We tartten het geluk en trokken op vrijdag de 13de naar Rotterdam om in de kleine club Baroeg deze triple van melodic rock bands te zien.
Tekst en foto's: Rik Bauters
Temple Balls
Netjes op tijd openden de deuren van de eerste dag van Rotterglam en na een klein half uurtje stonden de Finnen van TEMPLE BALLS op het podium. Hun kracht en schrijftalenten was het label Frontiers ook niet ontgaan en zo werd hun laatste album ‘Pyromide’ onder hun vlag uitgebracht. Ze vlogen er meteen in met de harde opener ‘Thunder From The North’ van dat album, op de voet gevolgd door hun nieuwe single ‘Strike of The Cobra’. Zanger Arde Teronen is een frontman in de ware zin van het woord. Hij kreeg gemakkelijk het publiek mee en als reactie werd er vlot meegebruld. De nadruk lag vooral op hun jongste album maar hun eerste brouwsels werden ook niet vergeten. De band had er duidelijk zin in en warmde de tent aardig op. Een meer dan geslaagde opener.
Reach
Na een kleine ombouw beklom het Zweedse trio REACH het kleine podium. Het werd meteen duidelijk dat we hier met een andere band te maken hadden. Op hun debuut klonken ze nog melodieus, maar op de volgende albums slopen steeds meer invloeden van andere genres door. De band zelf was ook minder beweeglijk op het podium. Maar als zanger én gitarist moet Ludvig Turner er zijn kopke bijhouden natuurlijk. Hun set klonk meer atmosferisch en zette verschillende moods neer. De invloeden van hedendaagse pop zoals late U2 en wat Muse en wat lichte progressieve rockelementen maakten deze set eerder avontuurlijk. Drummer Marcus Johansson liet zich opmerken met zijn aantrekkelijk en fantasievol drumwerk. Bassist Soufian ontpopte zich tot de eenzame snarenplukker. Het merendeel van de nummers werd getrokken uit hun recentste album ‘The Promise Of A Life’. Alvast een dikke pluim voor de band om met hun eerder experimentele rock tussen twee melodieuze krakers te staan en toch veel reactie van het publiek te ontvangen.
H.E.A.T
Maar de meeste muziekfans in het volgelopen Baroeg kwamen toch voor het eveneens Zweedse H.E.A.T. De heren hadden na het vertrek van podiumbeest Erik Gronwall opnieuw hun eerste zanger Kenny Leckremo aangetrokken. Hij verliet de band jaren geleden om gezondheidsredenen. Vorig jaar verschenen beelden en korte filmpjes van Kenny en hij leek wel herboren. Tijdens hun gekende intro ‘The Heat is On’ werd duidelijk dat het publiek er zin in had. Vanaf de eerste seconden van de set bleek de band zelf (en vooral Kenny) alle verloren tijd door corona te willen inhalen. Na een drietal nummer van hun kersverse album ‘II’ gooide Kenny en co het opzwepende ‘Emergency’ en het eerder poppy (maar zo aanstekelijke) ‘Redefined’ richting het uitzinnige publiek. Kenny dook in zijn eigen verleden met de nummers ‘Straight For Your Heart’ en ‘Late Night Lady’. Kenny bleek getransformeerd van een knuffelbeer (vroeger) tot een heuse kakendropper voor de vrouwelijke fans en etaleerde een tomeloze energie. Hij stond voor geen femtoseconde stil op het podium. Na het drumintermezzo van Crash kregen we met ‘Back To The Rhythm’ nog een vers Kenny-nummer. Het trio bestaande uit het meebruldeuntje ‘Beg, Beg, Beg’, het rustiger AOR nummer ‘Cry’ en het van Eurosong (2009) bekende ‘1000 Miles’ liet de zaal overkoken. Het slot bestond uit een favoriet van Kenny ‘Living On The Run’, het eveneens nieuwe ‘Nationwide’ en een werkelijk sublieme versie van ‘A Shot At Redemption’ waarin hij liet horen dat hij de enige zanger was waarmee de band kon doorgaan na Erik. Gitarist Dave Dalone stal geregeld de show met zijn vinnige en scherpe solo’s en bassist Jimmy Jay flankeerde dikwijls Kenny op het podium, terwijl Crash en toetsenist Jona Tee eerder op de achtergrond hun ding deden. Kenny trok 99% van de aandacht naar zich en liet een verpletterende indruk na. Wie dit in levende lijve wil aanschouwen kan de band aan het werk zien op zaterdag 28 mei als hoofdact van de tweede dag van het Wildfest festival in de Spiraal te Geraardsbergen!
Kenny Leckremo, terug van weggeweest. En hoe!
