Het was eindelijk een eerste kennismaking met zaal De Dreef voor ondergetekende, na een valse start vorig jaar toen het concert van Dynazty in laatste instantie moest verplaatst worden wegens een dakstabilisatieprobleem. Voorafgaand aan dit concert met twee headliners was het plan om er een hele happening van te maken in zaal Zappa met andere acts zoal Blaze Bayley, Fireforce, Freedom Call, maar dit ging uiteindelijk niet door.
Tekst: Walter Maes – Foto’s: Rik Bauters
Wanneer de Ierse hard rockzanger en goede vriend van Geoff Tate Mark Daly (7,5) om 18.00 u de aftrap mocht geven waren er amper enkele tientallen aanwezigen te bespeuren in de zaal waardoor er van enige sfeer niet echt sprake was. Het moet voor een artiest ontmoedigend zijn, zou je dan denken. Toch liet de sympathieke frontman het niet aan zijn hart komen en zette hij gedurende een half uurtje een verdienstelijke set neer met degelijke hardrocksongs waar pakweg een liefhebber van Ricky Warwick (Black Star Riders) van zou genoten hebben.
Over naar Geoff Tate (8,5), de legendarische en voormalige frontman van Queensrÿche die net een jaar geleden neerstreek in de South Of Heaven in Bilzen waar hij verkondigde dat het leek alsof hij in iemands living stond te spelen omwille van de kleine omvang. Vandaag moest hij zelfs tevreden zijn met een zaal die amper voor een derde was gevuld. We schatten dat er een driehonderdtal aanwezigen waren op een capaciteit van duizend. Gelukkig zorgden de aanwezige fans voor een goede sfeer en werden er heel wat songs uit ‘Operation: Mindcrime’ meegezongen. U weet wel, het meest bekende werkstuk van Queensrÿche dat een schokgolf veroorzaakte in de progressieve rockscene eind jaren tachtig. Net als in Bilzen toen ‘Rage For Order’ integraal werd vertolkt, was dat nu ook het geval voor het iconische conceptalbum. Het viel op dat Geoff opnieuw prima bij stem was, dat was vroeger al eens anders. Gitarist Kieran Robertson speelde opnieuw met tonnen zelfvertrouwen en bezorgde Tate mee een smoel op het podium, in tegenstelling tot de andere muzikanten die zich liever iets meer op de achtergrond nestelden maar wel adequaat hun ding deden.
Geoff is buiten een goede zanger een rasentertainer met de nodige zin voor theatraliteit, dit kunstje is hij nog steeds niet verleerd. Met ‘Revolution Calling’ en ‘Operation: Mindcrime’, tracks die ook vooraan op het album prijken, nam de band een flitsende start. Sopraan Marilia Zangrandi schitterde aan de zijde van Geoff tijdens ‘Suite Sister Mary’ dat makkelijk tien minuten duurde en meteen één van de hoogtepunten vormde. Andere toppers waren nog ‘Eyes Of A Stranger’ en ongetwijfeld ‘Silent Lucidity’, een van Geoff’s favoriete songs. Het melodieuze en radiovriendelijke ‘Jett City Woman’, het tweede toemaatje van de avond, werd luidkeels mee gescandeerd. Met het machtig en nog steeds actuele ‘Empire’ werd krachtdadig afgesloten, of toch bijna. De band keerde nog een keer terug om het oude ‘Queen Of The Reich’ te eren.
We zagen opnieuw dat het zeer goed was. Ondanks verdienstelijke pogingen van de heer Tate om albums te maken of te hebben gemaakt onder de noemer Operation: Mindcrime, Sweet Oblivion of onder zijn eigen naam, echt ‘pakken’ doen ze niet. We denken dat Tate verder de ingeslagen weg zal moeten blijven volgen. Zou hij zich een volgende keer bezondigen aan een tournee met songs uit ‘Promised Land’ of ‘Hear In The Now Frontier’?
Na de noodzakelijke decorwissel keken we uit naar de band van Roy Khan (ex-Kamelot) die aan een (her)nieuw(d)e opmars bezig is. Eerlijkheidshalve had ik tot een maand geleden amper gehoord van Conception (8,5) en dat is best jammer want met ‘In Your Multitude’ (1995) en ‘Parallel Minds’ (1993) kreeg de Noorse formatie een zekere cultstatus. Dat gemis werd gelukkig in een avond ruimschoots goedgemaakt met hun ‘State Of Deception’ tournee. Dit comebackalbum kreeg drie jaar geleden niet de nodige aandacht dat het verdiende omwille van de alom gekende pandemie. Met ‘Grand Again’ uit de ‘My Dark Symphony’ EP werd op krachtige wijze afgetrapt, met de eerste song werd al duidelijk dat dit wel een bijzonder concert zou worden. Roy, met gladgeschoren schedel, ringbaard en drager van een zwarte rok oogde scherp en was bijzonder goed bij stem. De man die vroeger voor aanzienlijk meer publiek speelde liet het niet aan zijn hart komen en zette zijn troepen op de juiste koers.
Mede-songschrijver en gitarist Tore Østby eiste met zijn verbluffende gitaartechniek mee de aandacht op. Hij liet zijn instrument schuren, zingen en janken door middel van de juiste effectpedalen in te drukken. De sound die hij produceerde, hoor je zelden bij andere bands. Het oeuvre van Conception is progressief, maar valt net buiten de geijkte hokjes van het genre. De toetsenist joeg met zijn keyboard de juiste sfeer na en produceerde met momenten onheilspellende klanken uit zijn twee klavieren. Of het nu ‘No Rewind’ of ‘A Million Gods’ betrof, je hoorde dat ze geen hapklare songs voorschotelden maar wel het oog voor melodie niet uit het oog verloren.
Bij Conception komen de talenten van Roy Khan nog beter uit de verf dan bij Kamelot, misschien omdat hij bij Conception gevarieerder materiaal te verwerken krijgt. In het midden van de set werden twee akoestische nummers gebracht, het betoverende ‘Silent Crying’en het Spaans getinte ‘Sundance’. Na dit leuke intermezzo was de vaart even uit het optreden. Maar geen nood want het slotoffensief met het bloedmooie uitgesponnen ‘My Dark Symphony’ en ‘Roll The Fire’ met venijnige weerhaakjes in het gitaarspel maakten een geslaagd einde aan deze zondagavond. Jammer van de magere opkomst, want deze bands bewezen dat je voor kwaliteit niet per se in Vorst, Lotto Arena of het Sportpaleis moet zijn.
