Het is al lang geen verassing meer als er, wat we in de volksmond noemen, een supergroep om de hoek komt kijken. Er zijn in het rijk der sterren altijd wel gradaties te vinden, maar de adelbrieven van de lui achter Category 7, die hun naam ontleenden aan de hoogste gradatie waarin stormen worden uitgedrukt, liegen er niet om. Het begon met gitarist Mike Orlando, die je kan kennen van Adrenaline Mob, ook zo een samengesteld gezelschap. Hij nam Phil Demmel op sleeptouw, die een rijk verleden heeft als gitarist bij Machine Head of luxe interim voor Lamb of God, Testament en Overkill, terwijl hij nu een vaste stek veroverde bij de soloband van Kerry King. Van Overkill vinden we ook drummer Jason Bittner terug in de line up en hij kon Exodus-bassist Jack Gibson overtuigen mee te gaan met dit idee. Allemaal doorwinterde vaklui die weten dat alles staat of valt met een krachtige zanger. Daarvoor klopten ze aan bij Armored Saint-stem John Bush en dan weet je gewoon dat er nog weinig mis kan lopen. We hebben Phil Demmel in jaren niet meer zo enthousiast gezien.
Van het naar zichzelf vernoemde debuut zijn we lichtjes onder de indruk. Dat is, wanneer je de line-up ziet, helemaal geen verrassing. Langs de andere kant is zo een sterrenplejade altijd mooi op papier, maar kan daar ooit iets van komen? Dat is dan ook de reden dat we Phil vragen hoe we naar Category 7 moeten kijken. Als band of project, en wat is daar voor hem dan het verschil in? ‘Dat is geen makkelijke vraag om op te antwoorden. Het is van mijn kant een beetje kort door de bocht om Category 7 te labelen als band. Ik heb net een vijfjarig contract getekend bij Kerry King en dat zal dan ook mijn hoofddoel worden al die tijd. Langs de andere kant vind ik Category 7 een zijproject noemen afbreuk doen aan het geheel. Het is wel degelijk een band en dan vooral omdat ik niet de enige ben die nog bij andere zaken betrokken is. Laat het me zo zeggen, iedereen van ons ziet dit als iets waar we mee moeten en zullen gaan touren, iets dat bij projecten niet vaak voorkomt.’
Dat de heren elkaar allemaal kennen is geen verrassing. Op tournee kom je elkaar wel al eens tegen. Toch blijft de vraag dan hoe dit alles is tot stand gekomen is. Kunnen we spreken van toeval of is het echt uit het niets gekomen? ‘Wel, heel onverwacht eigenlijk. Vlak na de hele pandemie-ellende konden we plots weer gaan optreden. Daar waren natuurlijk regeltjes aan verbonden zoals testen en mondmaskers, maar fuck it, iedereen wilde terug op een podium. Bleek dat Dave Linsk van Overkill één optreden niet haalde en dus kwam ik de groep uit de brand redden. Na die show zijn we in een bar beland samen met Jason en het was er best gezellig, met nog tal van andere bekenden uit de muziekwereld. Op het einde zaten ik, Mike en Jason nog samen en kwamen we tot de conclusie dat we eigenlijk een heuse band konden zijn, want iedereen schreef nummers en had er zin in. Nu gebeurt zoiets heel vaak en hoor je elkaar later niet meer voor lange tijd. De dag erna hadden wij echter al opnieuw contact met de vraag of we het misschien toch eens niet moesten proberen samen. Het leek ons wel wat, maar we hadden een zanger nodig. Wie? Geen idee, maar wanneer we het aan elkaar vroegen hadden we alle drie John Bush bovenaan staan. Nu ken ik John van Metal Allegiance destijds, dus trok ik mijn stoute schoenen aan om hem te polsen. ‘Stuur me eens wat songs’, zei hij. Ja, hij heeft de boot echt wel afgehouden in het begin. We zijn dan dingen beginnen schrijven met John in gedachten en hebben die hem bezorgd. Hij vond het dik oké en zei ‘laat maar weten als jullie klaar zijn om op te nemen’. Ondertussen had Jason Jack gecontacteerd en die zag het ook wel zitten, al heeft hij verder niet meegeschreven aan het materiaal. Vanaf dan ging het snel en kreeg Category 7 vaste vorm.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 224.
