Ergens in 2008 stond de band voor het laatst in de Benelux op de planken. Daarvoor – in 2003 – tourde de groep door Europa met Evanescence. ‘Fallen’ was net een half jaar uit. Jackett herinnert zich die tour nog als de dag van gisteren: ‘Het was cool om te zien hoe groot Evanescence werd in de periode van het begin van die tour tot aan het einde. Echt bizar!’ Jackett denkt er met weemoed aan terug. Hij is muziekfanaat. Hij leeft, ademt en eet het als het ware. En kan er uren over praten. Met ‘Last Night On Earth’ is Finger Eleven – dat in 1990 (!) al werd opgericht – toe aan studioalbum nummer acht. Dan moet je wel het debuutalbum onder een andere bandnaam (Rainbow Butt Monkeys) meetellen. De historie van de groep gaat dan ook ver terug. Jackett: ‘We begonnen toen we nog op highschool zaten. We speelden samen en brachten een album uit. Het enige doel in het begin was om met zo’n album precies genoeg te verdienen om weer een nieuwe plaat te kunnen maken. We wilden gewoon door kunnen gaan, en als je dan kijkt waar we nu staan, zoveel jaar later… Dat is bizar!’
Het grootste succes van de band? De hit ‘Paralyzer’, uit 2007. Neem een onweerstaanbaar aanstekelijk refrein, een dansbare beat en een uit duizenden herkenbare riff en je hebt een succes te pakken. Nu de band na tien jaar eindelijk weer met nieuw materiaal op de proppen is gekomen, valt direct op dat de eerste singles ‘Adrenaline’ en ‘Blue Sky Mystery’ nadrukkelijk het Finger Eleven-geluid laten horen waar iedereen destijds zo van hield. Jackett: ‘Ik ben het er mee eens. Die tracks hebben inderdaad dat gevoel en die sound van toen. Iets dat we al even niet meer hadden gedaan. En dat gebeurde op natuurlijke wijze. Wij zijn zelf fans van bands die hun geluid veranderen. ‘Led Zeppelin I’ klinkt niet als ‘Led Zeppelin IV’ en daar is een reden voor. Onszelf herhalen was nooit een doel. Maar we bestaan inmiddels lang genoeg. En we hebben in de tussentijd een flinke verzameling materiaal uitgebracht dat we moeten representeren. Dus we probeerden het hele spectrum van de band te verzamelen op deze ene, nieuwe plaat en er daarnaast wat nieuwe geluiden aan toe te voegen.’
Voor een Canadese band klinkt Finger Eleven opvallend Amerikaans. Maar een groot verschil tussen de Amerikaans klinkende rock van veel collega’s in het genre en Finger Eleven, zijn de creatieve riffs. Niet alleen in ‘Paralyzer’, maar ook in oudere tracks als ‘Drag You Down’ en ‘Stay In Shadow’. En juist daarin lag de kracht van Finger Eleven. ‘Dat komt denk ik simpelweg voort uit het simpele feit dat we twee gitaristen hebben. Dus we hebben een grotere stem dan de rest van de leden’, zo lacht de sympathieke gitarist. ‘We wilden nooit een band met enkel powerakkoorden zijn. Zelfs als we schrijven rond powerakkoorden, blijft het nooit lang zo. We willen iets interessants maken. We houden van bands als Black Sabbath en Rage Against The Machine en bij die bands zijn de riffs net zo belangrijk als de vocalen. Dat is ook hoe wij naar hardrock kijken. En bijna het hele punt van de band is om uniek te zijn. In de jaren negentig, toen we net begonnen, was dat de enige reden om überhaupt een band te beginnen: om een geluid te creëren dat nog niemand maakte. Dat is nu wel anders. Tegenwoordig hebben veel bands als doel om het populaire geluid te kopiëren en op een rijdende trein te springen. Weet je, toen ik opgroeide, was het woord ‘trend’ nog een scheldwoord. Daar moest je ver van wegblijven. Je moest trends vooral níet volgen. Maar nu is dat vaak juist het doel.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 235.
