Liefst drie maal werd de datum van dit concert in de afgelopen twee jaren wegens corona verschoven, maar op maandagavond 12 september 2022 was het eindelijk zover en trad de populaire Australische metalband Parkway Drive aan in Vorst Nationaal. Een goedgevulde zaal, waar naar schatting zo’n 5.000 toeschouwers, veelal jongeren, opdaagden. Het podium, met een catwalk in het publiek, was flink naar voor geschoven, waardoor de staanplaatsen al snel barstensvol stonden en ook de zitplaatsen op de eerste ring volstroomden. Warm was het al op deze zwoele nazomeravond en de gebruikte pyrotechniek deed de temperatuur nog enkele graden stijgen. Als Vorst Nationaal al eens voor een concertbunker versleten wordt, dan was de geluidsbalans de ganse avond uitstekend te noemen. Als voorprogramma’s fungeerden Lorna Shore en While She Sleeps.
Tekst: Erik Spruyt – Foto’s: Rudy De Doncker
De laatste tijd is er veel buzz rond het Amerikaanse deathcorecollectief LORNA SHORE (6). Of dat al dan niet terecht is, zullen we merken als in oktober hun gloednieuwe album ‘Pain Remains’ verschijnt. De deathcore met een serieus bombastisch black metal-randje sloeg op deze avond in deze tourpackage als een tang op een varken en kreeg niet veel respons van het binnensijpelende publiek, maar toch wist zanger Will Ramos een kleine wall of death te bewerkstelligen. Alle gespeelde songs waren afkomstig van de twee releases waar Ramos (toch al hun vierde zanger in twaalf jaar tijd) zijn stemcapriolen op loslaat. Het klonk even donker als dat het bandlogo op de banner onleesbaar was. Geen bandje om in zonlicht aan te treden, dit Lorna Shore.
Het feestje kwam pas echt op gang toen de Britse metalcoreband WHILE SHE SLEEPS (8) aantrad. Met gevoel voor melodie werden de beukende ritmes op de massa losgelaten, met een stuiterbaleffect op het middenplein. Zanger Lawrence Taylor, die zelf in het publiek sprong, kreeg veel gehoor op zijn oproep om te crowdsurfen en de security pufte. De walls of death en circle pits waren ontelbaar tijdens de set waar enkel materiaal van de succesvolle albums ‘You Are We’, ‘So What?’ en ‘Sleeps Society’ werd gespeeld. Bij de slotsong ‘Systematic’ ging het ganse middenplein hurkend neerzitten om dan recht te springen, mooi beeld. Net als op Graspop maakte While She Sleeps een goede beurt. Volgende keer opnieuw een volle AB als de band als headliner tourt?
Met het kakelverse album ‘Darker Still’ in de achterzak maakte PARKWAY DRIVE (8,5) klokslag 21u30 een spectaculaire entree, begeleid door meerdere toortsendragers. De Australiërs zijn de laatste jaren geëvolueerd tot een arena-act. Dit uit zich niet alleen in hun muzikale ontwikkeling, maar ook in de productie van hun live-optredens waar naast de inzet van vier strijkers ook showelementen zoals vuurwerk, knallen en zelfs een vlammenzee aangewend worden. Old school fans halen er misschien hun neus voor op dat Parkway Drive de metalcore van hun eerste jaren stilaan achter zich heeft gelaten voor een meer open metal (zonder core) geluid, maar in de plek van de afhakers zijn er veel nieuwe fans bijgekomen. De setlist bood ook weinig terugblik naar die metalcore-jaren, maar legde meer de klemtoon op het nieuwe geluid met ruime aandacht voor de albums ‘Ire’, ‘Reverence’ en de zonet verschenen schijf. Als je dan de opmerkelijke ballad (u leest het goed) ‘Darker Still’ hoort, dan denk ik spontaan terug aan Metallica die ten tijde van ‘Nothing Else Matters’ door de puristen op hoongelach werden onthaald, maar wel een wereldhit scoorden. Wacht maar af wat ‘Darker Still’ zal losmaken … Het publiek ging alleszins overstag. Het laatste deel van het concert deed de beleving nog meer toenemen. Met klappers als ‘Bottom Feeder’ en de bisnummers ‘Crushed’ en ‘Wild Eyes’ ging de zaal plat. Mogen we concluderen dat Parkway Drive zich stilaan heeft opgewerkt tot een waardige headliner voor Graspop …?
