Zelf worden we er niet jonger op, maar de generaties die ons opvolgen zitten niet stil. Dat er een herschikking aan de gang is in de verschillende subgenres werd meer dan duidelijk in een uitverkochte De Casino waar naast het Australische Polaris nog drie acts kwamen aantonen dat de toekomst verzekerd is. Rock Tribune nam poolshoogte en kwam tot volgend relaas.
Tekst: Stef Maes - Foto’s: Yngwie Van Houcke
Vier acts op een zaterdagavond, dat is een flinke boterham, dus werd de eerste band al voor 19.00 uur het podium opgejaagd. De zaal liep op dat moment rustig vol, maar dat weerhield de jonge Japanners er niet van zich helemaal te smijten. PALEDUSK (7) was voor ons een totaal onbeschreven blad. Het feit dat ze hier stonden als onderdeel van de Europese tournee die de headliners ondernemen, is uiteraard al een teken aan de wand. Volgens hun biografie brengen ze moderne metal en staan er reeds drie albums op hun CV met een EP in aantocht. Zelf stelden we vast dat er een hoog Sick Of It All-gehalte in vele songs zit. Niets storend hoor, gewoon heel opvallend. Het zijn en blijven uiteraard oosterlingen. Die zijn bloedeerlijk. Elke arigato (dank u wel in hun moerstaal, SM) klonk oprecht en er zit altijd wel een twist in. Zo is er geen bassist te bespeuren, wel twee snarenplukkers. De ene ziet er uit als een gewone collegestudent, terwijl de geblondeerde collega in een soort van plastiek broek met bijhorende cape speelt alsof zijn leven ervan afhangt. Heerlijk om naar te kijken. Zeker als hij solo’s geeft alsof hij Eddie van Halen is. Ondanks de redelijk korte set kunnen we alleen maar concluderen dat deze heren alles hebben om het te gaan maken en deze keer is het terecht. Dit is immers meer band dan gimmick en daar wringt bij sommige landgenoten van hen vaak het schoentje.
Net als de headliners maakte THORNHILL (5) de oversteek vanuit Down Under naar Europa. Andermaal totaal onbekend voor ons en alras begrepen we ook waarom. Op hun promofoto’s zien ze eruit als een boysband, maar duizenden kilometers van huis leven ze uit hun koffer in de tourbus en is er dus geen plaats voor geföhnde kapsels en hippe broekpakken. Tot overmaat van ramp heeft deze band nul podiumpresence. De muzikanten staan er onwennig geconcentreerd bij terwijl de zanger met zijn ijle stem TikTok-gewijs een soort van dansje blijft herhalen dat eerder bij een new wave act past dan een metalshow. Helemaal triest wordt het als hij ook nog eens wat meer grommende screams uit zijn longen tracht te persen. Op geen enkel moment worden we hier vrolijk van en tot overmaat van ramp slagen ze er ook niet in om zich aan het afgesproken tijdschema te houden. Deze naam vergeten we best snel.
Een heel ander verhaal wordt het bij het Amerikaanse SILENT PLANET (7). Met vijf langspelers op hun conto de meest ervaren act van de openers. Dat merk je vanaf seconde één. Frontman Garret Russel zit helemaal in zijn rol. Hij speelt geen getormenteerde ziel, hij is er gewoon eentje. Met een verhaal en zo komen we te weten dat een Belgische politieagent hem er van weerhield zelfmoord te plegen toen hij echt diep zat. Kortom, geen boswandeling hier vanavond. Wel knappe progressieve hardcore met straffe songs waar glasheldere zanglijnen worden afgewisseld met ijzige grunts. Bij momenten horen we raakvlakken met Jonathan Davis van Korn. Muzikaal ligt Silent Planet daar wel mijlen van verwijderd. Toch klinkt het heel origineel want naast heavy riffs hoor je ook een voorliefde voor industrial die zachtjes de sound mee bepaald op de achtergrond. Tot hier toe de meest geloofwaardige act van de avond.
De hoofdmoot was weggelegd voor POLARIS (8). Met drie fijne metalcore-albums van hoog niveau een act die meer dan bouwt aan een mooie carrière. De groep heeft ook een band met ons land, al is die niet echt heel fijn. Vorig jaar, een dag na hun show op de Graspop Metal Meeting, overleed immers hun gitarist Ryan Siew. Een schokgolf. De band heeft echter de rug gerecht en vandaag, op de tweede dag van hun Europese tournee, staan ze er meer dan ooit. Ze laten vooral hun muziek spreken die verder alleen ondersteund wordt door een heel fraaie lichtshow. Ze hebben in een relatief korte periode ook een trouwe schare fans voor zich gewonnen. Al bij het tweede nummer in de set, ‘Nightmare’, wordt dat duidelijk want dat zingt bijna iedereen mee uit volle borst. We krijgen een heel intense set voorgeschoteld die het kunnen van de heren meer dan onderstreept. Op de plaats van Ryan staat nu Jesse Crofts en die doet dat meer dan goed. Uiteraard staat men stil bij het heengaan van hun broeder. Men draagt, zichtbaar emotioneel, ‘Martyr (Waves)’ op aan hem en alle andere mensen die dierbaren hebben verloren door een gevecht met gevoelens. Eerlijk, het komt binnen.
Het overheerst wel niet want daarna raast de band met ‘Parasites’ verder. De frontman is ook extreem goed voorbereid. Zo groet hij het publiek met ‘sinnekloas’, werkelijk in perfect plaatselijk dialect, iets waar zelfs vele Vlaamse bands niet in slagen. Het toont aan dat er ook gelachen kan worden. Verder is de set heel intens. Meer dan eens moeten jongelui de pit uit om naar adem te snakken. Zeker na een toch wilde circle pit. Ja, de jeugd van tegenwoordig hun fysiek is niet meer wat het geweest is. Toch zorgen de gen Z’ers met hun smartphones ook voor toffe momenten als ze de zaal verlichten op aangeven van de frontman. Kortom, Polaris zette hier een dikke set neer en breide zo een fijn einde aan een meer dan leuke concertavond.
Tot slot ook nog een woordje van dank aan de concertzaal zelf. De Casino is voorgoed de 21ste eeuw binnen gestapt nu men aan de toog gewoon met de bankkaart kan betalen. Gedaan met die drankjetons, bonnekes, tokens of hoe het ook moge heten. Een pak gebruiksvriendelijker en die 30 cent dat een pint nu meer kost, vergeven we hen graag. Mocht het angstzweet jullie nu uitbreken omdat er nog jetons in jullie kast liggen, geen paniek. Nog tot juli 2024 is er tijd om die te consumeren. En aan alle collega zaaluitbaters zeggen we, volg De Casino dan kunnen wij elke review afsluiten met #ikzinhiergeiren.
