‘We zijn in 2015 aan het nieuwe album begonnen, dat is dus tien jaar geleden. Er zijn verschillende redenen waarom het zo lang heeft geduurd. De belangrijkste reden is dat het leven ertussen kwam. Mijn vader overleed, evenals de vader van Ron. Ik ben door een scheiding gegaan. En dan was er natuurlijk de coronapandemie. Een andere reden is mijn werk als producer. Ik heb een professionele opnamestudio en produceer voortdurend albums. De afgelopen tien jaar heb ik aan meer dan honderd platen gewerkt. Al mijn creativiteit gaat daar in zitten van zodra ik in de studio ben. Als ik ’s avonds thuiskom, heb ik gewoon geen zin meer om nog naar muziek te luisteren. Soms zien mensen mijn studio en zeggen ze: ‘Wat is het probleem? Ga gewoon zitten en schrijf nieuwe Coroner-nummers!’. Maar om de een of andere reden lukte het me niet om daar goede songs te schrijven. Het kwam gewoon niet op gang, misschien ook omdat ik voortdurend dingen zie die gedaan moeten worden. Uiteindelijk heb ik een paar dagen vrij genomen. Ik ben toen naar de bergen hier in Zwitserland getrokken en toen begon het ineens te lukken.’
‘Voordat ik begon met schrijven, heb ik veel nagedacht over hoe dit album moest klinken. Er zijn heel wat mensen die vooral fan zijn van de ‘Grin’-periode. Anderen haten net dat album en geven de voorkeur aan ons debuutalbum ‘R.I.P.’. Ik kwam er al snel achter dat terugkeren naar het prille begin voor mij totaal geen zin had. Ik was negentien toen we ‘R.I.P.’ maakten. Ik ben nu bijna zestig, ik ben tegenwoordig een compleet ander mens. Op ‘Dissonance Theory’ hoor je de evolutie die ik als songwriter heb doorgemaakt. Ik herinner me nog heel goed de periode waarin we ‘Grin’ maakten. Dat album was het resultaat van de muzikale ontwikkeling in die tijd. Metal zat wat op een dood spoor. In Zürich kwam de technoscene helemaal op en ineens was er ook de grungegolf. Toen we met Coroner begonnen, wilden we laten zien dat we ontzettend veel oefenden. Daarom zijn onze eerste albums zo technisch. Tegenwoordig vind ik het veel belangrijker dat het gevoel en de sfeer klopt. Alles moet in elkaar passen. Als ik vind dat een snel stukje goed bij een nummer past, dan voeg ik dat zonder probleem toe. Maar ik ga geen snelle en technische stukken spelen puur om technisch te zijn, zeg maar. Ik wil iets creëren dat diepgang en betekenis heeft. Alle elementen in de songs zijn er met een reden. Misschien is dat ook een van de redenen waarom dit album zo lang op zich heeft laten wachten.’
‘Opener ‘Consequence’ gaat over technologische innovatie en de onbedoelde gevolgen daarvan. AI kan een enorme hulp zijn, maar tegelijkertijd ook heel gevaarlijk. Ik bedoel dat niet op een ‘The Terminator’-achtige manier waarin computers of robots de mensheid uitroeien, maar eerder mensen die hun baan verliezen en vervolgens niet meer weten wat ze met hun leven aan moeten. Of hoe betrouwbaar informatiebronnen nog zijn. Is het nieuws dat ik op Facebook of Instagram lees betrouwbaar of is het allemaal nep? Tegenwoordig kan je vaak nog zien wanneer iets door AI is gegenereerd. Maar over een jaar of twee kan je waarschijnlijk niet meer onderscheiden wat echt is en wat niet. De titel van het album – ‘Dissonance Theory’ – is gebaseerd op cognitieve dissonantie. Dat is het mentale ongemak of de spanning die je ervaart wanneer je wordt geconfronteerd met twee tegenstrijdige overtuigingen of waarden. Bijvoorbeeld: je houdt van de smaak van vlees, maar je houdt ook van dieren en je geeft om het milieu. Dat botst. Wat doe je dan? Of neem roken: je weet dat het ongezond is en dat je er kanker van kan krijgen. Je weet het, maar toch rook je.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 234.
