‘Eigenlijk heeft het verschillende betekenissen voor mij. Om te beginnen wil ik benadrukken dat muziek een gemeenschap creëert in plaats van mensen uit elkaar te halen. Aan de andere kant staat ‘Steelbound’ ook voor heavy metal. Metalfans zijn immers zeer toegewijd en dat apprecieer ik ten zeerste. Zonder hen zou ik hier niet zitten en zouden artiesten hun werk niet kunnen doen. Er zijn miljoen muzikanten en groepen die de kans niet krijgen om te tonen wat ze in hun mars hebben. Daarom ben ik zo dankbaar dat wij dit wel kunnen, we moeten dit niet zomaar normaal vinden.’
Het titelnummer gaat over de strijd tegen onrecht en discriminatie.
‘Inderdaad, maar tegelijk gaat het over mensenrechten, zeker als je beseft wat er op dit moment gaande is in de wereld! Het is belangrijk om met problemen om te gaan. Je zou natuurlijk alles kunnen bekijken doorheen een donkere bril, maar Battle Beast heeft zelfs in moeilijke gevallen een positieve benadering gehad. ‘Steelbound’ laat de mensen al zingend en dansend doorheen deze moeilijke tijden laveren, zonder zich over te geven aan wanhoop. Het ganse idee errond is om mensen kracht, energie en hoop te geven. Ze moeten geloven in zichzelf en in de toekomst, zodat ze er na deze uitdagende momenten zullen uitkomen als winnaars. Het belangrijkste blijft om mensen samen te brengen en geen label op hen te plakken. Ik heb met fans gesproken, die vertelden dat ze hun partner of vrienden hebben leren kennen tijdens onze live-shows. Dat maakt me echt gelukkig.’
Hoe zou je het geluid van dit album omschrijven in vergelijking met eerder werk? Soms klinkt het meer jaren ’80-hardrock en minder party metal, hoewel het nog steeds erg opbeurend is.
‘Voor mij is het qua geluid het beste Battle Beast-album tot nu toe. De productie is nooit beter geweest en ik kon zingen op een vrije manier, waardoor de songs een live vibe kregen. Het is niet zomaar couplet-refrein-brug, ik kon mijn manier van zingen naar een hoger niveau brengen. Men zou zelfs kunnen twijfelen of het een live-album is of niet. Ik wilde meer ziel en diepte geven aan de songs door verschillende adlibs (korte uitroepen) en stemmetjes toe te voegen en niet zomaar woorden te zingen. Het geeft meer betekenis aan de songs en de boodschap komt beter over. In het titelnummer heb ik samen met Janne een soort rap gedaan, daar hou ik wel van. Op het vorig album waren er veel screams, maar dat is meer de dingen zeggen zoals ze zijn. Het gaat niet enkel om een mooie melodie, maar het moet de luisteraar ook wakker houden. Die contrasten krijg je recht in je gezicht, op een goede of minder goede manier.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 234.
