Tommy Castro is een man die blues ademt. Deze 70-jarige krasse knar heeft al heel wat kilometers op de teller. In de jaren 80 was hij lid van The Dynatones, in de jaren 90 begon hij zijn eigen band en was zijn carrière helemaal vertrokken. B.B. King nam hem mee op tournee en John Lee Hooker nam, net voor zijn dood in 2001, ‘Guilty of Love’ met de man op. Castro wint ook regelmatig prijzen zoals album, band en entertainer van het jaar op de Blues Music Awards. Dat is dan nog maar een kleine bloemlezing. Zijn oeuvre bestaat uit blues die bij wijlen schuurt tegen rock-’n-roll, funk of Memphis soul. Al deze elementen waren voor ons reden genoeg om, samen met pakweg 300 andere liefhebbers van het genre, af te zakken naar De Casino om dit heerschap en zijn band aan het werk te zien.
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Theo De Rycke
Wie naar een bluesshow gaat, weet wat te verwachten. Geen franjes, fraaie lichtshow of publiekswerk. Je bent er maar voor één reden en dat is om de muziek te horen in al zijn facetten. TOMMY CASTRO & THE PAINKILLERS (8) hebben een reputatie als goeie live band die met aanstekelijke energie een publiek moeiteloos kan inpalmen. Wat je ook ziet, is een publiek dat de gemiddelde leeftijd overschreden heeft. Je moet het leven hebben meegemaakt voor je kan genieten van bluesmuziek, zo lijkt het.
Bij de start laat Tommy de vloer aan zijn begeleidingsband. The Painkillers zijn echter meer dan dat, ze vormen de spil van deze act. Ze kunnen moeiteloos schakelen tussen stuwende bluesgrooves en meer laid-back soul ritmes, om dan weer richting ritmische funk te gaan. De ritmesectie, bestaande uit Stewart Burr (drums) en Randy McDonald (bas), zorgt voor de stevige basis waarop toetsenist Mike Emmerson, op zijn Hammond orgel, en Tommy Castro kunnen uitblinken. Het feit dat het trio van wal mag steken toont hoeveel respect de zanger/gitarist voor zijn kompanen heeft.
Onder luid applaus bestijgt Tommy, met een gigantische lach op zijn gezicht, zelf de bühne en trapt hij met ‘Bad Case Of Love’, een funky song die meteen de toon zet voor de rest van de show. In al zijn enthousiasme loopt hij op het einde van het lied één van zijn reservegitaren omver. Het zorgt voor een eerste grapje, waarna hij hoopt dat de muziek die we vanavond horen voor pijnverlichting mag zorgen als we de blues hebben, want daarvoor zijn ze in Sint-Niklaas. Ook om voor ons nummers te spelen van het nieuwste album ‘Closer To The Bone’ om met ‘Woke Up And Smelled The Coffee’ te beginnen. Het zaligste gevoel ter wereld om bij wakker te worden, de geur van een bakje troost! Geen tijd om hier lang bij stil te staan, want met ‘Make It Back To Memphis’ krijgen we opzwepende bluesrock voor de voeten gegooid. Tommy merkt op dat sommigen liever luisteren naar blues, terwijl anderen er niet op kunnen blijven stilstaan. Een wilde dansvloer wordt het niet, wellicht uit vrees voor de heupen, maar het publiek beweegt wel degelijk: hoofden knikken en voeten stampen in ritme mee.
Daarna schakelt het kwartet een versnelling lager, naar een iets rustiger soul-blues nummer met ‘The Devil You Know’. Als we toch nog iets over de man kwijt moeten is het dat hij een autodidact is. Hij leerde zichzelf gitaar spelen. Wat we horen, is al lang niet meer knullig. Iedere song palmt Tommy de voorkant van het podium meerdere keren in om een solo te spelen. Die solo’s zijn heel rauw en tegelijk zeer melodieus, maar altijd intens, krachtig en expressief. Ook zijn gezicht is dat, want als je ooit een bluesgitartist hebt zien spelen weet je dat bekken trekken ook bij het vakmanschap hoort.
Dit vakmanschap leerde hij bij Johnny Nitro, een blueslegende uit zijn hometown San Francisco, die hij als één van zijn mentoren ziet. Odes aan mentoren of helden zijn niet vreemd op een avond als deze en we mogen er een aantal aanschouwen, ondere andere ‘One More Night’ van Johnny Nitro en ‘Fool For You’ van Ray Charles passeren de revue. Hij is ook een enorme fan van The Big Lebowki en gooit met quotes uit de film, zo vroeg hij naar twee drumtapijten want “Those really tie the room together!” Ook Randy krijgt een podium bij ‘Everywhere I Go’, een nummer dat hij schreef en waarvan Tommy dan maar vond dat hij het ook moest zingen. Voor het eerst in 20 jaar zong Randy McDonald iets in en dat staat garant voor één van de hoogtepunten.
De show gaat verder met ‘Can’t Keep A Good Man Down’, een autobiografisch nummer over de onvermijdelijke obstakels in het leven, en de veerkracht om die te overwinnen. Een gevoel dat de aanwezige fans lijken te kennen, want er is heel wat enthousiasme te bespeuren. De ode aan John Lee Hooker, met ‘Serves Me Right To Suffer’, is de afsluiter van een avondje stomende blues. Tijdens dat nummer vind Tommy even de tijd om de benen te strekken en soleert hij van tussen het publiek. De tot dan toe mooi in de zakken gebleven telefoons worden nu toch bovengehaald.
We krijgen nog een toegift die niemand had verwacht, want het zaallicht was al half aan toen de band terugkwam en ook de geluidsman moest opnieuw alle zeilen bijzetten. Bedankingen voor ons enthousiasme en aanwezigheid waren ons deel, maar er was ook een woord van dank voor de warme medewerkers van De Casino. Als je er nog niet bent geweest, kom het ondervinden, iedereen die je hier tegenkomt, begroet je met de glimlach. ‘Hole In The Wall’ is de song die we krijgen, een gospelsong als klap op de vuurpijl. Het nummer gaat over een gat dat Tommy niet graag ziet, hij wil weten wie het heeft gedaan, maar zegt ons tegelijk dat hij het wel zal fiksen. Zo zie je maar dat niet enkel Frank Vander linden meesterwerken kan schrijven over de meest banale dingen, en dat zeggen we met veel liefde en respect!
