Gelet op het aantal luisteraars op Spotify is het verrassend dat een redelijk kleine zaal als 013’s The Next niet helemaal wist uit te verkopen. Dat gezegd hebbende was het toch best gezellig druk. Dat beetje extra ruimte is gewoon wel lekker, want geeft wat plaats voor een moshpit.
Tekst: Jochem van der Steen – Foto’s: Hughes Vanhoucke
Voor een al heel aardig gevulde zaal mocht GORE. (7) zich laten horen. Boegbeeld is frêle zangeres Haley Roughton, gehuld in een opzichtige, fluffy jas, die ze naar eigen zeggen die dag heeft aangeschaft. Wellicht niet helemaal gepast voor het genre, het is alsof je naar een hip-hop act staat te kijken. Muzikaal klinkt het allemaal heel anders echter. De loepzuivere vocalen van Haley doen denken aan die van Evanescence’s Amy Lee. Over het algemeen bestaan de nummers uit dromerige zanglijnen met riffs in de lijn van Sleep Token en Spiritbox. Ook is er duidelijk een Deftones-invloed terug te horen.
Aangezien er nog geen volledig album uit is, moet de band volledig putten uit hun nieuwe EP, ‘If You Do Not Fear Me’. Waar het meer zoetgevooisde prima uit de verf lijkt te komen, en Haley daarbij in haar element lijkt te zijn, kunnen we dat niet zeggen over de hardere stukken. Haar harsh vocals klinken technisch goed, maar missen overtuiging. Zo is het ook op de momenten waar de set leunt op de brute riffs en ze staat te headbangen of wat rond te stampen. Het ziet eruit als een act, iets wat Haley doet omdat het nu eenmaal moet. Het geeft een minder authentiek gevoel. De songs zitten wel aardig in elkaar, de muzikanten zijn begaafd en het geluid is erg modern. Oftewel, deze band komt er uiteindelijk wel.
GHØSTKID (8) laat weer eens zien dat er leven is na Electric Callboy voor frontman Sebastian Sietler. Waar zijn vorige band, na zijn vertrek, ging voor een ludieke, vrolijke aanpak, verkiest Sebastian met deze band een donkerdere esthetiek. Vooral in de goth-aankleding en schmink, maar ook tekstueel. Toch is er genoeg catchiness overgebleven van zijn leerschool. Er wordt sterk afgetrapt met het populaire ‘SUPERNØVA’, natuurlijk wel, in tegenstelling tot op de plaat, zonder Heaven Shall Burn’s Marcus Bischoff.
Op de melodieuze songs als ‘YØU & I’ en ‘S3X’ wordt er naar hartenlust meezongen en met de armpjes gezwaaid. Op bijvoorbeeld het rauwere ‘FSU’ springt het publiek er energiek op los. Deze band weet prima hoe ze het publiek moet bespelen, niet in de laatste plaats door het kortstondig vertonen van de Nederlandse vlag. Hoewel Sebastian live wellicht wat minder sterk live klinkt dan op de plaat, is het geheel, inclusief energiek optreden van zijn mede-bandleden, toch zeker overtuigen.
OF MICE & MEN (8) komt ook al zo sterk uit de startblokken door meteen het titelnummer van de nieuwe plaat, ‘Another Miracle’ erin te knallen. Goede keuze, want het hakt er genoeg in om ons wakker te schudden, maar etaleert ook genoeg de mooie vocalen van frontman Aaron Pauley. Dat dit een band is die veel fans diep in het hart hebben gesloten, met teksten die een grote betekenis hebben, is al snel duidelijk. Overal om ons heen worden de teksten luidkeels meegezongen, soms met tranen in de ogen.
Die grote emotionele lading is dan ook gelijk de grootste kracht van de band, naast de enorm sympathieke uitstraling van Aaron. Dat neemt niet weg dat er muzikaal ook genoeg valt te genieten. Soms komt er dan net zo’n riff voorbij die minder standaard metalcore is, met verve gespeeld door Alan Ashey die daarbij zijn momentje pakt op de risers, als een echte gitaarheld.
Het is even schrikken als er een kleine knal is en het geluid eruit klapt. Er is wat consternatie, maar gelukkig is het euvel al snel verholpen en kan de band zonder grote vertraging door. Mooi, want de setlist is behoorlijk te noemen. Opvallend genoeg bevat die weinig nummers van het nieuwe album, maar wordt een greep gedaan uit ouder werk zoals ‘Back To Me’ uit 2018 en ‘Another You’ en ‘Would You Still Be There’ uit 2014. Wellicht geen verkeerde keuze, want het maakt het voor de trouwe liefhebber nóg makkelijker om mee te zingen. Wat cheesy taferelen als meeklappen, lampjes de lucht in, het wordt allemaal niet overgeslagen om publieksinteractie en een goede sfeer te garanderen. Het geeft ons allemaal wel een lekker gevoel van familie en eenheid tussen de brutere moshpit momenten door.
Een fijne, ontspannen avond met prima metalcorebands maakten ons blij op een dinsdagavond naar Tilburg te zijn gereisd. We konden met de beentjes van de vloer, de nekspieren konden worden getraind en de stembanden geoefend.
