Terror is intussen cultureel erfgoed binnen de hardcore-scene. Al meer dan twee decennia verspreiden ze hun muzikale terreur met succes doorheen de wereld. Ze passeerden op 2 april in De Chinastraat, dat de voorbije jaren is uitgegroeid tot een echte hotspot voor intense hardcore-avonden. Deze avond bracht een mooi buffet van lokaal en internationaal geweld en toont aan dat hardcore zéér alive and kicking is.
Tekst: Robin Maes – Foto’s: Theo De Rycke
De line-up van dit tourpakket bestaat eigenlijk maar uit twee bands maar wordt op elke avond aangevuld met lokaal talent. In Gent kregen we nóg meer op ons bord, met ook de doorreizende tour van het Franse CITRUS (5) en het Engelse XAPOTHECARYX (5) die werd toegevoegd aan de affiche. Deze bands openden de avond heel vroeg voor amper enkele tientallen aanwezigen. De avond is uitverkocht, maar om zes uur waren er nog niet velen tot aan de Chinastraat geraakt. Mijn pizza was meer memorabel dan deze sets, die kort en slordig waren. Het geluid was ook wat te schel en eenmaal het beter klonk, was alles gedaan. De twee bands samen speelden 20 minuten. Akkoord, hardcore gaat soms snel vooruit en voorbij, maar kan snediger dan dit.
Na de openers begonnen we aan een heus Belgisch drieluik. Reken maar dat hardcore een plaats heeft in ons land. De eerste kopstoot kwam van FORCE (6). De stem wordt hier verzorgd door Anthony Morel, die we vooral kennen van Mindwar. Krachtig was het zeker, maar Force had pech met een matig geluid. Vooral de microfoon weigerde regelmatig dienst, wat ook al voorviel bij Citrus en XapothecaryX. Soms gekraak, hier en daar wat onaangenaam gepiep. Vooral bij het praten tussen de nummers door vielen veel technische mankementjes voor. Alsof de microfoon had besloten: “Geen gezever. Enkel heel boos roepen.”
De massa had zo stilaan z’n heerlijke pizza opgesmikkeld en begon zijn weg te vinden naar de concertzaal. Maar goed ook, want de set van REDEMPTION DENIED (8) moest je vanavond gezien hebben. De sound zat (eindelijk) strak, de keel van de zanger stond op scherp en de breakdowns gingen een gradatie hoger richting loodzwaar. Ooh, die set kwam lekker binnen. De zanger zei nog dat het hun job was om de menigte op te warmen voor wat er ging komen.
Ze hebben té goed hun best gedaan, want wat mij betreft speelden ze zelfs strakker dan NASTY (7). Die waren weliswaar ook goed op de afspraak. De mannen van de Oostkantons hadden duidelijk genoeg fans vanavond. De zanger was in vorm en zoals doorheen de hele avond kregen we een echte no-nonsense set. Nasty combineert kwaadheid én swagger. Zowat als een Lionheart op verdubbelde woede. Zeker ‘666AM’ is een dansbare uppercut die aankomt. De frontman van Nasty vroeg ongeveer tien keer tijdens z’n optreden aan de menigte om wat meer naar voren te komen. Wie hardcore kent, weet dat het vaak voorvalt: de zogenaamde ‘horseshoe’ die vooraan gevormd wordt. De leegte die enkel tijdens zware stukken gevuld wordt door wat enkelingen die in het luchtledige hele legers in elkaar lijken te kloppen. Het is deel van de scene. Helaas lijkt het ook vaker traditie te worden dat frontmannen vragen om dichterbij te komen, en de massa dit nadien compleet negeert. En wat vind ik dit jámmer. Hoeveel gezelliger is alles als het vooraan lekker rumoerig druk is. Alles in beweging, ieder die z’n ding doet. Kan ik via deze een oproep lanceren? Ik wil minstens tien rijen volk vooraleer de soldaten van het luchtledige zich vormen.
Het gaf me een beetje twijfel voor de sfeer bij de hoofdact van de avond. Die twijfel werd binnen welgeteld tien seconden weggeschoten. TERROR (9) is hardcore royalty. De Amerikanen begonnen hun set met klassieker ‘One With The Underdogs’ en meteen schoot de hele zaal in actie. Vooraan zat alles meteen gezellig vol. Het betere duw- en trekwerk en héél wat stagedives: dit had ik niet zo lekker verwacht na de vorige sets. Bij ‘Stick Tight’ ging de massa nóg harder.
Een hardcore-show speelt zich altijd grotendeels af in het publiek. Wel, Gent, u was perfect op de afspraak. Geen énkele keer moest de zanger twee keer iets vragen. Iedereen was duidelijk wild op deze dinsdagavond. Het deed Terror zichtbaar deugd. Brede glimlachen overal op het podium, zeker toen ook het nieuwe werk ‘Boundless Contempt’ en ‘Pain Into Power’ op evenveel animo kon rekenen. Ik schrok me een positief hoedje toen ook één van mijn persoonlijke favorieten passeerde: ‘Hard Lessons’ hebben ze al een hele poos niet meer gespeeld. Terror ging vanavond écht wel voor de pure essentie van live muziek. Geen backdrop, geen lichtshow: gewoon gas geven en brullen. Het is dan ook ergens lastig om scores te geven aan deze optredens, vind ik. Showelementen moét je niet verwachten, en dat weet je ook op voorhand. (Al doen bijvoorbeeld Lionheart en Hatebreed dat intussen wél). Maar voor zover je een minimalistische ‘back to basics’ hardcore-show met grote onderscheiding kan brengen, zit Terror dicht tegen de perfectie. Bij afsluiter ‘Keepers Of The Faith’ keek ik gewoon met een brede glimlach in het rond. Dit was nu eens prachtige chaos.
