Als frontman van Dare is Darren Wharton mede door de klassieker ‘Out Of The Silence’ een gekende naam in het AOR-genre. Echter vooraleer dit legendarische debuut uit 1988 het zonlicht zag, maakte hij reeds carrière als toetsenman bij Thin Lizzy. Samen met Phil Lynott kleurde hij de albums ‘Renegade’ en ’Thunder And Lightning’ en was hij ook te horen op het live album ‘Life’. Sinds 1996 maakt hij ook deel uit van de heropgerichte bezetting van Thin Lizzy die als eerbetoon aan de overleden frontman regelmatig optreedt onder leiding van Scott Gorham. Helaas staat deze formatie reeds een tijdje op non-actief. Aangezien Dare reeds heel wat nummers van Thin Lizzy in hun live set opneemt, was dit de ideale gelegenheid voor Wharton om met zijn versie de baan op te gaan. In Engeland trekt Renegade intussen volle zalen en bijgevolg kon het Europese vasteland ook niet ontbreken.
Tekst en foto’s: Franky Bruyneel
Plaats van het gebeuren vanavond is Itter, een gemeente net over de taalgrens in Waals-Brabant. Daar ergens langs een donkere, verlaten landweg ligt de Zik-Zak die éénmaal binnen een gezellige en mooi ingerichte club blijkt te zijn. Alle aanwezigen zijn vanavond gekomen voor de hoofdact, maar eerst krijgen we nog het Nederlandse SolarSister (7) die als vaste support act fungeert voor de mini-tour van Renegade. Ze trakteren ons op licht verteerbare indie rock die ondanks de strakke uitvoering en warme ontvangst net iets te braaf klinkt.
De zaal is intussen goed volgelopen wanneer iets over halftien de eerste tonen van ‘Angel Of Death’ door de luidsprekers weerklinken. Het is het begin van een twee uren durende bloemlezing uit het repertoire van het legendarische Thin Lizzy. De bezetting van RENEGADE (9) bestaat uit dezelfde leden als Dare. Daardoor hoor je een geroutineerde band die perfect op elkaar is ingespeeld. Om echter de typerende ‘twin guitar sound’ te creëren wordt die nog aangevuld met gitarist Andy Moore. Met authentieke versies die tot in de puntjes worden uitgevoerd door deze klasbakken, wordt geen half werk geleverd. Het resulteert in een strak gespeelde set die mede door de perfecte klank zorgt voor een uiterst genietbare avond.
Van meet af aan valt op hoe enthousiast Wharton zijn taak als frontman behartigt. In schril contrast met zijn leeftijd van 63 jaar dartelt hij nog als een jong veulen over het podium, daarbij veelvuldig handjes schuddend of soms ook al filmend met de gsm van de fans. Het zorgt mee voor de gemoedelijke en licht euforische sfeer die zowel op als naast het podium heerst. Zowat dezelfde emoties moet Darren ook gevoeld hebben toen hij als 18-jarige bij Thin Lizzy solliciteerde en de job van zijn leven kreeg. Zijn timbre mag dan misschien niet helemaal voldoen aan het origineel, toch weet hij dankzij zijn zachte en zwoele stem de authenticiteit in de nummers te bewaren.
Met een best of setlist is dit een feest van herkenning voor de fans. Klassiekers als ‘Jailbreak’, ‘Don’t Believe A Word’, ‘Emerald’ en ‘Killer On The Loose’ worden met veel enthousiasme onthaald. De prachtige gitaarsolo van Vinny Burns tijdens ‘Still In Love With You’ zorgt dan weer voor een kippenvelmoment. Net als het emotionele en ingetogen ‘The Sun Goes Down’. Drummer Greg Morgan mag zijn duivels ontbinden op het magistrale ‘Massacre’ waarbij ook de perfect gesynchroniseerde twin solo’s van Burns en Moore in het rond vliegen. Met ‘Chinatown’ en ’Renegade’ krijgen we tevens enkele nummers die maar zelden live werden gebracht, zowaar een meerwaarde. Tussenin wordt meermaals niet alleen het talent maar ook de persoon van Phil Lynott bewierookt. En uiteraard wordt vanavond ook John Sykes niet vergeten. Aan de onlangs overleden gitarist wordt het stevige ‘Cold Sweat’ opgedragen, een nummer waarvan hij co-auteur is.
Met de retorische vraag ‘Are there any cowboys here tonight?’ wordt de eindspurt ingezet. Net zoals op het live album wordt ‘Cowboy Song’ gevolgd door het gekende ‘The Boys Are Back In Town’ die iedereen spontaan meebrult en de reguliere set afsluit. Uiteraard kunnen toegiften niet ontbreken. Die komen er met het Keltisch geïnspireerde ‘Black Rose’ en het van Bob Seger gekende ‘Rosalie’. En nog is het niet gedaan want ook Eric Bell krijgt een vermelding door zijn bijdrage aan de traditional ‘Whiskey In The Jar’. Meteen ook het einde van een nostalgische avond waar Phil Lynott terecht trots op zou zijn geweest. En wees gerust, zijn erfenis is in goede handen.
