Na twee weken van bourgondische schranspartijen, oplaaiende oude vetes verschanst in de vorm van familiebijeenkomsten en genoeg koude miezer om zelfs de grootste fans van veldrijden treurig naar slijk te laten staren, kwam een concertreeks met Japanse geesten, Romeinse keizers, een apocalyptisch kamerorkest en een donkere begrafenis van het doodgeboren kerstekindje als een geschenk uit de hemel, euh de hel, om deze vermaledijde kerstvakantie af te sluiten. Het reizende circus was vooraleer neer te strijken in ’s lands stad met het grootste markplein al gaan opwarmen in Duitsland. Next stops Londen en Parijs. Zeg nu nog maar eens dat Sint-Niklaas niet het allure van een metropool heeft! De Casino in elk geval wel. Mooi aan een concert op een zondagavond is dat we voor een keer geen verkeersinfarct hoefden te trotseren en onze kostbare tijd niet moesten verdoen met gekke nummerplaten spotten op de Antwerpse ring.
Tekst: Bart Van Gheluwe – Foto’s: Tomy Devogelaere
Nee, voor de verandering waren we eens mooi op tijd om ook de opener KAMI NO IKARI (7) te kunnen aanschouwen. Alsnog was niet iedereen op tijd van de laatste feestdis kunnen ontsnappen, want hoewel de zaal vrijwel uitverkocht moet zijn geweest, was die tegen dat de Parijzenaren het podium bestegen nog maar half gevuld. Op het podium was het echter wel proppen met al het materiaal van de latere acts reeds zichtbaar geïnstalleerd. Doordat de drummer bijna op de schoot van het publiek zat, konden we zijn gezichtsuitdrukkingen up close bewonderen. Die kerel zat echt de hele tijd te glunderen, zo content dat die was! Google Translate bleef volhouden dat de naam van de groep Kwaad Haar wil zeggen.
Frontman Yumi Kami stond effectief geregeld boos met zijn haar te schudden, maar je kan niet ontkennen dat Bings vertaling ‘Woede van de goden’ een pak aannemelijker klinkt. Op plaat ligt de symfonische deathcore van de Fransen geeneens zo ver van wat Fleshgod Apocalypse brengt, maar de podiumprésence verraadde de core-roots waar het publiek toch niet helemaal voor gekomen leek te zijn. Als een door een Japanse kwade geest bezeten mascotte stuiterde de frontman met een mix van Fortnite-dansjes en een Mitch Lucker-impressie over het podium. De energetische pogingen tot interactie met het publiek leverden hoogstens een verwilderde blik op van zij op de eerste rij die vonden dat de microfoonzwierder met de rode ogen toch echt te veel in hun persoonlijke ruimte kwam. Tough crowd. Nu, het lag niet alleen aan de groep, want ook bij de volgende naam op de affiche was er met geen stokken beweging te krijgen in het publiek. Stille genieters, dat wel: de aandacht was wel degelijk op het podium gericht.
Na zeven jaar stond het Romeinse legioen uit Canada EX DEO (8) in vol ornaat nog eens op een Belgisch podium. Nu ja, in de vorm van Kataklysm hadden we de voorbije twee jaar alleen al de eer om Maurizio Iacono en de zijnen drie keer in Gallië, euh België, te ontvangen, waarvan twee keer als hoofdact, met o.a. Fleshgod Apocalypse als support act. Recap voor wie Ex Deo niet kent: in 2008 startte de Kataklysm-frontman een door Rome geïnspireerd soloproject. Al snel kreeg hij de hulp van alle leden van Kataklysm plus een extra bassist, aangezien de bassist van Kataklysm Stéphane leadgitaar speelt in Ex Deo. Flash forward naar 2025. Het voelde lichtjes onwennig om de cast van Kataklysm zo vroeg op de avond te zien, maar kijk, grote naam van de moederband of niet, elke entiteit moet zijn eigen strijd voeren op de weg naar het sterrenfirmament.
Met ‘Imperator’ dook het legioen de helletocht in. Statisch, episch, filmisch, mediterraan. De single ‘Vespasian’ toonde zich als een veelbelovende voorproever van de nieuwe EP ‘Year Of The Four Emperors’. Met de meest gesmaakte‘I, Caligvla’ en ‘Romulus’ kreeg Ex Deo eindelijk een beetje fysieke respons van het publiek, maar met die nummers was het na een dik half uur dan ook al wel afgelopen.
