Afscheid nemen kan zwaar zijn. Amper zes maanden geleden kwam het nieuws als een donderslag bij heldere hemel: Stray From The Path dropte als verrassing een nieuw album én zei meteen dat ze er eind 2025 mee zouden stoppen. Het finale tour-wapenfeit is voor Europa, met nog één doortocht doorheen België op deze Wapenstilstandsdag. Zo gaan we vandaag toch nog lekker knallen.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Peter Smet
Voor deze afscheidstournee is er een mooie en gevarieerde line-up samengesteld. De avond in de Zappa gaat van start met een groep die één derde Venezolaans is, één derde Nieuw-Zeelands en één derde Frans. ’t Is een wereldtour op zichzelf bij CALVA LOUISE (6). Zij brengen moeilijk te categoriseren alternative metal. Opener ‘Tunnel Vision’ is electro, melodisch én soms lekker zwaar. Frontvrouw Jess Allanic is in goede doen vanavond en amuseert zich enorm. Elke seconde dat ze niet zingt, is haar glimlach er eentje van een breedsmoelkikker. Gelukzalig en dankbaar.
Muzikaal speelt Calva Louise interessant, al zit er hoorbaar héél wat van hun geluid in de backing track. Zo is het minder meeslepend. ‘Hating Me’ gaat wat donkerder qua tekst en exotischer qua elektrische piano. ‘El Umbral’ wordt in het Spaans gezongen en brengt zwoele Latino in de mix. De heavy stukken doen headbangen en de melodieuze delen zetten wat heupen in gang. Zo is het meer ‘olé’ dan ‘oh nee’, al worden we ook niet van onze sokken geblazen.
De volgende groep komt het podium op met z’n gitaristen gekleed in zwarte hoodies met de kap omhoog en de mondhoeken naar beneden. Je weet wat dat wil zeggen: we gaan een gradatie of twee bozer en harder met een rantsoen aan breakdowns. Het Londense GRAPHIC NATURE (8) krijgt vrij snel een lekkere moshpit gaande dankzij een energieke start. ‘Locked In’ is een perfect voorbeeld van hun nu-metalcore sound die nineties en modern metal combineert.
We zien een gemotiveerde band die duidelijk geniet van z’n eigen songs. Het publiek is zó mee, dat we zelfs een dubbele circle pit rond twee pilaren in de zaal te zien krijgen (dat zou zelfs de headliner vanavond niet flikken). Het is cool om zo’n zware muziek te horen die eveneens dansbaar blijft. Tussendoor praat de frontman over hoe het oké is om emoties te tonen en dat dit je nooit zwak maakt. Welnu, onze emotie momenteel is blijdschap. Met nul backing track in de sound (op de samples na) krijgen we een heel eerlijk geluid. Afsluiter ‘Fractured’ wordt opgedragen aan alle mensen die net zoals frontman Harvey Freeman neurodivergent zijn. Deze Britten mogen een volgende keer weer wat groter op de affiche staan.
Een lekkere core line-up zonder Australische groep is bijna onmogelijk. Ook vanavond zijn de Aussies vertegenwoordigd dankzij ALPHA WOLF (7). Opnieuw zit het tempo meteen in de set en zwelt het engagement in de zaal weer wat aan. ‘Creep’ brengt nog wat meer vlam in de pijp. De swagger van deze rauwe metalcore zorgt voor een strakke bounce in de menigte. Brutale songs en teksten zoals die van ‘Sub-Zero’ zijn ideaal om wat haantjesgedrag op tentoon te stellen. Dat doet zanger Lochie Keogh door het publiek steeds te pushen en te plagen. Soms geslaagd, soms vervelend.
Sappige breakdowns horen we continue. De laatste tien minuten gaat het tempo helaas liggen met te lange praatstukken en amper twee volledige songs. Jullie mogen net wat meer doen met jullie tijd, jongens! Gelukkig is de laatste klepper ‘Akudama’ gekend in de zaal én staat deze garant voor een vurig slotakkoord. Die ‘A – ku – da – ma – HOOH!’ kreet heeft z’n plaats in menig lijstje van leukste explosies.
De volgende en laatste backdrop die verschijnt, staat vol ingekleurde tronies van Jack Nicholson en z’n doodse staar uit de film ‘The Shining’. Voeg daar de begintonen van ‘Kubrick Stare’ aan toe en het finale feestje van STRAY FROM THE PATH (8) barst los. Vooraan valt het metéén op: iedereen gaat zo wild dat er meteen te weinig plaats lijkt voor het feestgedruis. Het komende uur zal de gezellige chaos nooit gaan liggen, onze fotograaf riskeert bij momenten lijf en leden om de constant deinende menigte te trotseren. Frontman Andrew Dijorio is zoals steeds een Duracell-konijn dat maar niet uitgesprongen en uitgezongen raakt. Drummer Craig Reynolds lijkt bij momenten los doorheen z’n eigen drumstel te gaan meppen.
Zonder barrières vooraan krijgen we snel crowdsurfers en stagedivers. De band hoeft er niet achter te vragen. Gewoon hun materiaal strak en geil spelen is genoeg om iedereen wild te houden. Het nummer ‘III’ brengt wat meer boogie in het geheel. Stray From The Path klinkt als de metalcore-variant van Rage Against The Machine. De set vanavond bevat voor bijna de helft materiaal van hun nieuwste en laatste album ‘Clockworked’. Ze willen duidelijk zelf graag nog veel nieuw werk live spelen. ‘Shot Caller’ is het meest effectieve schot hiervan.
We zitten allemaal al zeer goed in het zweet, maar afzwakken doen de Amerikanen niet. De trotse New Yorkers brengen met ‘Fuck Them All To Hell’ en ‘Goodnight Alt-Right’ niet mis te verstane boodschappen. De uitzinnigheid van de fans vooraan draagt bij aan een memorabele set. Het duurt tot drie nummers voor het eind vooraleer Dijorio voor het eerst praat over het nakende afscheid van Stray. Hij vertelt dat ze ‘on their own terms’ willen stoppen. Niet uitdoven, maar op een hoogtepunt heengaan. Al is het verdomd jammer dat zo’n energieke mannen de scene verlaten, ze doen het alvast met een absolute knal.
‘Guillotine’ is even snijdend als z’n naam doet vermoeden. Bij afsluiter ‘Fortune Teller’ krijgen we een kleine podiuminvasie en bijgevolg wat sierlijke sprongen terug richting de zaal. We zullen jullie missen, Stray From The Path. Bedankt voor de muziek, de zweetdruppels en de herinneringen.
