Met meer dan 2 miljoen luisteraars op Spotify was het niet zo verwonderlijk dat We Came As Romans ook op een doordeweekse dinsdagavond makkelijk een redelijk kleine zaal als 013’s The Next wist uit te verkopen. Fans uit Nederland, België maar ook Duitsland wisten hun weg naar Tilburg te vinden voor deze melodieuze metalcore band en hun wat brutere genre-genoten Heavensgate en Brand of Sacrifice.
Tekst: Jochem van der Steen – Foto’s: Peter Smet
Voor een uitverkochte zaal was het bij aanvang niet zo heel druk. In die zin was het wel duidelijk waarom HEAVENSGATE (6) de lagere status op het affiche had gekregen. En eerlijk gezegd, niet alleen daarom. Het kwam allemaal zeker hard en lomp over en de bass drops klonken alsof een bommenwerper in de zaal neerstortte. Helaas wist vocalist Nazareth Tharatt met zijn stemgeluid minder indruk te maken en kwam het songmateriaal én de podiumpresentatie wat te eentonig over. Dat werd niet bepaald goedgemaakt door te lange synth-intermezzo’s en pauzes tussen de nummers. Het publiek reageerde vrij mat en nergens wist de vlam in de pan te slaan.
BRAND OF SACRIFICE (7) imponeerde meer. Potige brulboei Kyle Anderson heeft het formaat en de stem waar je als publiek niet mee durft te spotten. Zijn verzoeken aan het, intussen in veel grotere getalen aanwezige, publiek tot het betere duw- en trekwerk werden dan ook snel opgevolgd. De Canadezen lieten horen meer in huis te hebben dan alleen een frontman die een stemacrobaat is. Muzikaal had het ook voldoende vlees op de botten. Dat nam echter niet weg dat, tegen het einde, de verveling op de loer lag. Er is maar zoveel aan compromisloos auditief én fysiek geweld dat een mens kan verdragen. Bezweet, moe, en met blauwe plekken, was het na afsluiter ‘Eclipse’ dan wellicht ook zelfs voor de jongelui in de moshpit even welletjes met het deathcore geweld.
WE CAME AS ROMANS (8) kwam op het juiste moment om dat extra stukje melodie te brengen om soms even op adem te komen. Tenslotte grossiert deze band niet alleen in het betere beukmerk, maar ook in catchy zanglijntjes. Leadvocalist Dave Stephens klonk aanvankelijk wat alsof hij een helium ballon had leeggezogen in de cleanere stukken, maar gaandeweg zijn stem meer warm was gedraaid, verbeterde dat. De harsh vocals klonken wellicht wel wat te zacht, maar dat werd goedgemaakt door zijn enthousiasme. Muzikaal klonk het allemaal als een klok, ondanks dat gitarist Lou Cotton er vanwege zijn aanstaande hernieuwde vaderschap niet bij kon zijn.
Uiteraard bestond de setlist uit veel materiaal van nieuwste worp ‘All is Beautiful… Because We’re Doomed’, zoals catchy single ‘Bad Luck’, bouncy ‘One By One’ en ‘WHERE DID YOU GO’. Ouder werk was er gelukkig ook, zoals ‘Cold Like War’ en natuurlijk het populaire ‘Darkbloom’. Naast de reguliere versie van dat laatste nummer werden we, in de vorm van een toegift, ook nog getrakteerd op de versie die ze maakten met Brand of Sacrifice, waar natuurlijk Kyle Anderson zelf ook even voor op het podium kwam. De stemmen van beide heren complimenteerden elkaar prachtig. Ook prachtig, het eerbetoon aan overleden vocalist Kyle Pavone in de vorm van een aan hem opgedragen nummer. Die kwam toch gewoon weer even binnen.
Een avond waar weer duidelijk werd hoe de rangorde is verdeeld in de core-scene. De openers mochten dan de bruutste breakdowns hebben, de headliner wist het publiek het beste mee te krijgen en de grootste glimlachen op onze gezichten te toveren.
