Tekst: Morbid Geert - Foto’s: Annie Atlasman
Nadat de meesters van de symfonische death metal, Septicflesh in 2019 een show met een volledig orkest ten beste gaven in Mexico City, hadden we één ding duidelijk voor ogen: indien ze dit ooit zouden doen in hun thuisstad Athene, dan zouden wij erbij zijn! Tenslotte is hun muziek ervoor geschreven en worden al hun albums met orkest opgenomen, maar is het logistiek en financieel een onmogelijke opgave om dit ook steeds live te realiseren. We waren dan ook uiterst enthousiast toen Nuclear Blast Records ons uitnodigde om deel uit te maken van het selecte persgezelschap dat verslag zou uitbrengen van hun show met het Athens State Orchestra op 28 september in het Odeon van Herodes Atticus, een historisch juweel aan de voet van de Akropolis!
De avond voor de show zijn we uitgenodigd in het statige Athenaeum Luxury Hotel, waar we op het dakterras zijn uitgenodigd voor een samenkomst met de band, uiteraard met drank en hapjes. Alle bandleden zijn aanwezig en zijn in voor een babbel, net als een aantal andere mensen die belangrijk zijn voor het evenement. Alleen gitarist/componist Christos Antoniou houdt zich wat afzijdig: je ziet dat er een enorme last op zijn schouders rust, want tenslotte is hij degene die alle klassieke stukken schreef en nu moet zorgen dat het orkest dit feilloos zal brengen op hun grootste en meest memorabele show ooit. We begrijpen die stress en laten hem dan maar met rust… De andere journalisten willen allemaal per se Seth Siro Anton spreken, maar wij maken van de unieke gelegenheid gebruik om na jaren nog eens een babbel te slaan met Sotiris Vayenas, de stille kracht achter Septicflesh die slechts hoogst uitzonderlijk nog eens mee op het podium staat. Op tournee gaan doet hij niet en op plaat hoor je hem enkel de heldere zanglijnen doen, maar zijn rol als medeschrijver van zowel muziek als teksten valt niet te onderschatten. Daar wil hij in de toekomst nog iets extra’s aan te gaan toevoegen, want drie jaar geleden gaf hij zijn vaste job op om animatietechnieken te gaan studeren. Die bagage wil hij gaan gebruiken om de video’s van de band naar een ander niveau te tillen.
We leerden er ook Maria Papalamprou van productiehuis Robin4Arts kennen, een voormalige Griekse actrice die nu evenementen organiseert en al het lobbywerk deed om Septicflesh in het Odeon te kunnen laten spelen. Dat bleek niet zo eenvoudig, want jaarlijks komen er 120 aanvragen binnen voor de periode van zes weken dat er voorstellingen mogen doorgaan in het Odeon. Er mochten in het verleden wel enkele classic rockshows doorgaan, maar meestal blijft men in klassieke kringen hangen en death metal is al helemaal taboe voor het Ministerie van Cultuur dat zijn fiat moet geven. Het was dus kwestie van erg resoluut de juiste mensen te blijven aanspreken, in combinatie met de samenwerking tussen Septicflesh en het Athens State Orchestra die extra deuren opende. Kortom: Septicflesh zou hier geschiedenis gaan schrijven!
Als we zaterdag het Odeon betreden, geeft enkel de aanblik van dit 2000 jaar oude bouwsel je al tintelingen. Net als de oude Grieken en Romeinen zullen we de voorstelling zittend moeten meemaken, maar dat hoort erbij. Bovendien is het theater gebouwd volgens de ‘gulden snede’, wat inhoudt dat de akoestiek perfect is. Gelukkig maar, want van zodra orkest, koor en band het podium zijn opgestapt, blijkt dat er meer dan 80 mensen op het podium staan! Een productie die je amper voor mogelijk houdt, maar de Nederlandse dirigent Koen Schoots blijkt zijn orkest tot het uiterste te drijven en elk instrument krijgt die avond zijn plekje. Het drumstel staat wel achter een plexischerm, kwestie van de interferentie met het orkest tot een minimum te beperken.
