Twee jaar geleden zag ik gitaarvirtuoos Joe Satriani aan het werk in De Roma te Antwerpen. Toen bekend werd gemaakt dat het duo SatchVai ook naar Antwerpen zou afzakken, wou ik de twee virtuozen samen zeker niet missen. Het concert werd van de Lotto Arena (veel te groot) verplaatst naar de Stadsschouwburg in het centrum van Antwerpen.
Tekst en foto’s: Rik Bauters
Als opwarmer kregen we een klein half uurtje gitarist NED EVETT (6) te horen en te zien. Alleen op een podium staan met je gitaar zonder begeleidingsband vraagt toch de nodige moed. De man probeerde het publiek te vermaken met zijn opmerkelijke manier van gitaar spelen. De man gebruikte geen plectrums en bespeelde een fretloze glazen gitaar. Tijdens een quasi akoestisch gebracht nummer gebruikte hij een gitaar als drum. Bij andere nummers gebruikte hij drumbeats ter ondersteuning. Ondanks alles kon de man niet echt boeien en het publiek applaudisseerde eerder uit sympathie en voor de moed om voor de headliners zijn ding te doen.
Iedereen was eigenlijk afgezakt om Joe en Steve als SATCHVAI (9) aan het werk te zien en vooral horen. De set startte met twee nummers van het tweetal, waarbij klassebassist Marco Mendoza ook wat zanglijnen voor zijn rekening nam bij de opener ‘I Wanna Play My Guitar’. Deze tour kreeg de naam ‘Surfing with the Hydra’ mee en hierdoor werd de klemtoon gelegd op het laatste soloalbum van Steve ‘Inviolate’ en het doorbraakalbum ‘Surfing With The Alien’ van Joe. Vai mocht als eerste solo twee nummers uit zijn laatste album brengen. Het geluid was werkelijk voortreffelijk in de zaal en je kon met de ogen gesloten heerlijk genieten van meerdere technisch hoogstaande passages.
Daarna kregen we een mash-up van Joe’s ‘Ice 9’ en Steve’s ‘The Crying Machine’ over ons heen, waarbij kwistig met solo’s werd gegooid. Joe kwam dan in de spotlight te staan met zowel ‘Flying In A Blue Dream’ als ‘Surfing With The Alien’. Deze werden beide ondersteund door leuke visuals. Hier kwam ook tot uiting dat Joe het meer moet hebben van emotie en melodie in zijn gitaarspel, terwijl Steve meer als de techneut kan beschouwd worden. Dat werd meer dan duidelijk met de geluiden die hij uit zijn Ibanez toverde tijdens de intro van ‘Sahara’. Daarna verwonderde hij iedereen door het bloedmooie, emotionele ‘Tender Surrender’ te brengen. Maar het toppunt van zijn kunde bracht hij met zijn ongelooflijke techniek op zijn drie-nek gitaar - de hydra - tijdens ‘Teeth Of The Hydra’. Het was wonderbaarlijk om Steve dat beestig instrument te zien bespelen. Dat moet ontelbare uren oefenen gekost hebben om dat live te kunnen brengen.
Een feestje werd het in de zaal toen Joe ‘Satch Boogie’ inzette en iets later deed Steve hetzelfde met zijn meesterwerk ‘For The Love Of God’. Het was ook fantastisch om te zien (en vooral te horen) dat beide gitaristen elkaar perfect wisten aan te vullen. Het eerste deel werd afgesloten met het emotionele ‘Always With Me, Always With You’ van Satriani. Naast Mendoza op bas was er ook nog het krachtig drumbeest Kenny Aronoff (Chickenfoot, Joe Satriani) en de slaggitarist Pete Thorn (die die dag zijn verjaardag vierde trouwens).
Na de korte break kregen we een eerder opmerkelijke finale. ‘Crowd Chant’ van Joe werd gebracht en het publiek imiteerde moeiteloos de korte gitaarlicks die Satriani in het publiek gooide. De verrassing was toch een enorm vette versie van Metallica’s ‘Enter Sandman’. Ja, Joe was niet allen de leraar geweest van Steve Vai, maar ook van Kirk Hammett. Mendoza nam de zang voor zijn rekening en deed dat bijzonder goed. Afgesloten werd er met een andere cover ‘Born To Be Wild’. Tof om te horen, maar ik had toch liever het ondeugende ‘Bad Horsie’ van Steve en ‘Big Bad Moon’ of ‘The Mystical Potato Head Groove Thing’ van Joe gehoord. Maar dit bleef sowieso een droomavond voor alle gitaarliefhebbers.
