Voor een doordeweekse donderdagavond liep Trix net niet vol, maar gezellig druk werd het wel naarmate de affiche vorderde. De weg naar de concertzaal verliep niet vlekkeloos - in AFAS Dome stond immers ook een groot concert gepland – maar we waren net op tijd voor de start.
Tekst: Walter Maes – Foto’s: Hughes Vanhoucke
Frontman Jonne Nikkilä van BLOCK OF FLATS (7) liet er geen gras over groeien en zette er meteen de beuk in met ‘Set The World On Fire’ uit hun debuut. De bassist en gitarist speelden energiek en strak met een stevige dosis distortion in hun sound. De drummer, Ossi, zat wat ongelukkig in de rechterhoek onder gebrekkige verlichting, maar liet zich duidelijk horen met accuraat en krachtig spel.
Block Of Flats bracht een mix van moderne metal, voorzien van beats en catchy poprefreinen met punkattitude. Hun songs waren aanstekelijk en goed toegankelijk en de band straalde podiumervaring uit. Naast de vijf puntige songs uit ‘No Hope For The Hopeless’ speelden de Finnen ook drie nieuwe singles waarbij ‘I Stand Below It All’ de meeste indruk naliet.
Na een korte pauze was het de beurt aan THE FUNERAL PORTRAIT (7) uit Atlanta, Georgia. Frontman Lee Jennings trok meteen de aandacht met zijn felgele kapsel en theatrale bewegingen die deden denken aan Meat Loaf. Zijn zang was heel melodieus en toonvast. Het duurde niet lang of Lee palmde het publiek in. De guitige bassist en goed bewegende gitarist zorgden voor extra spektakel, terwijl de drummer hier ook weggemoffeld zat, deze keer links op het podium. ‘Generation Psycho’ had een artistieke en burleske flair en deed denken aan Avatar.
Hoewel hun teksten beladen thema’s als woede, verlies en liefde aansnijden, straalde de band vooral plezier en interactie uit. Zo bezorgde de song ‘Dark Thoughts’ ons allerminst donkere gedachten. Veel songs kwamen uit ‘Greetings From Suffocate City’, waaronder de titeltrack (die op plaat een bijdrage krijgt van Spencer Charnas van Ice Nine Kills). Iemand uit het publiek fluisterde ons toe dat de band zijn mosterd had gehaald bij My Chemical Romance en Panic! At The Disco. We konden die persoon geen ongelijk geven.
Daarna was het tijd voor de Finse headliner THE RASMUS (8). Fans hadden liefst dertien jaar moeten wachten om het kwartet opnieuw live te zien. Zelf zag ik de band nooit eerder en veel verder dan ‘In The Shadows’ reikte mijn kennis over hen niet. Stipt om 21 uur gingen de zaallichten uit en verscheen op het projectiescherm in reusachtige letters: ‘Are You A Weirdo?’, een knipoog naar hun nieuwste album. Met ‘Rest In Pieces’ uit de nieuwe EP ‘Creatures Of Chaos’ werd er krachtig afgetrapt. Het geluid zat meteen goed, met strak en efficiënt drumwerk van Aki Hakala. ‘Guilty’, de tweede track, was meteen goed voor het eerste meezingmoment en er ontstond een prima interactie met het publiek.
De rest van de avond werd er massaal meegezongen. Lauri Ylönen was goed bij stem, fris ogend in zwarte muts en Thrasher T-shirt. Oudgediende bassist Eero Heinonen, jarig die dag, speelde strak en kreeg een luid Happy Birthday To You vanuit het publiek. De man was zichtbaar ontroerd en schonk als cadeau ‘Bullet’, een song met een speels basloopje. Er zat een goede vaart in het optreden en de setlist was goed uitgebalanceerd tussen het nieuwe materiaal uit ‘Weirdo’, de EP ‘Creatures Of Chaos’ en het oudere materiaal.
Een bijzonder moment volgde bij ‘October & April’, waar nieuwe gitariste Emilia "Emppu" Suhonen in duet ging met Lauri. Emppu speelde zeer energiek en vol zelfvertrouwen. Tijdens ‘Not Like The Other Girls’ mocht Emppu zich nog een keertje bewijzen met lang soleerwerk en veroverde ze ongetwijfeld de harten van het publiek. De nieuwe uptempo song ‘Banksy’, met elektronisch gestuwde beats, zorgde voor een springmoment en toonde hoe modern en relevant de nieuwe songs klinken. Net voor de bisronde passeerde voor velen het hoogtepunt van de avond met een gedreven uitvoering van ‘In The Shadows’, dat de zaal deed ontploffen.
Daarna volgde een intiem moment: Lauri bracht ‘Sail Away’ akoestisch, samen met een jonge fan, Lobke, die het nummer opdroeg aan haar pas overleden grootmoeder. Met de nieuwe single ‘Love Is A Bitch’ sloot The Rasmus de avond energiek af. Wij zagen een band in topvorm waar het speelplezier van afspatte en zonder spoor van routine. Ben ik nu een grote fan geworden? Nee, maar bij een volgende tournee wil ik ze wel graag terugzien.
