijzaak want de muziek primeert, maar toch. Het deed in onze ogen een beetje afbreuk aan de verder vlekkeloze prestatie van de heren. Het enige spontane ding was de aankondiging dat drummer Alex Bent jarig was. De brave man werd door de aanwezigen getrakteerd op een warme ‘Happy Birthday’. We mochten zelf kiezen, Vlaams of Frans. Het werd toch Engels. Muzikaal was alles prima, al vonden wij het jammer dat er resoluut voor een ‘best of’ set werd gekozen. Trivium heeft namelijk met hun recentste twee studioalbums ongelooflijk straffe dingen laten horen en die kwamen met slechts elk één song heel karig aan bod. Dat klinkt allemaal een beetje alsof we teleurgesteld waren, al had dat achteraf gezien meer te maken met wat daarna zou komen.
HEAVEN SHALL BURN
Heaven Shall Burn (8) heeft er net als hun Amerikaasne touring partners een rijke geschiedenis opzitten. Toch durven wij stellen dat ze met duidelijke voorsprong de winnaar van de avond werden. In de hal viel ons al iets op. Voor een T-shirt van Trivium moest je 40 euro neertellen terwijl je bij Heaven Shall Burn een uitgebreide keuze had uit diverse ontwerpen voor amper 25 eenheden van dezelfde munt. Een kniesoor wie erover valt, maar het zegt toch wel iets. Zo klonk elk woord van frontman Marcus Bischoff zijn small talk veel echter. Het grootste verschil zat hem in de sound. Daar waar het bij Trivium pas op het einde met ‘In Waves’ knalde, joeg Heaven Shall Burn vanaf seconde één een wall of sound doorheen de Brusselse concerttempel waardoor de decibelmeter zwaar in het rood ging. Let op, als we ons zelf nu bezig horen, klinkt het alsof de bands er een wedstrijdje van maakten onder elkaar. Niets is minder waar. Beide grootheden hebben tonnen respect voor elkaar. Zo dook gitarist Alexander Dietz al op tijdens de Trivium-set en kwam Heafy op zijn beurt de collega’s versterken tijdens ‘Whatever It May Take’. Wij merkten daarnaast wel op dat er al een enkele fans vertrokken waren want het was plots toch net iets minder druk in de zaal. Dat is echter hun verlies want de sympathieke Duitsers bleven het gas pedaal keihard indrukken. Keer op keer bezorgen ze ons kippenvel wanneer ‘Endzeit’ wordt ingezet en dat was deze keer niet anders. Hoe dan ook sloegen beide headliners er vanavond in waarvoor wij gekomen waren, namelijk ons warm maken voor hun passage deze zomer op Alcatraz. Als ze daar uit hetzelfde vaatje tappen komen er alweer een paar hoogtepunten bij.
Enkele sfeerbeelden in de AB
