De liefhebbers van het extremere en, op zijn zachtst gezegd, iets minder gesofisticeerde werk vonden zondag 3 maart massaal hun weg naar de Antwerpse Zappa voor een avondje teringherrie van de bovenste plank. De erg toepasselijk genaamde Campaign For Musical Destruction Tour bracht nieuwe(re) helden Wormrot en Primitive Man samen met oude(re) legendes Pig Destroyer en Napalm Death en hoewel laatstgenoemde uiteindelijk toch weer de hoofdvogel afschoot, zette elke act een vette en overtuigende show neer.
Tekst: Frederik Cosemans – Foto’s: Ann Kermans
Bij opener WORMROT (8) was het al meteen raak, al kende de show van het Singaporese duo (live aangevuld met vocalist Gabriel Dubko, een heerschap dat we nog kennen van het vorig jaar gesplitte Implore) een ietwat valse start. Drummer Vijesh kreeg tijdens de eerste vijf minuten immers twee keer af te rekenen met een dienstweigerend basdrumpedaal en daardoor kwam heel de boel ietwat moeizaam op gang. Eens alle technische euvels verholpen waren, zaten de heren er wel “boenk op”. Door het ontbreken van een bassist klonk de heftige en soms licht chaotische grindcore misschien iets minder vol en overrompelend dan bij de navolgende acts, maar dat leek de reeds knap gevulde zaal weinig te deren. Het sterke songmateriaal, onder meer afkomstig van het in 2022 verschenen ‘Hiss’, werd overtuigend gebracht en de eerste moshpits waren al snel een feit. Na een dik half uurtje viel de heren dan ook een hartig en welgemeend applaus ten deel.
De zwaargewichten van het navolgende PRIMITIVE MAN (7) tapten amper twintig minuten later uit een heel ander vaatje en schakelden meteen een paar versnellingen terug. Ziekelijke, bijna waanzinnig klinkende sludge/doom werd overtuigend de zaal in geslingerd en de gigantische geluidsmuur was aanvankelijk even indrukwekkend als verstikkend. De sporadische versnellingen en donkere, noise-intermezzo’s zorgden weliswaar voor wat afwisseling, maar het grootste gedeelte van de veertig minuten speeltijd ging toch op aan loodzwaar gebeuk dat na verloop van tijd toch een beetje zwaar op de maag ging liggen. Persoonlijk konden wij het wel smaken, maar het enthousiasme van het publiek was toch net dat streepje minder.
Bij het Amerikaanse PIG DESTROYER (8), dat (tenzij we ons vergissen) na vijf jaar weer eens op Belgische bodem speelde en zich pas vanaf vanavond bij de tour voegde, dienden er enkele kunstgrepen toegepast te worden aangezien de toffe jongens van Swiss Air niet geheel geconcentreerd waren bij het inladen van hun vliegtuig. Door collegialiteit en een echte punkrock-mentaliteit wist de band gelukkig toch de nodige instrumenten te verkrijgen en kon men er alsnog een dikke lap op geven. Beginnen deed men met een flinke selectie uit ‘Terrifyer’, een plaat die straks ook alweer twintig jaar oud is en nog steeds gezien mag worden als een mijlpaal binnen de grindcore.
De sound was misschien iets te schel en de drums iets te ‘klikkerig’, maar het tomeloze enthousiasme (vooral elektronica-dude Alex Cha en de jonge bassist Travis Stone gingen fameus tekeer), de gortdroge bindteksten van brulboei J.R. Hayes en de geniale riffs van grindcore-god Scott Hull maakten veel, zo niet alles, goed. De heren waren ook niet te beroerd om materiaal uit alle studioplaten te putten, al viel het wel op dat het meest recente ‘Head Cage’ het karigst vertegenwoordigd was met amper één song (‘The Torture Fields’). ‘Phantom Limb’ en ‘Book Burner’ werden gelukkig beter behandeld (oa. ‘Eve’, ‘Loathsome’, ‘Deathtripper’ en ‘The American’s Head’), maar het meeste bijval kregen toch de kleppers van het nog steeds fenomenale ‘Prowler In The Yard’. Geslaagde doortocht!
De überveteranen van NAPALM DEATH (9) deden er echter nog een schepje bovenop en walsten het nog steeds erg enthousiaste en energieke publiek finaal plat. Dat ze dat al ruim een decennium doen zonder gitarist Mitch Harris (John Cooke van Corrupt Moral Altar en Venomous Concept neemt al jaren de honneurs waar) is ondertussen welgekend, maar vandaag ontbrak ook bassist Shane Embury en dat was toch even wennen. Zanger Barney, overigens in erg goede doen, verzekerde ons dat alles in orde was met zijn kompaan en dat hij enkel ‘wat tijd voor zichzelf’ nodig had. Adam Clarkson (ook al Corrupt Moral Altar) viel in en met ‘From Enslavement To Obliteration’ begon men aan een heftige en afwisselende set. Uiteraard kwamen aardig wat songs van hun laatste worp ‘Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism’ voorbij (oa. ‘Contaigon’, ‘Fuck The Factoid’ en ‘Amoral’), maar ook oudjes ‘Scum’ en ‘From Enslavement To Obliteration’ werden goed vertegenwoordigd. Zelfs wereldhit ‘You Suffer’ kwam voorbij, na al die jaren nog steeds goed voor een goedkeurend gegniffel.
Uiteraard sprak Barney tussen de mokerslagen door het publiek toe en kaartte hij daarbij de voor de hand liggende dingen als de oorlog in Oekraïne, vrouwenrechten en corrupte politici aan. Geef de man trouwens eens ongelijk. Hoogtepunten waren het onverslijtbare ‘Suffer The Children’, een vlammend ‘When All Is Said And Done’ en de obligate, maar altijd te gekke Dead Kennedys-cover ‘Nazi Punks Fuck Off’ (dat trouwens even onderbroken werd omdat er iemand in het publiek zich bezeerd had). Met de krakers ‘Instinct Of Survival’ en ‘Contemptuous’ bracht de band de zaal een laatste keer tot een kookpunt en daarna kon iedereen murw gebeukt naar huis om blauwe plekken te tellen. Na ruim veertig jaar toonde Napalm Death zich nog steeds onverwoestbaar en relevant en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal veranderen. Hulde en respect!
