Supergroepen. We kennen het fenomeen allemaal. Op papier steeds indrukwekkend, maar wat geeft dat als je het naar een concertzaal transfereert? Een mogelijk antwoord op die vraag kregen we in De Casino te St-Niklaas waar 420 aanwezigen present tekende voor The Winery Dogs.
Tekst: Stef Maes - Foto’s: Gino Van Lancker
Een ruim twee derde gevulde zaal op een woensdagavond viel de heren van deze band dus ten deel. Niet onaardig, al kan je met adelbrieven van onder meer David Lee Roth, Dream Theater en Poison misschien stellen dat het iets meer had kunnen/mogen zijn. Hoe dan ook hadden de aanwezigen veel meer dan de afwezigen het gelijk aan hun kant. Als opener werd het Belgische MORPHEUS (7) opgetrommeld. Een jonge act die muzikaal een grungy ondertoon bleek te hebben met een beeldmooie frontdame als blikvanger. Wij hoorden prima songs die vaak straffe solo’s meekregen en zagen een performance die er ook echt een was. Zo bracht men zonder al te veel gepalaver tussen de tracks hun nummers back to back waardoor de vaart erin bleef. Aan de ribben bleef het misschien niet direct kleven, maar daar stond een hoop spelplezier op de bühne waar je alleen maar goed gezind van kan worden. Dit was een aangename kennismaking.
Natuurlijk was iedereen gekomen om de hoofdmoot live in actie te zien. THE WINERY DOGS (8) deden ook exact wat van hen verwacht werd. Schitteren op alle vlakken. Dat de heren, met drummer Mark Portnoy, bassist Billy Sheehan en zanger-gitarist Ritchie Kotzen in de gelederen, van wanten weten maakten ze vanaf seconde één duidelijk. Ons viel vooral hun ongebreidelde enthousiasme op. Deze mannen van stand genoten van elke seconde die men had op de planken. Dit was wat je kan noemen ‘het moment pakken’. Muzikaal ligt de lat bijzonder hoog terwijl de muzikanten het op hun dooie gemak brengen. Vaak kan je de indruk krijgen dat virtuozen hun stinkende best doen om iets zo gecompliceerd mogelijk uit hun mouw te trekken terwijl ze dan het gevaar lopen de toeschouwers te verliezen. Niets daarvan in dit geval.
Vanaf de openingssong ‘Gaslight’ voelde het als een uitnodiging voor een feestje en dat was het ook. Elk op zich zijn deze muzikanten klasbakken en niets of niemand zal hen tegenhouden. In het publiek waren amper ontevreden gezichten te bespeuren, zelfs niet als er een iets te saaie bas-solo voorbijkwam. Heel de show door hadden we ook bewondering voor de lekkere rauwe en de met blues doorspekte stem van Kotzen. Bijna ondenkbaar dat die man ooit in Poison zat. Kort samengevat: dit is een duidelijk geval van liefde voor muziek waarin je genre, afkomst of wie je bent geen rol spelen. Iets waar we alleen maar blij om kunnen zijn.
