Op papier een bijzonder sterke affiche en een persoonlijke fijne trip down memory lane. Dat is wat er vanavond in De Casino gepland staat met deze twee acts. Extra leuk aan dit soort shows is dat je in het publiek vooral kenners spot. Als de muzikanten dan het beste van zichzelf geven, krijg je vanzelf een muzikale topavond. Wij zijn er klaar voor. Als extraatje duikt er tot onze verbazing nog een openingsact op.
Tekst: Stef Maes - Foto’s: Gino Van Lancker
Het is best jammer. Je komt helemaal uit Bournemouth, Groot Brittannië, je hebt veel goesting met de daaraan gekoppelde hoge verwachtingen van de tournee die je gaat doen doorheen het Europese continent, je komt in toffe clubs als De Casino terecht en dan … staat je naam niet op de poster. Bam, wakker worden heet zoiets. Dat is in een notendop wat SOUTH OF SALEM (6) overkomt. Niemand, op enkele fanatieke volgelingen na, verwacht hen en toch doen ze hun uiterste best voor het traag binnen sijpelende publiek dat tot 380 man sterk zal aangroeien. Gladde rock in een ruig jasje en duidelijk een mix van de twee groepen die nog moeten komen. Een vleugje punk, een voorliefde voor horror, visueel wat knipogen richting glamrock en wij horen vaak gitaren die ontleend zijn bij Iron Maiden. Zes songs en een intro lang smijten ze zich voor het gestaag aangroeiende concertgangers. Met tracks als ‘Let Us Prey’ en ‘Left For Dead’ brengt men zeker ambiance, maar een blijvende indruk maken ze niet.
Geschiedenisles
Een week eerder tourden de artiesten die wel op de affiche staan doorheen de UK, maar daar waren de rollen omgekeerd. WEDNESDAY 13 headlinede over Het Kanaal terwijl de Zweden als support fungeerden. Waarom het hier andersom is, zal allicht met verkoopcijfers te maken hebben. Laat ons er verder niet van wakker liggen. Voor ons is Wednesday 13 geen onbekende. De laatste jaren heeft hij naam voor zichzelf gemaakt in het punk/sleazy/horror genre en eigenlijk doet hij dat al heel zijn carrière. Wij waren er in de begindagen al bij toen hij met Frankenstein Drag Queens From Planet 13 zijn eerste stappen zette. Tussen 1996 en 2001 verschenen er vier albums en toen lonkte de doorbraak. Niet voor de ganse band, wel voor Wednesday 13 zelf. Hij bundelde de krachten met Joey Jordison, drummer en medeoprichter van Slipknot dat toen als een raket de hoogte in schoot. Jordison was eveneens fan van dat sleazy horrorkantje in de muziek en samen stampten ze Murderdolls uit de grond.
I Love To Say Fuck
De opzet van deze concertronde is om het Murderdolls-hoofdstuk in de bloemetjes te zetten. De band bracht twee albums uit. Hun debuut ‘Beyond The Valley Of The Murderdolls’ verscheen in 2002 waarna men deftig door Europa tourde. Het was daarna nog acht jaar wachten tot ‘Women And Children Last’ het levenslicht zag en opnieuw trakteerde men vooral het Europese continent op liveshows. Zoals dat gaat met dergelijke projecten, had Jordison het te druk met zijn andere band en de rock-n´-roll sterbesognes die het vak met zich meebrengen. Nadat hij uit Slipknot werd getrapt speculeerde men wel over een terugkeer van Murderdolls, maar die kwam er nooit. In 2021 overleed Jordison. Dat lijkt dan weer de ideale gelegenheid om de muziek van Murderdolls centraal te stellen tijdens deze tournee.