Je voelde aan alles dat de diesel Maurizio nog maar net warm gelopen was en eigenlijk klaarstond om nog een uur door te stomen, maar de apocalyptische ruiters uit het hedendaagse Rome FLESHGOD APOCALYPSE (9) stonden reeds te popelen om hun opwachting te maken. Opener ‘Ode To Art (De’ Sepolcri)’, tevens het eerste nummer van Fleshgods nieuwste ‘Opera’, deed De Casino met zijn zeer passende aankleding instant in een Italiaans operahuis veranderen. Met de Italiaanse vlag in de hand en begeleid door een treurig pianodeuntje greep zangeres Veronica je meteen bij je nekvel. De opbouw vloeide naadloos over in de symfonische death metalraket ‘I Can Never Die’, een nummer over de zelfingenomenheid die bandleider Francesco Paoli bij zichzelf ervoer vooraleer hij in 2021 bijna het leven liet in een klimongeluk. Toen we de groep voorbije zomer op Alcatraz aan het werk zagen, zat nog geen enkel nummer van de nieuwste plaat in de playlist, aangezien ‘Opera’ toen nog moest verschijnen. Dat werd deze avond ruimschoots goedgemaakt, want ongeveer de helft van de playlist was afkomstig van de meest recente release.
De nieuwe nummers waren evenwel al flink ingespeeld, want tussen Alcatraz en deze avond stond Fleshgod uitgebreid op Noord-Amerikaanse podia. Bijzonder aan ‘Opera’ is dat Veronica voor het eerst uitgebreid als zangeres te horen is en niet alleen als sopraan / gimmick. Live blijkt de ‘gewone’ zangtechniek heel soms nog een uitdaging, maar in tegenstelling tot waar me dit bij vele andere groepen hoogst tegen de borst zou stuiten, komt Veronica ermee weg. Ze heeft meer dan techniek genoeg om op hoog niveau te presteren.
Bij de Francesco’s (want ze zingen beide, zij het Paoli het meest) kwam het zware Italiaanse accent live vals bovendrijven, maar het maakte niet uit. Hun act werkt! Het past binnen de show. In elk geval uitgebreid bewijs dat de performances op de orkestratie na allemaal heel erg live zijn. Bleek het toch wel ook de verjaardag van drummer Eugene te zijn! Zijn wens? Een ongelimiteerde toelevering van Belgische wafels. Geen slecht plan. Met ‘Pendulum’ en nog razender dan ze openden sloot Fleshgod Apocalypse met ‘The Fool’ een zeer gesmaakte passage af.
De lat voor de hoofdact van de avond was gelegd. Donderend episch en met bliksemende spots, om beurt gericht op elke muzikant, kwam DARK FUNERAL (8) het podium op. De heersers van de Stockholm black metal lieten er eveneens geen gras over groeien en gooiden knaller ‘Nosferatu’ het publiek in. In tegenstelling tot de support acts doen de heren der duisternis het op de intro na zonder symfonische, bombastische backtrack. Gelukkig borrelen de riffs van Lord Ahriman over van de harmonieën en melodietjes tussen al het tremolo- en dubbele basdrumgeweld.
Met ‘Atrum Regina’, ‘To Carve Another Wound’ en ‘The Arrival Of Satan’s Empire’ vervolgden Zwedens donkerste zielen hun helletocht. Nu Satan opgeroepen en geprezen was, kon vocalist Heljarmadr met ‘When I’m Gone’ in een andere soort duisternis duiken, een meer atmosferische variant, met een clean tokkeltje. Het publiek werd bedankt, want: ‘Waar we ook gaan, daar zijn jullie. Bedankt! En dan nu tijd voor iets erg oud, want it’s time to Open The Gates!’. Na een uitstapje naar Transsylvanië met donkere verlangens in het teken van de hoorns, was het tijd om de Duivel eindelijk binnen te laten na hem op te roepen met de toms van het drumstel. Met de zwarte vlag van Dark Funeral vendelde de frontman ons op de laatste tonen van ‘Where Shadows Forever Reign’ uit. De witte accentspots schenen weliswaar zo hevig op het witte plafond van de zaal waardoor het nog nooit zo licht was geweest tijdens een optreden van Dark Funeral. De Duivel zit hem in de details.
