Wie het fileleed rond Antwerpen trotseerde, krijgt een affiche voorgeschoteld hardwerkende muzikanten. Grade 2 speelde het afgelopen anderhalf jaar 120 shows terwijl The Rumjacks een nieuw album opnamen. Twee bands, twee verschillende stijlen. Bretellen, strakke broeken, flat caps en flanellen hemden zijn aangeraden, maar niet verplicht als we zo even rondkijken. Het toont ons welk bont allegaartje aanwezig is op deze donderdagavond in een toch wel redelijk volgelopen Trix.
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Bert Gysemans
GRADE 2 (8) is een trio, afkomstig van het Isle Of Wight, Groot-Brittannië. Ontdekt door Tim Armstrong van Rancid die hen meteen tekende op zijn label Hellcat Records. Over die (bijna niet) signing is er een straf verhaal dat te maken heeft met Lars Frederiksen en te veel bier, maar dat besparen we jullie want daarvoor zijn we niet hier. Grade 2 speelt een vorm van punk-‘n-roll en staat garant voor meezingsalvo’s in combinatie met tomeloze energie. Dat zien we al direct in ‘Murder Town’ waar bassist Sid Ryan meteen zijn microfoonstandaard tegen de grond keilt in al z’n enthousiasme. Samen met gitarist Jack Chatfield, de man met de ‘fluwelen stem’, neemt hij de zanglijnen voor zijn rekening. Het zijn Britten dus droge humor is noot ver weg. Zo vraag Sid ons om toch een beetje te bewegen zo vroeg op de avond, al is het maar tikken met de voet, het is tenslotte nog maar donderdag en er is nog niemand dronken.
Jack en Sid zoeken constant de rand van het podium op om dicht bij de fans te zijn. Ze voeden zich met de energie van het publiek. Die energie is op de eerste rijen voelbaar. Sid herhaalt zijn pleidooi om te bewegen nogmaals voor ze ‘Fast Pace’ inzetten. Hij had gehoord dat de beste dansers van ons land in Antwerpen te vinden waren. Bij hun vorige passage, in Kavka, was dat zeker zo. Vandaag lijkt iedereen echt moe van de zware werkdag.
We krijgen een nieuwe song voorgeschoteld getiteld ‘Hanging On To You’ en tijdens de brug zingt iedereen gedwee de oh-oh’s mee, aangespoord door Jack. Na het einde blijven de oh’s weerklinken. Sid gooit ons een bloempotcomplimentje omdat we klinken als een dronken Kerstkoor … Hij heeft gelijk. Drummer Jacob Hull zit er onbewogen bij, maar kan de glimlach niet onderdrukken. ‘Turning The Tide’ lijkt het tij in de moshpit eindelijk te keren en er komt beweging in de intussen fel aangegroeide aanwezigen. Afsluiten doen ze met ‘Under The Streetlight’, een meezinger van formaat.
In het publiek hoorden we de kritiek dat ze beter in een kleine zaal tot hun recht komen en dat kunnen we niet ontkennen, maar het lijkt ons dat Grade 2 stilaan afscheid moet nemen van die kleine club en de volgende stap moet nemen. Zij zijn er klaar voor. Nu wij nog!
De hoofdmoot van vanavond zijn THE RUMJACKS (7), een bont allegaartje van over de hele wereld. Aussies, Bostonians en een verdwaalde Milanese drummer. Zij komen hun nieuwste plaat ‘Dead Anthems’ aan ons voorstellen. Ze klinken als het liefdeskind van Flogging Molly en The Pogues, soms zelfs één op één bij de eerstgenoemde. Maar beter goed overgenomen dan slecht uitgevonden!
Van bij het begin van de set zit de sfeer er goed in. Binnen de eerste vier songs in de set vuren ze dan ook drie sterke meezingers van die nieuwe plaat op ons af. Met ‘Cold Like This’, op de plaat meegezongen door Ken Casey van Dropkick Murphy’s, is het sluitstuk van dit salvo. In de mix liggen de bas, de mandoline en de tin whistle van zanger Mike Rivkees boven. Het is pas bij ‘Bullhead’ dat de mix echt goed zit en we horen we bijvoorbeeld de accordeon van Kyle Goyette duidelijk. Beter laat dan nooit.
Tijdens ‘Through These Iron Sights’ loopt Mike heen en weer over het podium en krijgt hij zes pintjes aangereikt uit het publiek. ‘This is why we like Belgium’ roept hij ons tussen het zingen door. Voor ‘The Rythm of Her Name’ omgordt Rivkees de akoestische gitaar. Het is een startschot dat veel weg heeft van een echte Ierse traditional en zoals dat hoort bij een traditional, zingt iedereen mee uit volle borst. Het dansen blijft momenteel nog eerder beperkt, maar het is wachten tot het feest helemaal kan losbarsten. The Rumjacks geven ons ook een eerder klinische vibe bij de nieuwe songs. Het lijkt wel of Rotgut-‘n-roll een serieuze zaak is. Bij ‘Smash Them Bottles’ roept Mike ons op om mee te zingen, wat ook zo gaat en plots doemt er een eerste crowdsurfer op. De moedige man is even snel weer beneden dan hij boven was maar deed een verdienstelijke poging om de boel wat op te poken.
“Dat was het dan met die nieuwe stuff, vanaf nu enkel nog oud materiaal!”, gooit Rivkees ons toe, een leugentje om bestwil want er zou nog eentje volgen. Ze steken van wal met een medley startend met ‘Uncle Johnny’ en als door een wesp gestoken begint de laagste verdieping van Trix te bewegen. Ook in het zestal op het podium komt beweging en dat is fijn om te merken. Gevolgd door ‘Bloodsoaked In Chorus’, een song dat een sausje van two tone ska heeft. De “Pick it up” van mandolinespeler Adam geeft het helemaal weg en de toeschouwers met kennis van zaken zetten het op een skanken. Noemenswaardig is ook nog dat bij ‘One For The Road’ een wakeboard, met een donker biertje op, van bij Rivkees tot hun geluidsman moet geraken, zonder morsen! Dat terwijl The Rumjacks dit aanstekelijke nummer inzetten. De onderneming lukt en Mike beloont de eerste rij met de gekregen pintjes als prijs. Waarvoor hij zich verontschuldigt bij de schenker.
‘Some Legends Never die’ dragen ze op aan Shane McGowan, die voor hen een inspiratie was bij het maken van Dead Anthems. Ondertussen kabbelt alles verder tot ze ‘Hestia’, de Griekse godin van het vuur en familie, inzetten. Het baadt in het rood licht, dat maakt blijkbaar ook de zaal warm. Als laatste nummer schotelen ze ons ‘Light In My Shadow’ voor, duidelijk een favoriet van de fans. De hele benedenverdieping van Trix slaat aan het zingen en dansen. Save the best for last.
En dan moeten de toegiften nog komen. Met ‘An Irish Pub Song’, de hit van de band, doen ze nog beter, ook op de trapjes is er nu beweging. Als laatste toemaatje is er ‘I’ll Tell Me Ma’, een echte traditional. We zien de truc met de duif plaatsvinden. De hele keet staat op zijn kop en iedereen kan met een goed gevoel de nacht in.
Het is duidelijk dat de nieuwe nummers nog moeten groeien bij zowel muzikanten als publiek, maar dat komt wel goed. Wij zijn ervan overtuigd dat iedereen in Trix een fijne avond had.
