Scars On Broadway is een entiteit op zichzelf. Het iele stemgeluid van Malakian maakt het samen met zijn gitaarspel heel ‘eigen’ en verre van een kopie of doorontwikkeling van System Of A Down. Het heeft zeven jaar geduurd voor er nieuw werk van de band kwam. Wat heeft Malakian de laatste jaren zoal beziggehouden? Touren met System Of A Down was immers verre van een dagtaak: de band lag gedurende het gros van de tijd op zijn gat. ‘Mijn normale leven is niet zo heel druk, eerlijk gezegd’, zo trapt hij af. ‘Ik leef een heel rustig leven. Ik feest niet veel. Ik doe niet veel interviews. Ik post amper wat op Instagram. Ik houd mijn persoonlijke leven het liefst persoonlijk en rustig. Wat ik zoal doe? Op zondag ga ik uit eten met mijn ouders. Op vrijdag doe ik dat met mijn schoonouders. De rest van de dagen ben ik samen met mijn vrouw. Ik ben een heel erg ingetogen persoon. Ik leef bepaald niet het rockster-leven en dat vind ik prettig. Ik houd niet van aandacht en ik geef niet veel om dingen als dit. Het enige moment wanneer ik aandacht wil, is wanneer ik op het podium sta. Dan eis ik alle aandacht op. Maar wanneer ik thuis ben, ben ik niet meer dan mijn moeders zoon. Mijn vaders zoon. De neef van mijn neef.’
Malakian is de nuchterheid zelve. Hij vervolgt: ‘Ik ben niet die persoon die je op het podium ziet. Op het moment dat ik het podium betreed, verandert er iets en transformeer ik in die gast die je van de optredens kent. Dan komen er allerlei soorten energie vrij. De persoon die ik op het podium word, geniet van alle aandacht die hij krijgt. En dat is absoluut geen goede interpretatie van wie ik in het dagelijks leven echt ben. Zodra ik van het podium af kom, wil ik geen aandacht meer. Ik zoek de spotlights niet op. Mensen die me ontmoeten, zeggen ook vaak dat ik heel anders ben dan ze verwacht hadden. En dat klopt. Op het podium dans en beweeg ik en heb ik zelfvertrouwen. Maar buiten het podium ben ik heel rustig en verlegen. Ik probeer beleefd te zijn in elke situatie waarin ik verzeild raak. Ook in die band die zo groot is geworden. Soms willen mensen met me op de foto of een handtekening. Totdat ze naar me toe komen en dat doen, vergeet ik dat ik die persoon voor ze ben.’
Geen rocksterleven dus voor hem, de laatste jaren. Maar muziek schrijven, dat bleef hij al die tijd doen. ‘Ik schrijf al nummers vanaf mijn dertiende of veertiende. En ik blijf maar schrijven’, zo licht hij toe. ‘Sommige mensen schrijven omdat ze een album gaan maken. Omdat er een deadline is. Maar ik niet. Het is niet zo dat ik een album vol moet gaan schrijven en dat ik daarom nummers moet gaan pennen. Ik schrijf voor mezelf, niet voor iemand anders. Ik doe het omdat ik de neiging voel. Dit is eerlijk gezegd ook het enige waar ik goed in ben. Als ik er tenminste goed in ben; geen idee eigenlijk. Ik schrijf gewoon een hoop tracks en daar blijf ik aan werken. Ik blijf ermee spelen. Zoals een kind speelt met speelgoed, zo speel ik met mijn nummers. En ergens op een bepaald moment ben ik er mee uitgespeeld. Dan deel ik het met de andere kinderen. Dat is wanneer ik het album uitbreng: als ik mijn speelgoed ga delen met de andere kinderen. Dan is het niet langer mijn speelgoed, maar wordt het van iedereen. Sommige nummers die ik nu uitbreng, heb ik misschien al tien tot vijftien jaar geleden geschreven. Ik heb het materiaal al die tijd laten liggen en kom dan nu tot de conclusie dat de tijd er misschien wel rijp voor is.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 232.
