In december zagen we de Australiërs van Make Them Suffer in de hoofdzaal van de Ancienne Belgique als special guests van hoofdact Bury Tomorrow. Een klein half jaartje later staan ze als headliner in de veel intiemere setting van de AB Club. Een mooi metalcore-pakket (met één vreemde eend) is klaar om van zeer dichtbij 280 kijklustigen en aandachtige luisteraars een zware dansavond te bezorgen. Als je diep genoeg headbangt, belandt je zweet makkelijk op het podium.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Peter Smet
Het is een hele poos geleden dat we nog eens plaatsnamen in de veel kleinere bovenzaal van de Ancienne Belgique. Wat is het hier toch gezellig vertoeven. Zelfs achteraan sta je nog quasi vooraan en overal heb je een uitstekend zicht. Het podium is klein en compact. Showelementen moet je hier niet verwachten en daar quoteren we hier dus ook niet op. Het zou jammer zijn dat bands hier knappe pyro gebruiken om de helft van de zaal kaal en zonder wenkbrauwen te zetten. Wat wij vanavond hopen te zien zijn acts die zich ontfermen over de puurste essentie van live muziek: met emotie spelen, intens knallen en vol overgave ervoor gaan.
De avond op gang trappen is een taak voor de Amerikanen van IF NOT FOR ME (8). De zaal is iets voor zeven uur ’s avonds nog niet volgelopen, maar daar trekken de heren zich weinig van aan. Hun metalcore is wat meer zeemzoet dan loodzwaar, maar bengelt nog steeds meer dan genoeg met de juiste balans. Opener ‘Demons’ doet al heel wat aanwezigen zichtbaar denken ‘Tiens, da’s niet zo slecht’ en bij opvolger ‘Everything You Wanted’ gaat ook onze blik volmondig naar ‘Da’s gewoon goed!’ Vooral de knappe livestem die puik afwisselt tussen screams en cleans, zit zeer sterk. ‘Say It To My Face’ laat vlot wat kelen meegillen.
Ook qua publieksparticipatie is If Not For Me niet te verlegen om wat animo te creëren. Bij het eerste nummer vragen ze al om zwaaiende handen, wat later mogen we onze gsm-batterij verkwisten aan de impromptu lichtshow. De drummer verdient een extra pluim voor de knappe drumfills doorheen de songs. Afsluiter ‘Feel Me Now’ klinkt misschien zelfs ietsje flauwer dan de rest, wat enkel betekent dat dit een zeer goede opwarmer was.
Wie hoopt dat deze vibe gewoon doorgezet wordt tot aan de headliner, is eraan voor de moeite. Iedereen mag z’n knop even omdraaien richting sludge & doom metal dankzij het Britse CONJURER (8). Van een gepolijste, verfijnde sound gaan we richting een rauwe, kwade mix die ons doet denken dat we niet op de zolder van de AB zitten, maar in de kerker zijn beland. Er is duidelijk geen backing track bij deze heren en de door merg en been gaande kreten zorgen voor een bevreemdend eng gevoel. Is de zaal mee? Niet echt, zouden we zeggen. Er is meer verschrikking dan goedkeuring. Zou Conjurer dat erg vinden? Niet echt, zouden we denken.
Met twee vocale brulboeien waar je geen ambras mee wilt, brengt Conjurer een half uur lang rauwe metal die een pak dichter bij Amenra aanleunt dan enige vorm van core. Deze vreemde eend is een gedurfde keuze, maar lijkt ons toch niet te passen binnen deze avond. Desondanks de bevreemdende sfeer kunnen we weinig aanmerken op de prestatie. Strak gitaarspel, zichtbare woede en emotie en een bassist die op het einde in de zaal z’n kunnen en kwaadheid ten berde brengt: Conjurer speelt alsof het publiek van hen is. Dat is het niet en veel nieuwe fans zullen ze vanavond niet winnen, maar het respect van de aanwezigen absoluut wel.
‘Non, je ne regrette rien’ klinkt door de boxen als introductie voor het Franse hoofdstuk van de lineup. Tijd voor onze buren van RESOLVE (9) om het vuur weer aan te wakkeren. Die opdracht hebben ze van meet af aan begrepen. We krijgen een absolute knal omhoog qua energieniveau te zien. Heel wat aanwezigen zijn duidelijk mede voor deze band naar hier afgezakt en de moshpit zwelt exponentieel aan. Met ‘Human’ en ‘Bloodlust’ zet Resolve de zaal op korte tijd in vuur en vlam. Springen, dansen, moshen, schreeuwen en zingen. Iedereen op de vloer én op het podium heeft er zin in.
