Nothing More beitelt al heel wat jaren aan de weg hogerop. Hun zeer dansbare cocktail van rock en metal werd de voorbije zomer zeer goed gesmaakt op de main stage van Graspop. Heel wat zieltjes vonden zo hun weg naar de Trix in Antwerpen voor een avondje swingende heupen en knikkende hoofden. Met Siamese uit Denemarken en SiM uit Japan was het daarbovenop een heus internationaal rockfestijn.
Tekst: Robin Maes – Foto’s: Hughes Vanhoucke
Ondanks de geslaagde passage op Graspop zat de Trix niet afgeladen vol (zoals dat de dag voorheen bij Lionheart & co wel het geval was). Op z’n hoogtepunt raakte de zaal voor ongeveer twee derde gevuld, schatten we, maar bij de start van de avond was de helft qua opvulling nog niet bereikt. Er wachtte dus een moeilijke uitdaging om het publiek op te warmen voor de metalcore-mannen van SIAMESE (7). Toch lieten de Denen al snel merken dat ze zeer dankbaar waren voor het aanwezige volk. Met een héérlijk opbouwende intro was de eerste knal van de avond opener ‘The Shape Of Water’. De single van het aankomende album ‘Vertigo’ werkt live gewoon goed. Wie bij die andere single, ‘On Fire’, z’n heupen kon stilhouden heeft mogelijks geen ziel.
Het grootste deel van de set kwam van hun vorige plaat ‘Home’, die probleemloos mee kan met andere hoogstaande hedendaagse metalcore. Zanger Mirza Radonjica kreeg het publiek tussendoor zelfs aan het lachen en de oprechte nederigheid was mooi om te zien. Tijdens ‘Can’t Force The Love’ kregen we metalcore met een viool-solo: wees maar zeker dat dit badass is. Enorm speciaal was deze set niet, maar ideaal openen deden de Denen wel.
Dynamiet
Van Denemarken gingen we naar Japan voor de chaotische alternative metal van SiM (8). Siamese liet het publiek rustig en gezapig genieten, maar SiM schoot meteen met dynamiet uit de startblokken. De gitaristen draaiden als wervelwinden rond het podium, de drummer leek net niet door z’n trommels te beuken en de zanger genoot halfkrankzinnig van een verbaasd publiek. Muzikaal schoot het naar alle kanten, maar het klonk wel strak en hield je aandacht absoluut vast.
SiM vroeg actief naar een moshpit en wall of death, wat voor meer sfeer en participatie zorgde. Het betere duw- en trekwerk hield nooit lang stand, maar de kelen waren deze avond wel goed gesmeerd. Iedereen zong vlot mee met de soms loodzware en soms hilarische up-tempo beats van de Japanners. ‘The Rumbling’ deed ons finaal kantelen: van deze band willen we meer horen. Het energieniveau op podium schoot volledig in het rood bij ‘Red’.
The most sexy frontman alive
Via Europa en Azië kwamen we aan bij de main act uit Amerika. Voor metal met een stevige injectie rock-‘n-roll zat je goed bij de heren van NOTHING MORE (7). Opener ‘Let ‘em Burn’ stak het vuur meteen aan. Frontman Jonny Hawkins heeft volgens ons geen enkele t-shirt in z’n kast hangen en kwam op het podium met bodypaint en een jeansbroek. De aanwezige vrouwen vonden het niet erg, zelfs de zanger van Siamese had hem tijdens hun set al ‘The most sexy frontman alive’ genoemd. Er was dus voor velen wat te zien, maar nog meer te horen. ‘Don’t Stop’ was als derde song de eerste waarbij het feest écht losbrak. Nieuwe single ‘If It Doesn’t Hurt’ zit ook helemaal snor. Nothing More wisselde harde dansschijven goed af met intiemere momenten, en dan heb je nog hits zoals ‘Jenny’ die eigenlijk beiden zijn. Het publiek zat vanavond duidelijk meer met een passieve mindset, maar daar is qua genot natuurlijk niks mis mee.
Echte showelementen waren er tot op het einde van de set niét, al is de energie van Hawkins genoeg om je betrokken te houden. De hele zaal ging dan tóch nog eens massaal aan het springen voor afsluiter ‘This Is The Time (Ballast)’. Op het einde kwamen extra trommels op podium en ging Hawkins nog even in het publiek trommelen. Op Graspop was dit imposant, ditmaal duurde het niet langer dan enkele seconden. Cool, maar dat had toch wel wat meer invulling kunnen krijgen. Toch kon de menigte na deze laatste trommelstukjes voldaan naar huis.
Meer foto's ...
