Voor een cocktail van rauwe emotie en zeemzoete, zware post-hardcore is het verzamelen geblazen in de Ancienne Belgique. De Canadezen van Silverstein blazen 25 kaarsjes uit en vieren dat met een strak in elkaar gestoken show, plus een affiche vol gevarieerd geweld. Tijd om onze innerlijke emo, punker, hardcore-kid én metalhead uit te laten. Je hebt maar best meerdere persoonlijkheden vanavond.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Hughes Vanhoucke
We beginnen er zeer vroeg aan in de Ancienne Belgique vanavond. Niet iedereen raakt op een weekdag om half zeven al in centrum Brussel en dat merk je. De zaal is nog niet sterk bezet wanneer de jonge Aussies van BLOOM (8) de bühne opkomen. Dat laten ze zeer duidelijk niet aan hun hart komen. Terwijl het volk mondjesmaat toeneemt, geven deze youngsters het beste van zichzelf. Het geluid zit onmiddellijk strak en de jeugdige passie sijpelt goed door. Als de boodschap was ‘doe alsof het je laatste show ooit is’ hebben ze de missie goed begrepen.
Het is echter verre van de laatste show van Bloom. Sterker nog: het is hun eerste show ooit op Europese bodem. Een mooie primeur voor de aanwezigen. Met lekkere gitaarstukjes, wat zwaardere momenten ertussen en een zanger die zeer goed bij stem is, raakt iedereen opgewarmd. ‘Maybe In Another Life’ klinkt meeslepend, afsluiter ‘Siren Song’ trakteert ons zowaar op enkele gutturals qua screams. Dat zagen we niet aankomen, maar we nemen het er graag bij. Deze jongens hebben potentieel.
Waar Bloom een vrij logische opener lijkt voor deze affiche, is de volgende groep alles behalve dat. We worden ondergedompeld in de totale muzikale chaos van THE CALLOUS DAOBOYS (8). Bij die boys zitten ook twee dames en allemaal samen brengen ze een geschifte metalmix die bijna richting mathcore gaat. De time signatures schieten naar alle kanten. We gaan van exotische danspasjes naar karatetrappen. De ene moment staan de Daoboys vrolijk te huppelen, de andere schreeuwen ze moord en brand. We zien meer moodswings dan bij de gemiddelde geschifte ex.
Muzikaal is dit alles behalve makkelijk verteerbaar. De frontman spreekt de zaal soms als een sensuele gentleman aan om dan weer als psychopaat te keer te gaan. ‘Some of you look very confused. It’s only going to get worse’ verklaart hij en hij zou gelijk krijgen. ‘A Brief Article Regarding Time Loops’ zou niet misstaan in een set van The Dillinger Escape Plan. Op het podium dansen ze de macarena en krijgen ze wat prettig gestoorden mee. Genoeg mensen zullen na afloop denken ‘wat is me net overkomen?’ maar dat is zowat het punt, gokken we. Als je dit met zoveel energie en hilariteit brengt, doe je het goed.
De jonge wolven hebben hun portie gegeven. Tijd voor de veteranen van de post-hardcore om het podium in te nemen. De special guests van vanavond zijn niet van de minste. Ook al is het een blauwe dinsdag, het is even helemaal THURSDAY (8). Het is even wachten op de heren die door technische storingen tien minuten later aanvangen. Eenmaal vertrokken gaat het goed.
De set van Thursday is op nieuwe single ‘White Bikes’ na één grote nostalgische trip. Na de mondvol van een opener ‘The Other Side Of The Crash/Over And Out (Of Control)’ grapt frontman Geoff Rickly: ‘That song is only twenty years old. We need some older stuff.’ De rookmachine slaat tijdens ‘Cross Out The Eyes’ op hol en tovert de hele zaal om tot een mistig mystieke omgeving. Mooi qua zicht, bedwelmend qua geur.
Dat Thursday al wat jaren op de teller heeft, zie je aan het iets mindere energielevel on stage. Dat compenseren ze probleemloos door hun professionaliteit en de pure kwaliteit met dewelke ze hun songs brengen. ‘Jet Black New Year’ knalt hárd. ‘This Song Brought To You By A Falling Bomb’ toont de absolute dijk van een stem van Rickly. Het intieme nummer pakt onze adem even weg.
Gitarist Steve Pedulla lijkt elke keer wat meer op Jean-Marie Dedecker, maar geeft nog steeds volle gas. Dat komt van pas tijdens de afsluiters ‘Understanding In A Car Crash’ en ‘War All The Time’. De teksten zijn duidelijk gekend, de zaal brult gewillig mee. Iedereen bereikt de perfect ingestelde emotionele golflengte voor de hoofdschotel.
Vijfentwintig jaar. Er verandert wat op zo’n tijd. Getuige daarvan is de videowall-intro van de headliner. We zien flip-gsm’s, skateboarders en NSYNC. We zien de opkomst van YouTube, vals gebrande cd’s en illegaal gedownloade muziek. De voiceover zegt: ‘And we were just some kids wanting to try something new’. Die kids zijn de intussen stevige volwassenen van SILVERSTEIN (8). Met het recente ‘Skin & Bones’ steken ze de vlam aan die met ‘Confession’ nog steviger gaat branden.
Op de videoschermen zien we oude beelden, live footage en sfeervolle overgangen. Op het podium zien we ervaren muzikanten die zich duidelijk nog steeds kinderlijk amuseren. De Canadese jubilarissen vangen aan met recent materiaal en dat heeft een reden. Halfweg de set legt frontman Shane Told het uit voor wie nog niet volledig mee is. Ze spelen nummers van hun hele discografie van nieuw naar oud. Zo is de set letterlijk een trip down memory lane met elk nummer ouder dan datgene ervoor. Wie dus enkel voor het debuut is gekomen, kan nog even duchtig gaan drinken.
De geluidsmix bij Silverstein is iets minder strak dan bij de voorgangers. Vooral de drums komen wat dof door en dat zou heel de set zo blijven. Het klinkt niet slécht, maar ook niet optimaal. De zaal laat het niet aan z’n hart komen en zingt uit volle borst mee op ‘The Afterglow’. Wat later is ‘Vices’ een rauw hoogtepunt. De groep oogt guitig en krijgt deze energie in de zaal.
De AB zit vanavond zeker niet vol. In de opstelling van de AB Box heeft de grote zaal geen balkons, geen achterste zitplaatsen en wat minder ruimte in het midden. De net geen duizend beschikbare plaatsen zijn ook niet uitverkocht, al is het gezellig. Naarmate de set vordert, zien we ook de moshpit groeien en de crowdsurfers toenemen. Shane Told heeft een jeansvest aan met vijfentwintig getrokken streepjes. Daar mogen gerust nog wat streepjes bij, wat de fans betreft. Eenmaal aangekomen bij het materiaal van tweede langspeler ‘Discovering The Waterfront’ smelt iedereen. De zaal neemt het vocaal over bij ‘My Heroine’. De finale afsluit is die van ‘Bleeds No More’. Het showgehalte en de enorme discografie qua keuzemateriaal zijn de moeite.
We sluiten de avond af met een kwartet aan achtjes qua scores. De bands verdienen die door uiteenlopende redenen. Bloom en The Callous Daoboys deden met jeugdige passie en overgave heel netjes hun ding. Thursday had uitmuntend professionalisme in hun strakke set. Silverstein bracht de knapste show die je constant geboeid hield. Brussel genoot van heel wat post-hardcore kwaliteit vanavond.
