Wanneer de zachte zomerzon in de herfst plaats ruimt voor meer druilerige dagen, dan weten we met zekerheid dat clubshows weer dat tikkeltje meer charme krijgen. Aan charme en gezelligheid geen gebrek in De Casino waar het bordje ‘uitverkocht’ aan de kassa schitterde. Het Zweedse Soen kwam er hun zesde album ‘Memorial’ voorstellen voor gretige muziekliefhebbers die er meer dan zin in hadden.
Tekst: Stef Maes Foto’s: Gillian Pieteraerens
Door de jaren heen heeft de metalscene toch wel een metamorfose ondergaan. Het clichébeeld van zware bonken die de tapkranen achter de bar overuren laten draaien is meer en meer een karikatuur aan het worden dan werkelijkheid. Het is helemaal oké om naar metalshows te komen om je te laten meevoeren op de muzikale tonen die de bands op de bühne tentoonspreiden. Het programma van deze avond leende zich daar helemaal voor. De aftrap werd gegeven door het Italiaanse TERRA (7). Mooi op een rijtje stonden de muzikanten waardoor de zingende drummer uiteraard veel beter tot zijn recht kwam. Hun bezwerende sound kon de aandacht van de binnenstromende toeschouwers wel boeien, al kwam de overdaad aan percussie soms iets te prominent in de mix te staan. De songs, die ons totaal onbekend waren, deden hun werk wel. Prima composities van heren die weten waar ze heen willen. Terra wil ook bruggen bouwen en tonen dat er meer is dan alleen metal, al viel de Massive Attack-cover ‘Teardrop’ een beetje op een koude steen. Al bij al een fijne start.
Na een korte pauze verscheen MOLYBARON (6) ten tonele. De in Parijs residerende band onder leiding van de Ier Gary Kelly geniet sinds de release van hun debuut in 2017 wel al wat naamsbekendheid. Iets wat merkbaar is aan de respons van het publiek. Technisch valt er zo goed als niets af te dingen op de prestatie van deze gasten. Zelf worden we koud noch warm van wat er zich op het podium afspeelt. Het geheel oogt heel clean, om het woord saai niet te gebruiken. Als een soort ideale schoonzonen leven de muzikanten zich in. Er wordt ook geregeld getoond hoe virtuoos men instrumentaal wel niet is. Tot in de puntjes verzorgd, maar zo klinisch perfect dat het bijna kunstmatig overkomt. Zelfs meezingmomentjes als tijdens ‘Sat Alight’ voelen artificieel aan. Op cd zijn we allicht mee, qua live performance boeit dit helaas voor geen meter.
Gelukkig brengt SOEN (9) daar verandering in. Deze Zweden bouwen ruim tien jaar aan hun carrière en hebben daarbij heel wat harten veroverd. Geen truken van de foor met onnodige tierlantijntjes, maar gewoon de muziek centraal zetten op zo een manier dat complexiteit wordt overgebracht als iets doodeenvoudigs. Bands als deze hebben twee factoren nodig om een prima show te geven: een fijne omgeving met geïnteresseerde mensen en een top geluid. Dat alles is voldaan hier vanavond in De Casino. Vanaf de eerste tonen zit het geluid gewoon goed. Met heel veel flair pakt frontman Joel Ekelöf de aandacht van iedereen en zorgt ervoor dat het van begin tot einde genieten geblazen is. Geen kolkende moshpits of wild headbangende enthousiastelingen, wel fans die alles woord voor woord meezingen terwijl je hen ziet genieten van het hele gebeuren.
Bij momenten kan je een speld horen vallen in de zaal zoals tijdens ‘Savia’, wat best indrukwekkend is. Het oog wil ook wat, maar dat doen ze heel beheerst. Zo overvalt ons zeker geen KSA-gevoel wanneer Joel tijdens ‘Memorial’ met een zwarte vlag wappert. Het past gewoon in de set. Wat ook prima tot zijn recht komt, is de participatie met het publiek. Het toffe meezingstuk in ‘Unbreakable’ en een door smartphones opgelichte concertzaal tijdens ‘Illusion’ zijn kleine ingrepen met maximaal effect.
Tijdens de bisronde laat men de fans kiezen of ze ‘Lunacy’ of ‘Jinn’ zullen spelen. Meteen is duidelijk dat de eerste song unaniem tot publiekslieveling wordt uitgeroepen. Wat ook zijn uitwerking niet mist, is de podiumopstelling. Zo zit drummer Martin López niet centraal, maar links zodat er in het midden plaats wordt gelaten om alle bandleden in de spotlight te zetten. Allemaal zaken die bijdragen tot een grootse show waarbij we achteraf alleen maar horen van de aanwezigen hoe goed dit wel niet was. Sommigen spreken van het concert van het jaar. Niet dat we het daar mee eens zijn, maar begrijpen doen we het zeker want hiervoor is maar een woord op zijn plaats: klasse!