Met vijfduizend mensen zit het theater bomvol, maar ondanks de warmte krijgt iedereen collectief kippenvel wanneer ‘The Vampire From Nazareth’ wordt ingezet. En ja, we worden spontaan blij wanneer we Sotiris nog eens het podium zien betreden en met zijn gedragen zang de song naar een ander niveau horen tillen. Bij het begin van de song vrezen we voor de gitaarsound, maar die trekt halfweg bij en al snel is het totaalgeluid perfect afgestemd. ‘Neuromancer’ en ‘Pyramid God’ volgen en bij ‘Portrait Of A Headless Man’ zorgt de duduk (een Oosters blaasinstrument) voor kippenvel. Deze zal later nog terugkomen om samen met de solozangeres een pakkend klassiek intermezzo te brengen. Van de Griekse aankondigingen van Seth Siro Anton vatten we niks, maar duidelijk is dat de sterke emoties door band en publiek gedeeld worden.
Een aantal maanden geleden twijfelde Chris nog of ze de wilde draaikolk ‘Coming Storm’ ooit live zouden kunnen realiseren, maar nu doen ze het toch maar mooi! Meer nog, met de dreiging van het orkest komt het nummer pas écht tot leven en zwelt het aan tot een orkaan. ‘A Desert Throne’ vormt een soort van rustpunt, waarna ‘A Great Mass Of Death’ eens zo dramatisch is en zeker in de hoogste versnelling verpletterend binnenkomt. De knallers volgen elkaar in sneltempo op met ‘Prometheus’ en ‘Communion’, waarbij het koor voluit gaat en de koperblazers niks dan doem voorspellen. Na ‘Hierophant’ lijkt het dak er nog voor een laatste keer af te gaan met ‘Persepolis’, een song die altijd al veel beelden opriep maar die nu meer dan ooit tot leven komt. Toch is het niet genoeg, want het publiek blijft brullen om een toegift en krijgt er tenslotte twee: ‘Anubis’, waarbij we met zijn allen samen een zesduizend-koppig koor moeten vormen, en het finale ‘Dark Art’.
Als na een show van bijna twee uren en een daverend applaus de stilte valt, voelt het allemaal wat onwezenlijk aan. Het lijkt alsof we al die tijd in een surreële wereld hebben vertoefd, zodanig ondergedompeld in de muziek van Septicflesh dat er niks anders lijkt te zijn op deze wereld. Superlatieven schieten tekort en al volgen er later dit jaar nog een aantal festivals, toch zijn we er nu al van overtuigd dat we net getuige waren van hét muzikale hoogtepunt van 2024!
Als we de band even later spreken, is duidelijk dat ze zelf nog even moeten bekomen. Niemand is meer opgelucht dan Chris, die eindelijk weer kan lachen nadat alles vlekkeloos is verlopen. Veel rust zal hij echter niet krijgen, want amper drie dagen later vat de band haar Europese herfsttournee aan.
We polsen nog even of deze show op DVD zal verschijnen, gezien de grootsheid die we hier mochten aanschouwen die van Mexico City ver oversteeg. Maar hoewel de band dat met plezier zou hebben gedaan, zit het er niet in. Enkel voor de filmrechten in dit historische kader zou de band al zoveel moeten betalen aan de overheid dat het een heuse aderlating zou worden. En dat terwijl de productiekost nu al torenhoog opliep, met als meest substantiële kostenplaatje het inhuren van dat gigantische orkest en koor. Iets zegt me echter dat dit gebeuren iedere toeschouwer voor de rest van zijn of haar leven zal bijblijven … al zullen het Odeon en de Akropolis achterblijven als stille getuigen nadat wij en onze herinneringen vergaan zijn.
Met dank aan Nuclear Blast Records, Athens State Orchestra, Koen Schoots Conductor, Robin4Arts, Hard Impact Artist Management en Annie Atlasman Photography
Het concert - sfeerbeelden
