Wij gaan geen boude uitspraken doen, maar voor sommige mensen hebben blues en southern rock een oubollig karakter. Toch blijven deze muzikale stromingen alle generaties aanspreken en duikt er geregeld nieuw bloed op tussen de gevestigde namen. Zo mogen we The Sheepdogs en Larkin Poe allebei toch wel beschouwen als klinkende namen van een nieuwe lichting bluesartiesten die het geitenwollensokken-cliché van zich af weten te schudden. Dat werd onderstreept door de tour die beide bands samen ondernemen en waarvoor Gracia Concerts de grote zaal van de Ancienne Belgique in Brussel afhuurde. Op donderdagavond 12 oktober 2023 liep de concerttempel aardig vol om special guest The Sheepdogs en hoofdact Larkin Poe te aanschouwen. De geest van bijvoorbeeld The Allman Brothers Band waarde deze avond rond in de AB.
Tekst: Erik Spruyt – Foto’s: Rudy De Doncker
Het zijn niet bepaald nog jonge broekjes, het Canadese vijftal van THE SHEEPDOGS (8) uit Saskatoon, want de groep werd reeds in 2004 opgericht. Met ondertussen zeven albums in de achterzak en meerdere Juno Awards (een Canadese muziekprijs) op hun schouwmantel voelen deze rakkers zich niet te beroerd om als special guest van Larkin Poe dienst te doen en zo Europa te doorkruisen in grotere zalen dan ze voorheen wisten te vullen op het oude continent.
De catchy bluesy rock met een scheut southern rock en voorzien van soulvolle samenzang werd warm ontvangen door de toeschouwers, die met veel respons vlotjes hun medewerking verleenden om er een sfeerrijke avond van te maken. Het werkte begeesterend, want als men de ogen sloot kon men de line dancing erbij denken. In 45 minuten lieten de ontspannen sympathiekelingen van The Sheepdogs een uitstekende indruk die de genre-liefhebbers enthousiast maakte.
Voor de zingende en gitaarspelende zusjes Rebecca en Megan Lovell was het ondertussen de vierde keer dan men in Brussel speelde, zij het telkens in een andere zaal. We zagen LARKIN POE (8) in juni 2019 in Vorst Nationaal nog als voorprogramma bij ZZ Top en toen al maakte het viertal uit Nashville de tongen los. Opvallend is de bijzondere gitaartechniek die Megan Lovell hanteert, de zogeheten lapsteel slide gitaar, wat inhoudt dat men de gitaar in horizontale positie bespeelt. In enkele jaren tijd is de ster van de dames sterk gerezen en het weze duidelijk dat dit veel meer met hun muzikale kwaliteiten te maken heeft dan met de good looks.
De vier muzikanten gingen allemaal in maagdelijk wit gekleed, maar de uitwerking van hun songs bezorgde iedereen een warme gloed op het gezicht zoals een knetterend haardvuur in de winter ook zijn effect niet mist. De roots rock, met veel blues- en southern rock-invloeden, maar ook gospel, bekoorde tijdens een set waarin het accent toch vooral lag op de meer recente albums ‘Blood Harmony’ en ‘Self Made Man’. Enkele akoestische songs kregen de AB muisstil en de cover van Elton Johns ‘Crocodile Rock’ deed het vuur weer oplaaien. Anderhalf uur lang wist Larkin Poe het publiek moeiteloos bij de les te houden. Mocht deze band in de zomer van 2024 op tour komen, dan vraag ik me af welk festival in België de eer krijgt om Larkin Poe op hun affiche te zetten? Teder moment trouwens bij het afscheid nemen toen vanop de eerste rij voor elke muzikant een wit blad met een rood hart met daarop hun respectievelijke voornaam werd aangereikt, waarmee het viertal trots poseerde.
