Op een warme avond zou het een goed idee zijn om op een terras te kruipen, met een glas naar keuze, om verfrissing op te zoeken onder een parasol, maar als één van de grondleggers van two-tone ska in Amerika langskomen, zoals THE TOASTERS, denken we daar toch lichtjes anders over. Soms loont het om naar een klein café te trekken voor een show. Met honderdvijftig man kan dat zomaar dé show van het jaar worden; we wagen de gok!
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Gino Van Lancker
Djingel Djangel is een muziekbelevingsplek op het Eilandje in Antwerpen. Er is plaats voor 180 toeschouwers, een platenzaak en café aan elkaar die geregeld fijne namen over de vloer krijgen. Jon Spencer, C.O.F.F.I.N en The Kids, om er maar enkel op te noemen. Vanavond is het de beurt aan THE TOASTERS (8). De band rond de Britse New Yorker Robert ‘Bucket’ Hingley – ooit eigenaar van een stripwinkel en oprichter van het toonaangevende skalabel Moon Records – wordt vanavond bijgestaan door zijn Nederlandse huurlingenleger. De zanger/gitarist is intussen zeventig en een vat vol verhalen. Wat wil je als je band aan de vierenveertigste tournee begint.
Van wal steken doet het vijftal niet met een vergeten plaat uit hun oeuvre maar met ‘Two Tone Army’ en meteen is de toon gezet. De halve keet slaat aan het skanken. Op het kleine podium is het vooral de trombonespeler die de show steelt. Er is weinig plaats om te bewegen op het kleine podium, maar hij doet toch zijn best om op het hele ding een voet gezet te hebben. Meteen daarna krijgen we al een twee klassieker met ‘Shocker’, voorafgaand aan zo’n straf verhaal over die keer dat de abten van Chimay hem hebben weggestuurd toen hij hun de brouwerij wilde bezoeken.
Alsof dat nog niet genoeg was, volgde meteen ook nog ‘East Side Beat’. De versie in twee delen krijgt een furieuze start die hoegenaamd niets met two-tone te maken heeft, maar een punkrocksound heeft alvorens over te gaan naar de vertrouwde sound. De beperkte gitarist die Bucket was in de beginjaren, heeft intussen plaat geruimd voor een uitstekend exemplaar die wel weg kan met zijn zessnarig instrument.
Wat we te zien krijgen verveelt geen minuut. Het ska-genre heeft een reputatie maar The Toasters rocken als een tiet. De bassist en gelegenheidsdrummer vormen een fantastisch duo en aan de andere kant van het podium staat een oude grijze Kevin De Bruyne-lookalike met ADHD trompet te spelen. Bucket vertelt ons over een avond die hij ooit had met Mungo Jerry in Dordrecht en daarna ‘Sitting On Top Of The World’ heeft geschreven en ‘Go Girl’ eigenlijk over Madonna gaat. Het verbaast ons dat de eerste “Pick it up” pas ver op het einde van het optreden komt tijdens ‘Weekend in LA’, nog zo’n klassieker. Met ‘Don’t Let The Bastards Grind You Down’ als afsluiter krijgen we een middenvinger naar alle politici. Als we even naar onze huidige wereld kijken is dat een geweldige tip van Bucket. We krijgen er nog eentje extra tijden het bisnummer ‘Talk Is Cheap’, waar hij handig de tekst van heeft aangepast. Hij spreekt de woorden: “I heard this crap about unity, that only works when the beers are free!” en gelijk heeft hij.
Kwatongen beweren dat ska op sterven na dood is, maar kregen vanavond van The Toasters lik op stuk. Een uur lang pure, zweterige energie bewijst: ska is verre van dood!
