De titel van jullie nieuwe studioworp is ‘Will You Haunt Me, With That Same Patience’. Wie binnen de band heeft het meeste en het minste geduld?
‘Onze drummer Adam Jackson heeft het meeste geduld. Hij kan zichzelf heel goed in toom houden en is steeds de stille, bedachtzame van onze groep. Hij laat het ook niet al te snel zien als hij geïrriteerd is. Aan het andere uiteinde sta ik. Ik heb ADHD en ben zonder twijfel de minst geduldige. Ik flip heel makkelijk door. Als we uren moeten wachten vooraleer we op podium kunnen. Wanneer alles al klaar staat, maar het gewoon nog geen tijd is om te spelen. Ik denk dan vaak: laat ons toch gewoon beginnen en wat langer spelen. Dat konden we vroeger nog wel eens doen toen alles kleinschaliger was, maar nu gaat dat niet meer. Soms heb je bijvoorbeeld op een festival een halfuur om alles op te zetten, maar ben je al klaar met nog een kwartier te gaan. En dan sta je daar. Te staan. Dan ben ik een elastiek die helemaal gespannen staat: laat me toch schieten! Dan ben ik een Beyblade die klaar is om alles aan flarden te knallen.’
Twee nummers die er op jullie nieuwe plaat van tussenuit springen, zijn ‘Wasteland’ en ‘Yokai’. Misschien slaan deze twee extra hard in omdat ze niet traditioneel Bury Tomorrow zijn. Jullie zoeken andere uitersten op.
‘Dat zijn exact de twee nummers die aan het knallen zijn! ‘Wasteland’ is een echte festivalsong wat mij betreft. Dat lijkt mij er eentje waardoor mensen al zin krijgen in de groene weides: pintje of cocktail in de hand, dit nummer op en gáán. ‘Yokai’ vinden de fans waarschijnlijk extra goed omdat het zo smerig en vuil is, denk ik dan. Maar ik had het zo niet zien aankomen. De eerste keer dat we wat buiten onze comfortzone probeerden te gaan was met het nummer ‘Choke’, en dat werd één van onze grootste hits. Voor ons is ‘Yokai’ de spirituele opvolger van ‘Choke’. We weten dat we geen deathcore band zijn en dat is ook niet onze ambitie, maar met ‘Yokai’ zoeken we een beetje die grens op. Met andere nummers zoals ‘What If I Burn’ zoeken we het ander uiteinde op van de melodische rock. We willen wel onze eigenheid behouden. Het mag bijvoorbeeld niet té Thirty Seconds To Mars worden, of ook niet té Lorna Shore. We geloven in wie we zijn. Sinds Ed Hartwell (gitaar) en Tom Prendergast (keyboards, clean vocals) er vier jaar geleden zijn bijgekomen, kunnen we vlotter de extreme uiteindes van de metalcore opzoeken.’
Bury Tomorrow heeft altijd tonnen respect gehad voor z’n fans. Ik herinner me enkele jaren terug dat jullie op Graspop na de show klaar stonden om met iedereen die dat wou een foto te nemen en een praatje te doen. ‘You Should not be happy to see us, we should be happy to see you’, zei jullie frontman. Die woorden heb ik onthouden.
‘Zo is het toch ook? Er zijn genoeg bands die liever vijf à tien personen enkele honderden euro’s laten betalen voor een snelle hallo en knuffel. Als wij de kans hebben, dan geven we liever honderd personen het gevoel dat hun avond net nóg wat specialer is geworden. Da’s toch onbetaalbaar? Ik ga niet liegen: tuurlijk zijn er soms avonden dat wij doodop zijn of ons hoofd er minder naar staat. Maar als we kunnen, zullen we altijd proberen om onze fans maximaal te plezieren. We staan maar al te graag aan onze merch voor een praatje.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 232.
