Voor deze affiche, die vooral de ietwat oudere en traditionele heavy metalfan moest aanspreken, was er opvallend weinig volk komen opdagen in zaal Zappa. Net zoals voor Riverside eerder die week werd de zaal verkleind. Er daagden deze keer amper tweehonderd fans op, maar hoofdact U.D.O maalde er niet om en gaf andermaal het beste van zichzelf.
Tekst en foto’s: Walter Maes
Moeilijk om achter de juiste oorzaak te hengelen waarom er zo weinig volk kwam opdagen. Kwam het doordat Battle Beast op hetzelfde ogenblik in Biebob geprogrammeerd stond? Kwam het door de hoge gas- en energieprijzen die de mensen afschrikken? Zijn er gewoonweg te veel concerten? Wie zal het zeggen? Wat wel zeker was: de afwezigen hadden ongelijk! Het Franse EXISTANCE (7,5) gaf 45 minuten lang van jetje. Niet meteen een originele pot metal, maar wel een door enthousiasme en bevlogenheid gedreven set. Deze vier redelijk jonge kerels beleefden zelf veel plezier aan het spelen van hun materiaal en brachten dit over op het publiek. In hun gitaarspel kon je horen dat Iron Maiden en Judas Priest tot de invloeden behoorden.
Wanneer het even later de beurt was aan U.D.O. (9), zagen we dat over de breedte van het podium drie grote letters waren opgesteld die omkaderd waren met tientallen lichtjes die gedurende het optreden in alle mogelijke richtingen opflikkerden. De heer Dirkschneider maakt nu volop promo voor ‘Game Over’ dat vorig jaar het daglicht zag. Met ‘Prophecy’ en ‘Holy Invaders’ werd meteen de toon gezet. Het geluid stond hard, de band knalde en de kleine generaal had er ondanks de magere opkomst duidelijk zin in. Zeventig is hij eerder dit jaar geworden, je zou het hem niet aangeven en al zeker niet wat zijn stem betreft, die heeft nog niets aan kracht ingeboet.
Oud-Accept gediende Peter Baltes nam de plek in van vaste bassist Tilen Hudrap die eerder die maand bijna in elkaar stortte op het podium en verplichte rust kreeg voorgeschreven. Peter genoot zichtbaar van deze opportuniteit. De twee gitaristen kweten zich prima van hun taak en eisten om beurten solerend de spotlights op. Als sluitstuk mepte Sven, Udo’s zoon, elk gaatje vakkundig dicht. Af en toe deed pa enkele stapjes naar achteren om zijn zoon gade te slaan en hij zag dat het goed was. We kregen ruim een uur en driekwart lang een bloemlezing uit het omvangrijke oeuvre van U.D.O. waarvan ‘Independance Day’, ‘24/7’, ‘Man And Machine’ en het oude ‘Animal House’ steengoed vertolkt werden. Uiteraard mochten de onverslijtbare Accept-klassiekers ‘Princess Of The Dawn’ en afsluiter ‘Balls To The Wall’ niet ontbreken. Udo deed waar hij goed in is en dat is het publiek loodsen door een avondje onvervalste heavy metal. Het moet gezegd worden, als zijn gezondheid het toelaat, kan hij nog een hele poos mee!
