‘Ik werk als maatschappelijk werker in een weeshuis. Mijn dochter is bijna zeven en mijn zoon is vier. Ik ben behoorlijk laat aan kinderen begonnen. Het is een uitdaging. Ik ben blij dat ik ze heb, maar zeker ’s ochtends is het afzien. We kiezen ’s avonds de kledij voor ’s morgens, maar tegen dat we moeten vertrekken, wil ze toch een ander jurkje aandoen of zo. Ik moet om 05u30 opstaan om alles voor te bereiden en haar op tijd op school te krijgen. Toen ik geen kinderen had, begreep ik dit niet. ‘Waarom kunnen we niet touren?’. Maar nu begrijp ik het. Kinderen zijn prioriteit nummer één! Ik heb lang in de filmwereld gewerkt. Toen ik jong was, studeerde ik Maatschappelijk Werk. Na meer dan een decennium omgaan met acteurs en pseudo-acteurs, had ik mijn buik er meer dan vol van. Ik moest iets zinvollers doen in het leven. Ik koos iets waar ik gelukkiger van word. Ik verdien minder, maar het geeft meer voldoening. Ik werk in het weeshuis met zestien- tot achttienjarigen, zeker niet de gemakkelijkste leeftijd. Het kan heel vermoeiend zijn, je moet veel praten, … maar als muzikant is het een goede ervaring. Je moet telkens weer omgaan met onverwachte zaken en er oplossingen voor vinden. Net zoals wanneer je aan het touren bent. Ik ben goed in het hen tonen van oplossingen. Ik probeer hen te tonen dat je sommige zaken niet zo serieus moet nemen, in tegenstelling tot hoe zij het zien.’
Je bent lid van meerdere groepen. Hoe kan je dit allemaal combineren?
‘Tijd is een luxeproduct dezer dagen (lacht). Nu, Insidious Disease is mijn hoofdgroep. Die heb ik samen met Silenoz van Dimmu Borgir en Shane van Napalm Death. Ik ben erg geïnteresseerd in muziek. De andere groepen en projecten waar ik bij betrokken ben, komen meestal op een volgende manier tot stand: mensen komen naar me toe en vragen: ‘Zou je bij ons willen zingen?’ Als ik dan vervolgens mijn stem op hun muziek kan voorstellen, ben ik al verkocht. Ik hoor het in mijn hoofd al cool zijn. Deimos’ Dawn heb ik hier in Berlijn. Dat is echt een oefenruimteproject. Samenzijn en plezier maken. De andere groepen hebben leden uit verschillende landen. We zien elkaar dus niet zo vaak. Het is bestanden heen en weer sturen en elkaar een week voor de opnames van een album nog eens live ontmoeten om te repeteren. Ik doe veel dingen, maar ik kan niet weerstaan aan de opportuniteiten. Ik ben een slechte nee-zegger. Ik ben verslaafd aan muziek. Dat heeft wel als gevolg dat het moeilijk is om live met iedereen te spelen. We kunnen ook niet zomaar wat vragen, daar zijn de groepen te klein voor. Eén show in Londen spelen bijvoorbeeld, zou ons meer kosten dan opbrengen. We moeten dus altijd goed bekijken of het haalbaar is.’
‘Met Asinhell gaan we zeker enkele liveshows spelen. De nummers zijn zo geweldig leuk om te spelen. Ik krijg er echt zin van om op een podium te staan. We zijn allemaal ongeveer even oud, Michael, Morten en ik. Michael doet dit al twintig jaar professioneel. Morten zit in eenzelfde situatie zoals ik, met twee kinderen en vast werk. Eerst zei hij: ‘Als ik dit project doe, ga ik het nooit live spelen’. Ok, ok, laten we het alsnog gewoon doen. Maar nu jeukt het ook bij hem om dit live te brengen omdat de muziek zo aanstekelijk in mekaar zit. We zijn festivals aan het inplannen. Het is geweldig om te merken dat zoveel mensen ervan smullen. Het album is vooral door Michael en Morten geschreven in Mortens garage. De old school manier. Simpel. Simplistisch. Ik zong daar dan ‘pilot vocals’, ter plekke verzonnen nonsens, over in een studio hier in Berlijn. Michael is tegenwoordig zo’n geweldige songschrijver. De ervaring die hij met Volbeat heeft opgebouwd … Hij weet hoe je een goede hook in een nummer moet steken. Daar hou ik erg van. Death metal is cool, maar het moet herkenbaar zijn. Ik kan me nu al een zaal voorstellen die mee aan het roepen is. Dat is de essentie: zelf plezier maken op het podium en ervoor zorgen dat het publiek ook plezier heeft.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 218.
