Met de twee vorige albums heeft de progressieve metalband Wheel al aardig wat naam gemaakt. Onlangs kwam daar ‘Charismatic Leaders’ bij en dat is dan ook het album waaruit vanavond de meeste songs komen. Maar eerst was het de beurt aan Múr uit IJsland en daar hadden we torenhoge verwachtingen voor.
Tekst: Vera Matthijssens – Foto’s: Claude Bosschem
Met slechts 180 kaarten in voorverkoop dreigt het vanavond betrekkelijk rustig te blijven in de zaal. Een weekdag zal daar vast mee schuldig aan zijn, het grote aanbod concerten wellicht nog meer. Gelukkig bleken daar toch nog een hele hoop dagjestoeristen bij te komen naarmate de tijd verstreek.
Wij hadden ons intussen van een uitstekende plek voorzien, zodat we niets zouden missen, ook niet van openingsact MÚR (9). Die kenden we nog maar pas, toen schier uit het niets hun zelfgenaamde debuutplaat uitkwam op Century Media en ons zowaar omver blies. Ken je zo’n gevoel van ‘verdorie, wat is dit???’ Er is inderdaad geen egale sticker qua genre op te kleven, maar innovatief en progressief mogen we het zeker noemen.
We boften dus maar dat we vrijwel meteen op onze wenken bediend werden en de band uit IJsland al live konden zien nog geen week na de release van hun eerste album, dat was toch wel opzienbarend! Het niet zo grote podium stond volgestouwd met twee drumstellen en apparatuur. Als er dan nog eens vijf energieke muzikanten bijkomen, hebben die weinig bewegingsruimte, maar het doet hier nergens afbreuk aan. Zelfs niet met iemand als showbeest Kàri Haraldsson wiens bewegingvrijheid voorop staat, getuige de keuze voor keytar. Stiekem hoopten we al dat het vijftal van start zou gaan met ‘Eldhaf’, net zoals op het album. Dat nummer kent namelijk een spannende opbouw van kalm naar driftig, met een bijna ‘Shine On You Crazy Diamond’ aanvang naar een meer stuwend geheel. Hier blijft de zang nog helder, sereen en clean.
Dat verandert vanaf ‘Múr’ waarin Kári op tijd en stond een brute gruntpassage de microfoon in slingert. Passages met een introvert karakter worden afgewisseld met heavy stukken, terwijl post metal, djent, ja zelfs dansbare keytarmelodietjes, samen met beenharde riffs en ontwapend mooie fragiliteit hoorbaar zijn in de lange composities. De sfeer van Riverside en/of Soen is bij momenten niet veraf. Dit alles met een gedreven frontman die het midden houdt tussen een jonge Sebastian Bach (Skid Row) en Daniel Estrin van Voyager (hier speelt de keytar weer een rol, maar ook de soms zoete cleane zang). Ook niet te versmaden qua showelement: een kwiek swingende bassist op blote voeten. In een 40-tal minuten krijgen we een behoorlijk volledige indruk van dat fraaie debuut en ik durf te hopen dat nog anderen dit een revelatie vonden.
Na een korte ombouwpauze is het de beurt aan WHEEL (9), ook een band waarvan het debuut insloeg bij ondergetekende. Deze Finnen met de Engelse - nu ook in Finland wonende – zanger/gitarist James Lascelles zijn intussen toch al bijna tien jaar bezig en hebben drie albums uit. Er worden verhogende trapjes geplaatst voor de drie gitaristen, zodat zij soms tijdelijk over de massa heen kunnen kijken en ook zij zetten een heel goede show neer. De heren ogen modern en studentikoos en kruiden hun progressieve rock met beenharde stukken, zodat je geboeid blijft volgen.
Twee songs van vorig album ‘Resident Human’ vormen de aftrap. Het stuwende ‘Fugue’ en het lange ‘Hyperion’ maken meteen een erg sterke indruk. In het nieuwe ‘Porcelain’ ontwaren we zelfs enige new wave uitwaaieringen in ritme en gitaarsound. Het lange ‘Lacking’ en vooral het gemakkelijk in het gehoor liggende ‘Saboteur’ met zijn modderige, vette gitaarklank klinken energiek en met vooral ‘Dissipating’ volgt er het ene hoogtepunt na het andere. Halverwege wordt er een moment van bezinning ingelast met het akoestisch uitgevoerde ‘Synchronise’.
Vervolgens bouwt Wheel het geheel erg vernuftig op van de atmosferische intro ‘Caught In The Afterglow’ naar het vlotte, maar onrustige ‘Movement’ en het eveneens erg energieke ‘Vultures’. Tussendoor laat James ons ook nog weten dat ze een nieuwe bassist hebben. Er wordt op hoog niveau gemusiceerd, zodat geen enkele aanwezige bezwaar had tegen een apotheose met het nieuwe ‘Empire’ en het oudere, lange lijflied ‘Wheel’. Laat ze maar bollen, dit Wheel. Een heel sterke prestatie die een grotere zaal waardig zou zijn. Met bijna twee uur show waren ook zij erg gul en geïnspireerd.
