Jullie zijn niet alleen een duo in de band, maar ook in het dagelijkse leven. Maakt dat samenwerken eenvoudiger of juist moeilijker?
“Het klopt, maar eigenlijk werken we vaak apart. Ik zit meestal boven in mijn studio aan nieuwe riffs te sleutelen, terwijl Gwyn ergens anders in huis aan haar teksten werkt. Dat gaat heel goed zo. Natuurlijk zijn we onderling ook eerlijker dan bij andere samenwerkingen. Ik noem haar vaak lachend mijn riffkiller. Dan komt ze mijn kamer binnen en zie ik meteen aan haar gezicht of ze iets goed vindt of niet. Soms probeer ik ook een van haar teksten te zingen – maar ik ben absoluut geen zanger. Dan voel ik haar afkeer bijna door de vloer heen. Haha! Andersom werkt dat ook, ik ben heel kritisch op haar teksten. Maar dat houdt ons scherp. We blijven elkaar uitdagen, en dat hebben we als creatieve mensen nodig.”
Gwyn, ik las dat je vaak Portishead luistert als je verdrietig bent. Hoe is die band zo belangrijk geworden?
“Portishead en Beth Gibbons in het bijzonder, zal altijd een rode draad in Frayle blijven. Haar stem is prachtig, zo breekbaar. Misschien niet altijd perfect, maar net dat maakt het zo mooi. Voor mij voelt het heel puur. En eigenlijk is daar alles mee begonnen. Ik zong altijd Portishead onder de douche. Op een gegeven moment stelde Sean, die toen al met muziek bezig was, voor om samen een band te beginnen. Op onze eerste EP hebben we zelfs ‘Wandering Star’ van hen gecoverd.”
Wie jullie reeds live aan het werk zag heeft jullie mooie outfits opgemerkt.
‘Dat zijn allemaal eigen creaties van Gwyn. Wij komen beiden uit de mode. Zo hebben wij elkaar ook leren kennen. In het begin dat we optraden was zij vooral bezig met hoe het er zou moeten uitzien. Ik stond gewoon op het podium, vaak met een pet op. We kregen van mensen in het publiek vaak die opmerking dat de band niet helemaal paste bij de zangeres. Zo is het eigenlijk geëvolueerd. Eerst deden we allemaal een hemd aan. Ik droeg dan een hoed in plaats van een pet. Undertussen hebben we heel mooi hoofdstuk ontworpen. Zo zijn we tot een mooi geheel gekomen.”
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 234.
