Veel zijn ze nog niet in Europa geweest. Dat heeft élke band op deze core-affiche vanavond op het podium vermeld. Voor sommigen was het de eerste Europese tour ooit. In ieder geval werden co-headliners Spite, Bodysnatcher en hun twee supports met open armen ontvangen door metal minnend Antwerpen. Al zat de Trix Club zeker niet volgepakt, de aanwezigen hadden duidelijk zin om te dansen op zaterdagavond. Agressief dansen, wel te verstaan.
Tekst: Robin Maes
Kort samengevat moest je vanavond voor twee zaken afzakken naar de Trix Club: geile two-step riffs en mokerslagen van breakdowns. De lijn tussen metalcore en deathcore was het koord waarop vanavond gedanst werd. Opener MOUTH FOR WAR (8) had die taak zeer goed begrepen. Ze openden de avond met een strak halfuur en zetten de festiviteiten goed in gang. We zagen duidelijk een zeer dankbare groep op het podium die genoot van het enthousiaste publiek. Zeker het einde van hun song ‘Saturate Me’ zorgde ervoor dat iedereen z’n spiertjes goed los kon smijten.
We zagen vier bands aan het werk vanavond die duidelijk in goede vorm verkeerden. Hun tour is nog maar net van start dus misschien heeft dat er wat mee te maken. In ieder geval, de akoestiek zat een hele avond lekker en elke frontman had z’n keel goed gesmeerd. Zo genoten we ook van BOUNDARIES (7). Het publiek moest zich even aanpassen toen er bij sommige songs ook clean vocals passeerden. De zware stukken vielen duidelijk meer in de smaak. De menigte in Trix Club wou vanavond hárd gaan. Boundaries kreeg het publiek zodoende iets minder vlot mee dan de opener, maar mag nog steeds heel tevreden op z’n set terugblikken.
Op naar de twee co-headliners. Het was sowieso een zeer heftige avond qua muzikale uppercuts. Voor het hardste klopwerk en de zwaarste breakdowns moest je bij BODYSNATCHER (8) zijn. Heeft er nog iemand de neiging om soms gewoon in de lach te schieten als een breakdown té zwaar binnenkomt, of ben enkel ik dat? In ieder geval kon je headbangen met je hoofd tot tegen je tenen op de deuntjes van Bodysnatcher. Zeker bij ‘Black Of My Eyes’ kregen ze alle aanwezigen mee. Culthit ‘Take Me To Hell’ sleurt je mee naar de diepste krochten en verzuipt je in z’n gore riffs. Héérlijk vies materiaal. De pit werd bij momenten zeer brutaal, maar bleef vreemd genoeg ook gezellig. Iedereen genoot op zijn manier en de sfeer zat er dik in.
Één iets dat deze avond wel wat lastiger maakte is dat de timetable wat naar de kloten was. De deuren gingen pas een halfuur later dan gepland open en geen enkele band begon op tijd. Het leek ook wat willekeur, waardoor niemand echt wist wat er wanneer kwam. Bodysnatcher begon zo voor heel weinig volk, en tijdens de eerste song stroomde iedereen massaal vanop het buitenterras terug in de zaal. Plotse paniek tijdens het genieten van dat eerste zachte zonnetje.
Dat dit een affiche was met twee headliners was duidelijk. Bodysnatcher had heel wat fans bij, maar een goed aantal had na die set ook voldoende gezien. De zaal zat nog nauwelijks halfvol toen het tijd was voor de laatste groep van de avond. Uitdagend dus voor de mannen van SPITE (6). Muzikaal was Spite de meest ‘vreemde eend’ op deze affiche, met deathcore die duidelijk wat meer leende van thrash metal dan van metalcore. Er waren meer snellere stukken, circle pit momenten en andere nadrukken. Voor een aantal toeschouwers was dit duidelijk minder spek voor hun bek. Bij momenten had headliner Spite de kleinste moshpit van de hele avond, wat je niet vaak meemaakt.
De mannen lieten het gelukkig niet aan hun hart komen en speelden met overgave hun set. De stomper ‘Dedication To Flesh’ komt echt wel goed binnen. Toch dunde het publiek uit en zwakte de sfeer stelselmatig wat lager, waardoor hun score mee zakt. Uiteraard waren er nog fans die zich rot amuseerden, maar ze verminderden. Geen nood, Spite, op een andere avond pakken jullie de meerderheid wél in met die intensiteit.
