THROWN in Trix: simpel maar effectief, kort maar krachtig

De opmars van Thrown sinds hun eerste single minder dan vier jaar geleden is op z’n zachtst gezegd enorm steil. De voorbije achttien maanden passeerden de Zweden ons land als voorprogramma voor Fit For A King, August Burns Red en While She Sleeps. Nu promoten ze hun nu metalcore voor het eerst als headliner. Voor heel wat agressieve muzikale worpen ben je dus best in de Trix Club vanavond.

Helaas moest onze fotograaf last minute verstek geven, dus hebben we uitzonderlijk geen foto’s van het concert.

Tekst: Robin Maes

Op Pasen laten heel wat metalheads de paaseitjes links liggen voor een avondje core in de Trix. Het bordje ‘sold out’ mag opgehangen worden, al is de zaal nog niet volgelopen wanneer de eerste act op de bühne komt. Geen probleem voor de enthousiaste Britten van GRAPHIC NATURE (8). Op de zanger na treden alle groepsleden op met hun sweater/windbreaker aan en kap op. Stijlvol kwaad en ongetwijfeld lekker zweterig. Muzikaal zit deze band perfect in het verlengde van de headliner vanavond. Wanneer de zanger vraagt hoeveel mensen hen kent, gaan er amper handen omhoog. Goed nieuws is dat, want ze gaan heel wat nieuwkomers overtuigen.

De muzikanten smijten hun handen en benen in het rond bij elke kans die ze krijgen. Ze hebben er duidelijk zin in en frontman Harvey Freeman heeft een duidelijke missie: de zaal moet het onmiddellijk heet krijgen. ‘I’m not playing around’ zegt hij en dat bewijs volgt snel. Op de tonen van ‘Sour’ zien we een gezellige circle pit, wat later springt de zanger zonder gene zelf al schreeuwend in de moshpit. Er zit intense woede in de set aan een zeer mooi tempo. Muzikaal zit alles scherp en klinkt het als op de albums, al is de stem in de tweede helft wat meer gekraakt. ‘If you do not move on this next song, I will give you all a one star review on Trustpilot’, verkondigt de zanger hilarisch. Als je de massa als opening act succesvol door de knieën laat gaan om hoog op te springen, lever je gewoon puik werk. ‘Fractured’ is de laatste krachtstoot die overtuigend doeltreffend is.

De aanwezigen zijn onder de indruk en het is ietsje drukker voor de volgende act. Geen makkelijke opdracht om op te volgen voor UNITYTX (7). De Amerikanen brengen een blend van hardcore en rap metal maar beginnen hun avond met een enorm valse noot. Een sfeervolle intro of mooie opkomst hebben ze niet. Ze beginnen er gewoon aan na de soundcheck maar er is een probleem met de samples. ‘I don’t hear any tracks!’ roept de zanger naar z’n soundguy terwijl het publiek de helft van het nummer niet hoort. Zijn ze nu eigenlijk écht begonnen of nog niet? Blijkbaar wel, met een serieuze valse start dus.

Wanneer zanger Jay Webster het publiek aanmaant om te moshen en de pit akelig leeg blijft, vrezen we voor een flopconcert. De frontman wordt er zichtbaar kwaad van en roept na meerdere moshpit-aanvragen kwaad ‘Do you motherf*ckers speak English?’ Wanneer ‘Heinous’ en nadien ‘Cross Me’ ingezet worden zit het geluid wel lekker en raakt de menigte in de ban. De rapstukken zijn vlijmscherp en de breakdowns heel groovy. Dit optreden gaat in een merkbaar stijgende lijn, zowel on stage als in de zaal. Ook wanneer de menigte geniet en meedanst is het niet genoeg voor de zanger. We krijgen salvo’s halve verwijten waaronder klassiekers zoals ‘You Bitches’, ‘Motherf*ckers’ en ‘pussies’ maar ook varianten zoals ‘You bunch of fishsticks’. Lekker met spinazie.

De motor van Webster lijkt ook de teleurstellende start te zijn vergeten. Steeds vaker rent hij het podium op en af. ‘Y’all caught me on a f*cked up day’ verkondigt hij en we geloven hem. Zelf zijn we geen al te grote fan van de onvriendelijke toon maar lekker bouncen doet het allemaal wel. ‘Playing Favorites’ slaagt hard en de set eindigt met ook deze frontman in de zaal. Een sterke terugkeer na een zwakke aanvang.

Vanavond is een kleine wereldreis. Van Engeland tot in Amerika trekken we nu naar het verre Japan. Tijd voor meer solo’s, gutturals en dubbele bass in de mix met de metalcore van CRYSTAL LAKE (8). Nieuwe vocalist John Centorrino (de enige niet-Japanner) brengt een enorm imponerende vocale performance vanavond. Van de diepste gutturals tot melodieuze meezingers, het is veertig minuten lang genieten van z’n dijk van een stem. Opener ‘Blüdgod’ toont meteen aan dat we sonisch in ander territorium zitten. Gelukkig zijn er meer dan genoeg fans aanwezig. Op ‘Disobey’ en ‘Hail To The Fire’ lijkt de zaal toe te geven aan alle impulsen. We tellen minstens zes stagedivers op eenzelfde moment. Er zouden er nog meer volgen.

