‘We hadden de voorbije twee jaar veel tijd om na te denken over wat we wilden. Het voelde alsof we eindelijk tot ons ware zelf kwamen als band. Dus alles waar we het over hebben op dit nieuwe album, zoals reïncarnatie en de andere thema’s, dat is in wezen allemaal Beyond The Black. En we combineerden alle muzikale stijlen die we eerder deden, zoals de symfonische stijl van het eerste album en de elektronica van 'Horizons', onze vorige release, en we vonden dat dit de kern van de band is. En het voelde gewoon goed om geen titel te geven aan de nieuwe release. Het is een nieuwe start.’
Hoe zie je de evolutie in jullie carrière?
‘Als ik alle albums bekijk, dan is dat telkens een deel van mijn levensverhaal. Het is heel persoonlijk. Ik groeide bijna op met die albums. In het begin was het meer symfonisch en met ‘Horizons’ was het eerder experimenteel, geschreven met heel veel verschillende medeschrijvers, want ik wilde kijken wat er allemaal kon en wat er allemaal bestond in de wereld buiten onze band. Ik deed ook iets gelijkaardigs in mijn persoonlijk leven.’
De al uitgebrachte video’s zijn gelinkt met elkaar?
‘In het volledige concept van de singles wilden we een verhaal kwijt over het vinden van jezelf, over alle verschillende thema’s die passeren in je leven zodat iedereen die emoties kan aanvoelen. Het gaat erover dat je altijd moet vechten als je wilt vrede en geluk vinden. Je vindt overal symbolen terug op onze albums en dat zijn telkens dezelfde vier. Vier symbolen voor vier thema’s waarover Beyond The Black altijd schrijft en dat zijn strijdvaardigheid, nederigheid, liefde en verlies.’
Wat waren de voorlopige hoogtepunten in de carrière van de groep?
‘Er waren niet echte hoogtepunten maar het is vooral de groei die we voelden die het meest interessant was. We stonden bijvoorbeeld in het begin ieder jaar op Wacken Open Air, telkens voor een groter publiek en telkens op een groter podium. We voelden ons ieder jaar groeien. Hetzelfde met het touren, eerst als support voor groepen zoals Within Temptation of Scorpions. Daarna gingen we als headliner op tournee en dit jaar waren we co-headliner met Amaranthe. Omdat het telkens een stap vooruit is, voelt dat iedere keer weer als een hoogtepunt.’
Wat was het meest waardevolle dat je moest opofferen voor je carrière?
‘Phew! Veel privacy natuurlijk. En veel vriendschappen, zou ik spontaan zeggen. Je moet iemand kiezen. Dat is een beetje een probleem. Je hebt bijvoorbeeld gewoon geen tijd om naar evenementen te gaan als iemand je daarom vraagt. En ik denk dat dat voor veel muzikanten het geval is. En op een gegeven moment heb je gewoon enkel rockers als vrienden omdat ze je gewoon begrijpen. Plus dan heel, heel geselecteerde mensen, bij wie het oké is als je elkaar even niet ziet. En als je elkaar ontmoet, is het hetzelfde als voorheen. Dat is in mijn ogen het grootste offer. Maar op die manier ontdek je je echte vrienden.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 212.
