Met de nieuwe cd ‘The Painful Truth’ (releasedatum 23 mei 2025), hun eerste studio-album in negen jaren tijd, in het vooruitzicht trok het Britse viertal van Skunk Anansie rond langs bekende concertzalen in Europa. Na bijna een maand onderweg te zijn, was er de al lang uitverkochte passage in de Brusselse Ancienne Belgique, waarvoor elke betalende toeschouwer de mooie som van 55 euro had moeten neerleggen. De band So Good mocht als voorprogramma aantreden. Rock Tribune was erbij.
Tekst: Erik Spruyt – Foto’s: Hughes Vanhoucke
Aan het Londense bandje SO GOOD (3) gaan we niet veel woorden vuil maken. De olijke bende bestond uit twee instrumentalisten (gitaar en drums) in roze overall en met roze bivakmuts, geflankeerd door drie wulpse zangeressen/danseressen in kinky kledij die graag suggestief voor de dag kwamen.
Maar niet alleen was het muzikaal een zootje, een mix van hiphop en punk, vooral de infantiele en puberale lyrics en bindteksten waren tenenkrommend. Na een half uur hadden we het er echt wel mee gehad, maar onze ogen hadden wel een paar wiegelende konten gezien. So Good, wat een ironische naam voor deze groep, want het was verschrikkelijk. So far, so good, so fucking what.
Sta me toe even een smakelijke anekdote over SKUNK ANANSIE (9) op te rakelen. Op 8 februari 1996 zagen we frontvrouw Skin en haar drie kompanen Ace (gitaar), Cass (bas) en Mark (drums) optreden in de legendarische zaal van De Vaartkapoen in Molenbeek. Het Gentse groepje Soulwax, toen nog een rasechte rockband, speelde in hun voorprogramma, maar tijdens de set van Skunk had zangeres Skin een ongelukje voor: omdat ze zo wild bewoog op het podium, sprong haar vestje met knopen open en zagen we haar blote boezem. Toen was Skin nog iemand die schaamte kende en dus verdween ze van het podium om even later met een volledige toegeknoopt vestje terug te verschijnen, hetgeen iemand uit het publiek de reactie ontlokte “Hey, you closed all your buttons.”. Nu spoelen we door naar 2025 en nog steeds beweegt Skin wild op het podium. Daarnaast zingt ze ook voortreffelijk en doet ze het publiek uit haar hand eten.
De energie van een goed gerodeerde band en de eveneens energieke en trouwe fans in de setting van de AB was gewoonweg knetterend. Oké, we kregen geen makkelijke best of-set, want er werden drie nieuwe songs voorgesteld, maar voorts werd er aardig geput uit de hitsingles. Daarin kregen we een mengeling van stevige beukers (‘Charlie Big Potato’, ‘I Can Dream’ en ‘Little Baby Swastikkka’ om enkel die te noemen) en sierlijke ballads (bijvoorbeeld ‘Secretly’, ‘Weak’ en ‘Hedonism (Just Because You Feel Good)’). Verder ook enkele tracks uit de matige albums ‘Wonderlustre’, ‘Black Traffic’ en ‘Anarchytecture’, want wij zweren bij de eerste drie schijven van Skunk Anansie.
Moge de nieuwe release ons terug naar die tijden brengen, want live blijft het viertal alleszins een belevenis. Podiumbeest Skin onderstreepte dat door het dankbare publiek meermaals in te duiken en de volledige band was zichtbaar ontroerd toen bij aanvang van de bisnummers toeschouwers A4-blaadjes met hartjes toonden. De avond werd uitgeleide gedaan met een rustige versie van ‘You’ll Follow Me Down’. Twintig songs in 105 minuten, goed gewerkt.
Op 28 juni 2025 speelt Skunk Anansie op TW Classic, maar dat festival is reeds lang uitverkocht. In het najaar van 2025 of begin 2026 in Vorst Nationaal dan maar?
