Weekje in twee kappen middels een concertje moet kunnen. In goed gezelschap gingen we richting Sint-Niklaas om er eindelijk ons eerste concertje in De Casino mee te pikken. Wow, wat een prachtige venue, zonder meer een de mooiere en betere van het land.
Tekst: Nico De Vreese – Foto’s: Theo De Rycke
Een avondje rock-’n-roll werd gretig op ons afgevuurd door FURY (8,5) uit de West-Midlands van Engeland. De band timmert zich al sinds 2010 een weg in het metalwereldje en is de laatste jaren actiever en ook kwalitatiever geworden. Hun pure heavy metal kende de recentste jaren een steeds meer rock-’n-roll feel en dat werkt live aanstekelijk. Zo ook deze avond voor een toen helaas nog maar voor de helft gevulde zaal. FURY liet het echter niet aan hun hart komen en was hongerig om zich te bewijzen en vooral om nieuwe zieltjes te winnen, iets wat langzaam maar zeker lukte (zeker als je zag hoe druk het was aan hun merch stand tegen het einde van de avond).
Zanger/gitarist Julian Jenkins is het enige overgebleven origineel lid, maar hij heeft langzaamaan een heel hechte band rond zich weten verzamelen. De man zelf is behoorlijk kloek en niet te groot, maar jongens wat een stem. Hun aanstekelijke mix van rock-’n-roll en metal wist te beroeren. Donderende drumsalvo’s door Tom Fenn gecombineerd met de gitaren van Julian en nieuwe gitarist Tom Atkinson (Vice, ex-Absolva) - die speelde alsof hij al jaren bij de band zit - zijn de hoofdingrediënten, maar bassiste Becky en backing vocaliste Nyah staan ook hun, euh, mannetje. In negen songs, wat vliegt de tijd, liet de band een hongerig naar meer indruk achter, wie meer wil, of ze helaas gemist heeft, krijgt herkansing op 22 oktober in de Elpee te Deinze.
Dan uiteraard de band waar de meesten voor gekomen waren: PHIL CAMPBELL (ex-Motörhead) en zijn BASTARD SONS (8). Hun kersverse album ‘Kings Of The Asylum’ is zonder meer hun beste werk to date, dus was het enerzijds jammer dat we er deze avond slechts vier songs uit te horen kregen, maar so be it. Leuk weetje is dat nieuwe zanger Joel Peters vroeger nog gitarist is geweest bij Fury (2011 – 2012). De set werd ijzersterk geopend met (uiteraard) ‘We’re The Bastards’, al heel vroeg in de set vraagt mr. Campbell met een klein glimlachje of er Motörhead-fans in de zaal zijn, waarna we ‘Going To Brazil’ de eerste van in totaal vier Motörhead-covers kregen. De zaal is ondertussen al wat voller gelopen en was voor een goeie driekwart gevuld.
Met ‘These Old Boots’ kregen we zelfs eentje uit Phil Campbell’s soloplaat ‘Old Lions Still Roar’ uit 2019. Met ‘Born To Raise Hell’, uiteraard ook eentje van Motörhead, was het tijd voor wat crowd participation. Leuk, maar het duurde iets te lang en het haalde de vaart wat uit het optreden. Na enkele oude PCATBS-songs kregen we nog ‘Ace Of Spades’ en het geweldige ‘Strike The Match’ uit de nieuwe plaat en werd er afgesloten met de David Bowie-cover ‘Heroes’. Ook best leuk maar eerlijk gezegd hadden we er nog liever eentje gehad uit de eerste Phil Cambell EP. Toegiften, ‘Ringleader’, ‘Killed By Death’ (laatste van vier MH covers) en als afsluiter het machtige ‘Maniac’ welke trouwens ook de afsluiter van het laatste album is. Eindconclusie: goed concert, maar toch hadden we de indruk dat er iets meer inzat. Persoonlijk vonden we Fury iets energieker en overtuigender, maar begrijp ons niet verkeerd: het was zeker goed maar met vijf, eigenlijk zes, covers en slechts negen nummers uit eigen bandrepertoire … bleven we iets op onze honger zitten. Maar dat het een gezellig rock-’n-roll avondje was staat als een paal boven water.