De sound is dubbelzijdig. De drums zitten glorieus geweldig in de mix en de snare galmt goddelijk na. De gitaren daarentegen klinken soms schel. We muggenziften hier al wat, want de hele band heeft gewoon enorm veel zin om de keet aan gort te slaan. Wanneer de gitaristen even het woord nemen verstaan we helaas nauwelijks iets van hun gebrekkig maar enthousiast Engels. Iets met een vuist en blij zijn en moshen en heavy metal en hell yeah, zei u? Allemaal goed, speel maar verder hoor.

‘Lost In Forever’ is iets te zacht materiaal om in de setting van vanavond te overtuigen. Afsluiter ‘Apollo’ daarentegen stuwt iedereen aan tot beweging. Ook Centorrino zelf: hij springt van het podium, wordt tot ver in de zaal gedragen en surft helemaal terug. Hij passeert net over ons en we voelen een doorweekte jas en een glibberige surfer. Alsof een heavy metal paling tegen ons komt schuren. Drie op drie qua zangers die de zaal verkennen vanavond.

We zijn intussen opgewarmd en meer zelfs; we moeten al eens hijgen van alle salvo’s vanavond. We verzamelen al onze energie voor de main act van de avond. Tijd dat iedereen zich volledig smijt bij THROWN (8). Deze Zweden hebben een sterke identiteit die zowel op album als live (en op hun socials) vrij minimalistisch is. Verwacht dus niet te veel franjes bij hun performance. Een lekkere hip hop beat als intro doet de zaal plaatsnemen. Alles barst open met de klepper ‘Backfire’. Wanneer wij die eerste noten horen duwen we meteen al dat menselijk is rondom ons alle kanten op. De pit is open, de benen worden los gesmeten en we zijn vertrokken!

De vorige bands hadden steeds even nodig om de zaal in gang te steken. Thrown niet: vooraan kolkt de hele massa. ‘Nights’ bevat een heerlijk langdurige breakdown die meer rake krakjes uitdeelt dan jouw veel te dure chiropractor. Er zijn ook enkele kortstondige rustmomenten doorheen de set dankzij de pure rapstukken in de songs ‘Look At Me’ en ‘Bitter Friend’. Net genoeg om naar adem te happen, nooit te lang om de sfeer te doen minderen.

Het geluid zit quasi perfect, al is dit mede dankzij een sterke backing mix. Toch valt het op dat drummer Buster Odeholm en gitaristen Andreas Malm en Johan Liljeblad op geen fouten te bemerken zijn. ‘Bloodsucker’ is geen single en toch kent menig aanwezige de woorden vanbuiten. Sterke muziek heeft soms nauwelijks een platform nodig om boven te komen drijven. Bij de minder gekende songs ‘Vent’ en ‘Dislike’ merken we wel iets lager enthousiasme op.

In de hardcore/metalcore scene tref je heel vaak frontmannen aan die constant vragen om meer te springen, surfen, slaan of swingen. Niet zo bij Marcus Lundqvist, die eerder timide overkomt. Hij hoeft ook niks te vragen aan de menigte die puik sfeer levert. Zo bekommert hij zich ideaal over de rauwe, harde vocalen. Soms komt hij wat extra uit z’n schulp om even diep te headbangen, maar de zaal zal hij als enige zanger vanavond niet verkennen. ‘This next song is from our album ‘Excessive Guilt’ from last year’ is de open deur die hij intrapt. Aangezien het hun eerste langspeler is, bestaat nagenoeg de hele set uit materiaal daarvan. Op één nummer na spelen ze het hele epos, plus vier van de vijf songs van hun EP daarvoor. Op twee minuten na hoor je vanavond dus alles van Thrown. Korte songs die woedend en met panache alles vernietigen.

Ook het werk van die intussen ietsje oudere EP slaat aan. ‘New Low’ heeft een breakdown om op te dansen, ‘Parasite’ om meppen uit te delen. Voor ieder wat wils, zolang stilstaan maar niet je ding is. De recentere single ‘Guilt’ wordt op gejuich onthaald. Het meeste gejuich krijgen we voor ‘On The Verge’ en ook Lundqvist weet correct dat dit ‘the moment some of you have been waiting for’ is. Thrown laat z’n muziek voor zich spreken en je kan weinig inbrengen tegen die kopstoten van jewelste.

Afsluiten doet het Scandinavische collectief met ‘Grayout’, de eerste song die ze ooit schreven en uitbrachten. Tijd voor de gitaristen om als gekken rondjes te draaien rond hun eigen as. Wij doen dan maar hetzelfde in de pit en het mag gezegd: leuk en sportief is dat! Thrown tikt af op iets minder dan veertig minuten. Simpel maar effectief, kort maar krachtig. Zo’n injectie geweld zien we maar al te graag terug op Alcatraz deze zomer.

Thrown & Crystal Lake spelen beiden op vrijdag 8 augustus op Alcatraz.