‘Death Awaits’ deelt kletsen uit en de fans bieden vol overgave de andere wang aan. De trein van Resolve weet vanavond van geen stoppen. Een andere getuige daarvan is het nummer ‘Molotov’. Het linkerdeel van het podium wordt bevolkt door een gitarist die net uit de Matrix lijkt te komen. Of hij ons nu de rode of de blauwe pil aanbiedt, we slikken vanavond vlot alles dat hij uit z’n gitaar tovert. Afsluiters ‘Smile’ en ‘Older Days’ laten het tempo niet zakken. Alles wat je verwacht van een intieme no-nonsens show wordt gebracht door deze Franse heren. Strak, intens en enthousiast. Opnieuw een groep om toe te voegen aan het lijstje ‘die willen we zien als headliner’. Resolve groeit muzikaal met elke plaat én elke live performance.
Er hangt al goed wat zoute zweetlucht in de AB Club dankzij Resolve. We kunnen het bijna proeven wanneer de headliner van de avond aanstalten maakt om eraan te beginnen. Lichten uit en tijd om plezant af te zien met MAKE THEM SUFFER (8). De intro herkennen we meteen als de aanzet van ‘Epitaph’ van hun jongste album. Die ontploft niet vlot zoals op de plaat, maar wordt live even stilgelegd voor exta knaleffect. Wanneer de leden in die stilte en donkerte het podium betreden, valt de eerste schreeuw van ‘Lost! In! The! Void!’ extra hard binnen. Echt geslaagd is deze intro toch niet, want menig fan sprong al te vlug omhoog bij de studio-knal die we gewend zijn, waardoor de effectieve inzet wat vreemd was. Ach ja, dertig seconden moshen later zijn we dat al vergeten.
Make Them Suffer heeft met z’n vijven een goed gevuld podium. De linksgeplaatste gitarist heeft met zijn vettige geverfde haren en kleurrijke bril wat weg van een metalcore-Patje Krimson. Hij is z’n energieke zelve die we vorig jaar ook al op Graspop, Jera en in de benedenzaal hier amok zagen maken. De vrouw achter het keyboard draagt live heel wat bij aan de sound en is mede in topvorm om de meute op te zwepen. Elke keer wanneer de frontman op het extra verhoogje springt om de zaal een extra boost te geven, leidt dat meteen tot een intensere pit. De wat oudere songs ‘Bones’ en ‘Ether’ dragen bij aan het feestgedruis, al is toch vooral het nieuwste werk het materiaal waarop de zaal vanavond wil feesten.
Dat Make Them Suffer zichzelf echt gevonden heeft qua sound op hun recente self titled album is ook live overduidelijk. ‘Mana God’ zet de circle pit in gang. ‘Ghost Of Me’ is zowel hondsbrutaal hard als emotioneel meeslepend. We zien mensen door hun rugpijn heen headbangen, iedereen hoog jumpen en vrouwen dolenthousiast in de armen van hun partners springen. ‘Abandon the ghost of me’ is de schreeuw die alle aanwezigen verenigt. ’t Is de schorre keel waard. ‘Weaponized’ is de meest dansbare schijf van de set. ‘Soul Decay’ vormt een innig meezingmoment, dat wordt doorgezet met ‘Erase Me’.
Make Them Suffer verdient het intussen vlotjes om een grotere zaal te headlinen naar ons insziens, maar komt ook wel heel sterk tot z’n recht in deze intieme setting. De vocals van de keyboardspeelster rijken niet altijd even sterk boven de muziek uit en de frontman is iets monotoner dan wat we bij Resolve hoorden, maar verder is dit een uur lang een zeer strak feestje. ‘Doomswitch’ is nog zo’n nieuwe schijf die probleemloos klaar is om jaren mee te draaien in de liveset.
Afsluiten doet Make Them Suffer met een throwback naar hun debuutplaat. ‘Widower’ is er eentje voor de old school die hard fans. Er zijn er maar heel weinigen die deze kennen vanavond, maar het is wel zeer mooi om te zien dat deze groep z’n roots niet vergeet. Speel de boodschap maar door aan de Australische broertjes van Parkway Drive: mega oud gerief spelen is cool. We hopen de heren en dame van Make Them Suffer volgende keer in een grotere zaal terug te zien. Brussel sprong met plezier als een stel Australische kangoeroes.
