‘The Revenge Of Alice Cooper’ is een plaat die je zou kunnen zien als de opvolger van ‘Muscle Of Love’ uit 1973, het zevende en tot voor kort laatste album van de band in de oorspronkelijke bezetting. Maar Cooper zou Cooper niet zijn, als hij het niet nét even anders ziet. ‘Dit nieuwe album voelt als de plaat die na ‘Billion Dollar Babies’ (ook uit 1973 – BN) had moeten komen. Dus niet na ‘Muscle Of Love’. De nummers van ‘Muscle Of Love’ waren geweldig. Maar op dat album ontbrak het scherpe randje dat vervaarlijk klinkende albums als ‘Billion Dollar Babies’, ‘School’s Out’, ‘Love It To Death’ en ‘Killer’ wel hadden. Hoe dat kwam? Ten tijde van ‘Muscle Of Love’ was Bob Ezrin niet beschikbaar, waardoor we kozen voor een andere producer, Jack Douglas. Ook een geweldige gast. Hij heeft de nummers perfect geproduceerd. Eigenlijk té perfect. Want wat Jack niet begreep, was dat wij dat scherpe randje nodig hebben. Het is onze fout dat wij dat destijds niet hoorden en hem daar niet op hebben gewezen. Ezrin had het waarschijnlijk niet zo volmaakt laten klinken. En daarom vind ik dat ‘The Revenge Of Alice Cooper’ beter past na ‘Billion Dollar Babies’ en vóór ‘Muscle Of Love’.’
De meeste bands hebben niet eens een carrière die vijftig jaar lang duurt. Alice Cooper? Die zoekt na vijftig jaar doodleuk zijn oude bandmakkers op voor een nieuwe plaat. Hij lacht. ‘En de meeste bands die na zo’n lange tijd weer bij elkaar komen, klinken gedateerd. Vermoeid. Maar dit album klinkt absoluut niet mat. Deze plaat rockt!’ Weer bij elkaar komen, is natuurlijk het gemakkelijkste deel. Maar dezelfde chemie krijgen als vroeger: dat lijkt de grootste uitdaging te zijn. Echter niet bij Alice Cooper, want over het antwoord op de vraag of de chemie anno 2025 nog wel hetzelfde was als vijftig jaar geleden, hoeft hij totaal niet na te denken. ‘Absoluut!’, zo bevestigt hij direct. ‘Het was alsof er geen vijftig jaar zijn verstreken. Wat ons altijd bij elkaar heeft gehouden – zelfs nog vóórdat we groot werden – was onze humor. We delen nog steeds hetzelfde gevoel voor humor. Ook op deze plaat tref je die aan.’
Is de cirkel nu volledig rond, met dit album? ‘Ik denk wel dat het de cirkel rond maakt op een aantal vlakken. Ik ben geen 21 meer; ik ben 77. Dennis is 78. Maar nog steeds gedraagt iedereen in deze band zich alsof hij 19 is. Dat is waarom het album ook zo energiek klinkt. We hebben een aantal jaar geleden in Londen samen op het podium gestaan, voor drie of vier nummers. Mijn tourband speelde eerst. In de recensies stond dat het geweldig was. Maar toen het gordijn opnieuw openging en daar de oorspronkelijke band stond om vier nummers te spelen, tóen werd het gevaarlijk, aldus diezelfde recensies. En dat was precies waar de oude band voor stond. De oorspronkelijke band was veel gevaarlijker dan mijn huidige tourband!’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 232.