Althans dat dachten wij, want gedurende heel de set wordt de voormalige kompaan niet één keer vernoemd, laat staan bedankt of ge-eert. WEDNESDAY 13 (7) heeft er in elk geval zin in. Naast hem staan ook gitarist Roman Surman en bassist Jack Tankersley mee op de planken. Beide heren speelden op een blauwe maandag eveneens in Murderdolls. De set heeft veel vaart en laat meteen een niveauverschil met de eerste act horen. ‘Chapel Of Blood’ en ’Slit My Wrist’ klinken nog altijd even aanstekelijk.
De look speelt natuurlijk ook een rol en op dat gebied stelt Wednesday 13 nooit teleur. De make-up is zorgvuldig gekozen en de kepie en ‘fuck’-paraplu staan hem beeldig. Naast de composities van Murderdolls wordt de setlist ook opgeleukt met enkele krakers van Frankenstein Drag Queens From Planet 13. Die blijven eveneens overeind. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ‘I Love To Say Fuck’ zowat een levensmotto is van de woensdagman. Hoe dan ook, een geslaagde passage en wie weet kan de band in deze vorm ook nog enkele festivals charmeren deze zomer. Alcatraz staat alvast in zijn agenda, laat hij weten. Je hebt het dus niet van ons.
Gas geven
Van support naar afsluiter, dat is de transitie die HARDCORE SUPERSTAR (8) maakt nu ze op het vasteland hun concerten aanvangen. Wij hebben het altijd gezien in deze Zweden. Toffe muziekjes met hoog partygehalte en alle ingrediënten om uit te groeien tot iets moois. Gebloemd heeft het zeker, geboomd helaas nooit. Iets waar de heren zelf niet voor met de vinger kunnen worden gewezen, want zij smijten zich altijd 100%. Er zit jammer genoeg wat sleet op hun formule. Niet muzikaal, want de sound is nog beter nu, maar de originele leden vallen helaas wel één voor één weg. Gitarist Silver vertrok reeds in 2008 en drummer Adde, die al aan boord was sinds 1999, trok eerder dit jaar de deur achter zich dicht en dat moet toch wel een klap geweest zijn. Bassist Martin en frontman Jocke blijven nu over en laten het niet aan hun hart komen. Jocke is nog altijd op en top rock-‘n-roll, terwijl Martin duidelijk een andere weg is ingeslagen in het dagelijkse leven. Vic heeft al lang zijn plaats gevonden als gitarist, hij ziet er uit als iemand die zo bij Megadeth aan de slag zou kunnen, en nieuweling Johan heerst achter de drumkit in opperste concentratie.
Hardcore Superstar heeft slechts één doel en dat is loltrappen. Vanaf de eerste seconde maakt men dat duidelijk. En of het publiek er zin in heeft. Echte rock-‘n-roll. Er wordt gas geven. Hardcore Superstar is een goed geoliede machine. ‘Beg For It’, ‘Kick The Upperclass’ en ‘Bag On Your Head’ knallen dat het geen naam heeft. Het is slechts dinsdag, maar we krijgen er een woensdag- en weekendgevoel gratis bij. Het rock-‘n-roll-leven kan mooi zijn. En dan doen ze iets dat niet had gehoeven. Jocke verkondigt dat hij meer kan dan roepen. Hij staat erop te bewijzen dat hij echt kan zingen en dat doen ze met een unplugged intermezzo. Weg sfeer. Een medley van softe shit die op een album voor een rustpuntje zorgt, maar live de bal helemaal misslaat. Ontzettend jammer. Gelukkig trekt men de boel daarna met het heerlijk ‘Moonshine’ en ‘Last Call For Alcohol’ weer recht. Drank doet het altijd. Toch is de sfeer een beetje gebroken en dat verdient de band niet. Net als de mensen die het nodig vonden om na Wednesday 13 al te vertrekken. Iets wat er bij ons niet ingaat. Je bent hier voor een feestje en het werd een feestje. Akkoord niet het meest memorabele, maar hé, weet je nog toen niets mocht? Gelukkig worden bij Hardcore Superstar de zondagen nog gevierd.
