Het oorspronkelijke GMF stopte ermee in 2004, maar kreeg een doorstart in 2022 met nieuwe enthousiastelingen in de organisatie. De visie bleef echter dezelfde: een metalfestival in een unieke setting waarbij geprobeerd wordt om een gemoedelijke sfeer te creëren. De locatie is de Dwarsschuur van ’t Goet te Wynckele uit 1732 en is inderdaad bijzonder. Daarnaast is een soort binnenkoer gemaakt waar je met een pint in de hand lekker kan bijpraten. Men laat maximaal 500 mensen toe om het gezellig te houden en dat lukt voortreffelijk. Dat men dan ook nog eens de voorkeur geeft aan Belgische bands, is nog een pluspunt dat erbij komt.
Verslag: Patrick Erregat – foto’s: Ingrid De Meulemeester
Dat je het niet altijd ver moet gaan zoeken, bewijst de keuze voor opener SHOKER (8). De mannen komen uit buurgemeente Kuurne en konden bij wijze van spreken gemakkelijk te voet gekomen zijn. De lat werd meteen hoog gelegd, want het vijftal wist aardig te boeien. Muzikaal zit men in het straatje van een Sanctuary of Nevermore. Traditionele heavy-metal met sterke vocale prestaties van Sammy Peleman (ex-After All), leuke riffs en dito composities. Met de inbreng van een tweede zanger en wat bescheiden keyboards wordt duidelijk gezocht naar een eigen geluid. Met slechts één plaat in de achterzak, het schitterende ‘Fractured Visions Of The Mind’, gaan we ongetwijfeld nog meer horen van deze West-Vlamingen.
Na een korte ombouwpauze was het de beurt aan FAT BASTARD (7). Deze band gaat al een tijdje mee en dit keer werd er gekozen om hun binnenkort te verschijnen cd ‘Barely Dressed’ in zijn geheel te brengen. De fans mogen gerust zijn: de energieke en rauwe sound blijft gewoon overeind. Dat men een zwak heeft voor Motörhead wordt niet weggestoken en met de afsluiter ‘Blood, Sweat & Beer’ wordt aan de aanwezigen nog een keer duidelijk gemaakt wat er belangrijk is in het leven.
ORTHANC (7) was al van de partij in de jaren negentig en na een pauze die iets langer geduurd heeft dan voorzien, is de band van aan de kust al enkele jaren opnieuw aanwezig in het circuit. De groovende rock met ontelbare breaks komt zwaar binnen, maar toch is dit een heel vocale band. Het is niet altijd mogelijk om de teksten te volgen van zanger Ortwin, maar veel liefdesliedjes hebben we niet gehoord.
De volgende in de rij is KILLER (8). Een groep met ervaring en dat zie en hoor je onmiddellijk. We krijgen een mooie mix tussen oud materiaal (‘Wall of Sound’ – ‘Kleptomania’ – ‘Backshooter’ – ‘Ready For Hell’) en nieuwe songs uit de recente cd ‘Hellfire’. De typische ‘biker rock’ sloeg aan en voor het eerst stond er meer volk in de zaal dan buiten op de koer.
Afsluiter van de dag was ACID (8). Of beter KATE’S ACID, want blijkbaar is er een dispuut met de naam. Details, want muzikaal is uiteraard niks veranderd. Pure heavy-metal met een setlist die nog kon gebruikt zijn in 1984. Zangeres Kate mag dan al enkele jaartjes ouder geworden zijn, vocaal staat ze nog haar mannetje. De Dio-cover ‘Stand Up And Shout’ hoefde voor ons niet, maar het publiek zong massaal mee. Een mooi einde van een geslaagde avond met een interessante cocktail tussen aankomend geweld en enkele oudgedienden.
